91-100

 

บทที่ 91 การก้าวกระโดดของฮยอนจินคอนสตรัคชั่น (5)

 

บริษัทฮเยซอง ในอินชอนที่เปลี่ยนชื่อเป็นฮยอนจินคอนสตรัคชั่นดูเปลี่ยนไปไม่น้อย เมื่อเทียบกับตอนที่ยองฮุนมาครั้งก่อนขณะยังไม่เปลี่ยนชื่อ

อาจเพราะพอเปลี่ยนชื่อใหม่ก็เหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สวมใส่ แต่ดูเหมือนเหตุผลหลักที่ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปมากขนาดนี้น่าจะเป็นเพราะสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเหล่าพนักงาน

แม้ว่าบริษัทขนาดกลางอย่างบริษัทฮเยซองจะเล็กเมื่อเทียบกับบรรดาบริษัทขนาดใหญ่ แต่พวกเขากลายเป็นบริษัทในเครือของบริษัทใหญ่แล้ว แน่นอนว่าขวัญกำลังใจจึงเพิ่มขึ้นในหลาย ๆ ด้าน

“สวัสดีครับ ผมหัวหน้าแผนกชเวยองฮุนจากฝ่ายเลขานุการครับ”

เมื่อยองฮุนเดินตามเลขานุการเข้าไปในห้องประธานบริษัท ประธานกูโดอุคก็ลุกขึ้นต้อนรับพลางยิ้มสดใส

“ยินดีต้อนรับครับ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”

“พูดเป็นกันเองกันเถอะครับ”

“ฮ่า ๆ...โอเค นั่งสิ”

สีหน้าประธานกูโดอุคดูดีขึ้นกว่าตอนบริษัทปรับโครงสร้างหนี้อยู่ภายใต้ธนาคารชินยอง

ยองฮุนนั่งลงพร้อมถามขึ้นอย่างไม่มีที่มาที่ไป

“ว่าแต่ไม่ทราบว่าท่านประธานเกิดวันไหนเหรอครับ”

“วันเกิด? ทำไมถามถึงวันเกิดฉันล่ะ”

“พอดีเพื่อนสนิทของผมเปิดร้านดอกไม้ พอถึงวันเกิดของคนรอบตัวผมเลยมักสั่งให้ส่งเป็นของขวัญน่ะครับ ไม่รู้ว่าช่วงนี้ร้านดอกไม้กำลังมีปัญหาหรือเปล่าถ้าเกิดผมติดต่อไปหา เขาน่าจะดีใจมาก ๆ ครับ”

“อ้อ งั้นเหรอ ฉันเกิดวันที่สองมิถุนาฯ”

วันเกิดที่ยอนฮีบอกมาถูกต้องแล้ว

ถ้าเป็นอย่างนี้แสดงว่าดวงชะตาอาจผิดพลาด หรือไม่ก็มีตัวแปรบางอย่างที่เขายังไม่รู้

“อ๋อ...วันที่สองมิถุนายนใช่ไหมครับ ตามสุริยคติ...?”

“ใช่ ฉันไม่รู้วันเกิดตามจันทรคติน่ะ”

“อืม...อย่างนั้นสินะครับ”

ดูเหมือนประธานกูโดอุคมีเรื่องที่อยากพูดเยอะมาก เพราะหลังคุยเรื่องวันเกิดจบก็รัวคำพูดใส่ยองฮุนทันที

“ฉันเห็นข่าวแล้วนะ ตอนที่ฮยอนจินการผลิตเข้ามารับช่วงต่อบริษัทของเรา ฉันแค่รู้สึกงง ๆ แต่ตอนนี้รู้สึกว่าดูมีความหวังมากขึ้น พอได้ยินว่าจะใช้ระบบสวัสดิการตามแบบของฮยอนจินกรุ๊ป รวมถึงเพิ่มเงินเดือนให้ ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ หรือเปล่า เพราะเรายังไม่ได้รับอะไรเลยนอกจากการเปลี่ยนบริษัทฮเยซองเป็นฮยอนจินคอนสตรัคชั่น”

ดูเหมือนประธานกูโดอุคกังวลมากทีเดียว

ฮยอนจินการผลิตไม่ใช่องค์กรการกุศล จึงไม่มีเหตุผลจำเป็นต้องขึ้นเงินเดือนให้พวกพนักงานทันทีที่รับช่วงต่อบริษัทที่กำลังวิกฤตนี้

ดูแค่เฉพาะบัญชีของบริษัท บริษัทนี้ยังอยู่ในสภาวะลำบาก หนี้สินที่ต้องชำระคืนทุกเดือนก็ค่อนข้างมาก

ดังนั้นประธานกูโดอุคจึงประหลาดใจมากที่ได้ยินว่าจะมีการเพิ่มเงินเดือนให้เหล่าพนักงาน

“ไม่ใช่ว่าจะเพิ่มให้ในทันที แต่เราวางแผนจะเพิ่มเพื่อให้ตรงกับฐานเงินเดือนของฮยอนจินการผลิตตั้งแต่สิ้นปีนี้ครับ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ควรจะเป็น”

“งานตอนนี้ไม่เพียงพอ”

“อีกไม่นานจะประกาศการคัดเลือกผู้รับเหมาคอนโดเขตบงซอนครับ แต่ผลจะเป็นยังไงไม่รู้ เพราะฉะนั้นต้องรอติดตามนะครับ”

“ตั้งใจจะคว้าโครงการนั้นจริง ๆ เหรอ หน่วยงานที่ดำเนินการเรื่องนั้นตั้งขึ้นเพื่อใช้ควบรวมกิจการฮยอนจินการท่องเที่ยวครั้งนี้ไม่ใช่หรือไง”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ สำนักงานใหญ่เองก็กำลังพยายามอย่างหนักในหลาย ๆ ทาง เราต้องคอยจับตาดูสถานการณ์ครับ อีกอย่าง การควบรวมกิจการฮยอนจินการท่องเที่ยวในครั้งนี้ก็ทำให้แผนการวางระบบอาหารเช้าระดับโรงแรมให้ทุกครัวเรือนได้รับความน่าเชื่อถือมากขึ้น ทางสำนักงานใหญ่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ในทิศทางที่เป็นบวกมากทีเดียวครับ”

“ทิศทางเป็นบวก...จริงเหรอ”

“ผมไม่ได้พูดเรื่อยเปื่อย ยังไงก็รอดูอีกสักพักแล้วกันครับ นอกจากนี้ไม่นานจะมีประกาศสร้างศูนย์รวมปัญญาประดิษฐ์ในกวางจู เราควรจะพยายามอย่างเต็มที่ที่สุดเพื่อคว้ามันมาครับ”

“ศูนย์รวมปัญญาประดิษฐ์? เดี๋ยวนะ...สเกลประมาณไหน”

“ได้ยินว่าลงทุนประมาณหนึ่งจุดสองล้านล้านครับ”

ประธานกูโดอุคมองยองฮุนอย่างสงสัย

“การเข้าร่วมประมูลไม่ใช่ปัญหาหรอก เพราะเดิมทีพวกเรามักจะมีส่วนร่วมในงานก่อสร้างของรัฐบาลอยู่บ่อย ๆ แต่เรื่องนี้ไม่ใช่แค่ใส่ชื่อฮยอนจินคอน-สตรัคชั่นลงเข้าร่วมอย่างเดียวก็จบ นายมีเส้นสายเบื้องบนบ้างหรือเปล่า ถ้ามีก็ควรพูดให้ชัด ๆ เพราะราคาประมูล วัสดุตกแต่งภายใน การออกแบบ รวมถึงเรื่องอื่น ๆ อาจแตกต่างกันสิ้นเชิง”

“อืม...หมายความว่าถ้ามีเส้นสายก็จะเพิ่มราคาประมูลแล้วใช้วัสดุตกแต่งภายในที่คุณภาพตํ่าแทนเหรอครับ”

เมื่อสีหน้ายองฮุนเริ่มดูไม่ค่อยพอใจ ประธานกูก็รีบอธิบายทันที

“ปกติเวลามีการก่อสร้างแบบนี้ พวกเจ้าหน้าที่รัฐจะมีมาตรฐานที่ตัวเองชื่นชอบอยู่แล้ว แทนที่จะพูดว่าใช้วัสดุคุณภาพตํ่า ในสายตาผู้เชี่ยวชาญอาจจะมองว่าทั้ง ๆ ที่อยู่ในระดับใกล้เคียงกัน แต่ราคาสินค้ากลับแตกต่างกันมากจนทำให้ค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างสูงขึ้นเกินควรมากกว่า”

“แล้วยังไงครับ”

“หมายความว่าถ้ามีเส้นสายเบื้องบนอยู่ เราก็จะประมูลด้วยการเสนอราคาที่สมเหตุสมผลที่สุดได้ แต่ถ้าไม่ใช่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเสนอประมูลในราคาถูกและถ้าเป็นอย่างนั้น ต่อให้คว้าสิทธิ์การก่อสร้างมาได้ก็ไม่มีกำไรเหลือ ดังนั้นบริษัทก่อสร้างส่วนใหญ่ที่ได้สิทธิ์การก่อสร้างมาเลยมักใช้วัสดุตกแต่งภายในราคาถูกเพื่อลดต้นทุน”

เรื่องนั้นก็สมเหตุสมผลอยู่

“ไม่ต้องเสนอราคาประมูลตํ่าเป็นพิเศษหรอกครับ เพราะเราไม่จำเป็นต้องยอมขาดทุนเพื่อคว้าสิทธิ์การก่อสร้าง ว่าแต่ตอนนี้นอกจากศูนย์รวมปัญญา-ประดิษฐ์แล้ว เราก็ควรรับออร์เดอร์อย่างต่อเนื่องไม่ใช่เหรอครับ เพราะเราเป็นแค่บริษัทขนาดกลางต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ได้”

“เรื่องนั้นก็จริงอยู่...”

“ถ้าเป็นไปได้ก็จ้างบุคลากรที่มีความสามารถเข้ามาเพิ่มอีกเยอะ ๆ นะครับ”

“สำหรับบริษัทก่อสร้างน่ะ จะจ้างบุคลากรที่มีความสามารถเข้ามามากแค่ไหนก็ได้ ขอแค่มีเงินอย่างเดียว เดิมทีบริษัทก่อสร้างในประเทศเราก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว พอตลาดเริ่มคึกคักขึ้นหน่อยก็จ้างแรงงานเพิ่มขึ้นเพื่อเพิ่มกำลังในการทำงาน แต่พอเศรษฐกิจถดถอย แรงงานที่น่าเสียดายเหล่านั้นก็จะถูกทำให้พ้นจากตำแหน่ง”

“แล้วถ้าตอนหลังสภาพเศรษฐกิจกลับมาดีขึ้นล่ะครับ”

“ถ้างั้นก็ถือว่าพลาดอีกรอบ ไหนจะเสียเวลาก่อสร้าง ไหนจะขาดทุนเอาเป็นว่าเรื่องนั้นเป็นความต้องการของท่านประธานใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

“โฮ่ ๆ...หัวหน้าแผนกชเวมาทำให้ฉันหายกังวลสินะ”

“ท่านประธานยังบอกว่าอยากนัดพบสักครั้งครับ แต่พอดีช่วงนี้ยุ่งมาก...”

“ฉันเข้าใจ ต้องจัดการเรื่องใหญ่ขนาดนั้น คงจะยุ่งมากทีเดียว”

ขณะนั้นใครบางคนก็เคาะประตู

“ท่านประธาน หัวหน้าฝ่ายกูโฮจุนมาแล้วค่ะ”

“อ้าว โอเค บอกให้เข้ามาเลย”

ขณะยองฮุนสงสัยว่าคนดังกล่าวเป็นใคร ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเก้อเขิน

อีกฝ่ายสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร น่าจะเป็นคนกินเก่งเพราะรูปร่างค่อนข้างใหญ่ แต่พอพิจารณาอย่างละเอียดแล้วนับว่าโหงวเฮ้งดีมากแววตาใสกระจ่าง นัยน์ตาดำขลับ ช่วงกรามแข็งแรง โหนกแก้มก็ชัดเจนดีแค่มองหน้าก็รู้ว่าสุภาพอ่อนโยนจนคนอื่นมักหลุดปากชมว่าดูดี

ทว่าถ้าจะมีข้อบกพร่องสักอย่างก็คงเป็นความโลเลละมั้ง

เนื่องจากเป็นคนใจดีและไม่เด็ดขาด หากคบผู้หญิงไม่ดีก็อาจจะทำให้พบเจอความลำบาก

ในความเป็นจริง ไม่ว่าจะเกิดมาพร้อมกับดวงชะตาและโหงวเฮ้งที่ดีแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้าเลือกสามีหรือภรรยาผิดพลาด พวกเขาก็จะไม่ได้รับโชคที่ตัวเองควรได้รับ

“คนนี้คือ...?”

“อ๋อ นี่น้องชายฉันเอง ชื่อกูโฮจุน ทำงานอยู่ฝ่ายออกแบบ ส่วนคนนี้คือหัวหน้าแผนกชเวยองฮุนจากฝ่ายเลขาฯของฮยอนจินการผลิต ทักทายซะสิ”

ประธานกูเน้นยํ้าว่ายองฮุนมีศักดิ์เป็นผู้ช่วยใกล้ชิดของประธานบริษัทฮยอนจินการผลิต

“สวัสดีครับ ผมกูโฮจุนครับ ฮ่า ๆ...”

เป็นคนอารมณ์ดีจริง ๆ ด้วย

ยองฮุนจับมือทักทายพร้อมเอ่ยถาม

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ทำงานที่บริษัทนี้มาตลอดเลยเหรอครับ”

“เข้ามาทำงานได้ประมาณสามปีแล้วครับ”

“ท่าทางคงได้เรียนรู้เกี่ยวกับงานด้านก่อสร้างมาเยอะเลยสินะครับ”

“พ่อทำบริษัทนี้มาตั้งแต่ผมเด็ก ๆ ผมก็เลยสนใจด้านสถาปัตยกรรมมากครับแล้วก็ได้ไปเรียนต่อเมืองนอก”

พออีกฝ่ายพูดถึงตรงนั้น ประธานกูโดอุคก็เสริมขึ้น

“บ้านฉันมีลูกชายสี่คน เจ้าเด็กนี่เป็นน้องเล็ก อายุห่างจากฉันตั้งสิบเจ็ดปีเกือบจะเป็นลูกชายฉันได้อยู่แล้ว แต่เขาฝีมือดีจริง ๆ พูดอย่างนี้ไม่ใช่แค่เพราะเป็นน้องชายฉัน สมัยเรียนก็มีชื่อขึ้นนิทรรศการทุกงาน เบคเทล[1] ถึงขั้นมาทาบทามผ่านมหา’ลัยว่าไม่คิดจะสมัครงานเหรอ เพราะอยากพาตัวเจ้าเด็กนี่ไปทำงานด้วย”

ถึงจะไม่รู้ว่าเบคเทลคืออะไร แต่ยองฮุนก็มีสีหน้าตกใจพลางย้อนถาม

“โอ้โฮ จริงเหรอครับ”

หัวหน้าฝ่ายกูโฮจุนยิ้มเขิน ๆ แล้วตอบ

“ฮ่า ๆ ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวหรอกครับ ตอนนั้นมีเพื่อนอีกหลายคนที่ได้รับการติดต่อมา”

“เป็นคนเก่งมากเลยนะครับเนี่ย”

“โฮจุนเป็นคนรับผิดชอบการออกแบบคอนโดเขตบงซอนน่ะ คนอื่นอาจจะพยายามกดพวกเราด้วยชื่อเสียง แต่พูดตามตรงว่าความสามารถในการออกแบบของเราไม่ด้อยกว่าพวกบริษัทใหญ่เลย”

“อย่างนี้นี่เอง เข้าใจแล้วครับ”

ถึงจะไม่แน่ใจว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่อย่างไรก็หมายความว่าอีกฝ่ายมีความสามารถ และยองฮุนก็รู้ว่านั่นเป็นเรื่องจริงจากโหงวเฮ้ง

ด้วยกลัวว่าถ้าคุยต่อจะยิ่งเผยให้อีกฝ่ายเห็นว่าตัวเองไม่มีความรู้ ยองฮุนจึงรีบขอตัวกลับ

ขณะออกมา ยองฮุนก็ขอประวัติส่วนตัวของกูโฮจุนจากยอนฮี

ยอนฮีหาข้อมูลดังกล่าวแล้วส่งให้ทันที เมื่อเห็นข้อมูลนั้นยองฮุนก็หัวเราะอย่างสิ้นหวัง เพราะรู้แล้วว่าทำไมบริษัทถึงเจอวิกฤตทั้ง ๆ ที่ประธานกูโดอุคเกิดมาพร้อมกับโชคลาภยิ่งใหญ่ขนาดนั้น

ถึงกูโดอุคจะมีโชคลาภติดตัวมาตั้งแต่เกิด แต่กูโฮจุนเกิดมาพร้อมกับศักยภาพที่เหนือกว่าพี่ชาย

พูดง่าย ๆ ก็คือพลังแข็งแกร่งกว่า

ถ้าบอกว่ายองฮุนเกิดมาพร้อมกับดวงชะตาที่กวาดโชคลาภของคนรอบข้างเข้าหาตัวเองเพราะตอนเด็ก ๆ เป็นคนโลภมาก กูโฮจุนก็คือตรงกันข้าม

อีกฝ่ายเกิดมาพร้อมดวงชะตาเตะโชคที่เข้ามาหาตัวเองก่อนอายุสามสิบทิ้งหมด

บางทีถ้าเกิดในครอบครัวธรรมดาทั่วไป ก่อนอายุสามสิบก็อาจเป็นคนที่มีชีวิตยากลำบากมาก ต้องขอบคุณโชคลาภของประธานกูโดอุค กูโฮจุนจึงไปเรียนต่อถึงต่างประเทศได้

อย่างไรก็ตาม ถ้าจะถามว่าตอนนี้โชคเข้ามาหาแล้วใช่ไหม นั่นก็ไม่ใช่อีก

ทว่าเพียงแค่เคราะห์ร้ายที่เข้ามาค่อย ๆ จางลงแล้ว จึงเปิดทางให้โชคของประธานกูโดอุคกลับเข้ามาอีกครั้ง

 

สองสามวันหลังจากนั้น ณ อู่ต่อเรือกอเจ

บรรยากาศการประชุมผู้บริหารของฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์เหน็บหนาวพอ ๆ กับสภาพอากาศในกอเจที่มีลมทะเลเย็น ๆ พัดผ่าน

“ถ้ามีปากก็พูดออกมาสิ ทำไมถึงไม่พูดล่ะ จะรับหรือไม่รับ”

หลังประธานใหญ่อิมชางโฮพูดจบ ผู้บริหารคนหนึ่งที่เข้าร่วมประชุมก็อ้าปากพูด

“ถ้าท่านประธานใหญ่มั่นใจจริง ๆ ยังไงพวกเราก็...”

แต่ก่อนผู้บริหารคนนั้นจะพูดจบ คิมแทมินก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง

“ไม่ได้ครับ! ตอนนี้บริษัทเพิ่งกลับสู่สภาพปกติเองนะครับ ถ้าซื้ออู่ต่อเรือกุนซานมาก็ต้องจ้างพนักงานทันทีอย่างน้อย ๆ ก็มากกว่าหนึ่งพันคน เราไม่มั่นใจด้วยซํ้าว่าจะได้รับคำสั่งซื้อที่เพียงพอจนทำให้อู่ขนาดใหญ่ของกุนซานนั่นดำเนินการไปได้หรือเปล่า ถ้าดึงคำสั่งซื้อจากกาตาร์มาไม่ได้ตามที่คาดการณ์ไว้ เราอาจจะขาดทุนหนักมากเลยครับ”

ผู้บริหารคนนั้นพูดแย้ง

“อาจจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้ครับ ช่วงนี้ตลาดกำลังเปลี่ยนแปลง ถึงกาตาร์จะบอกว่ากำลังเตรียมสั่งซื้อครั้งใหญ่ แต่นอกเหนือจากเรื่องนั้นก็ยังมีโปรเจกต์อีกมากที่คุ้มค่ากับการรับคำสั่งซื้อนะครับ”

“ถ้าเอามาไม่ได้ล่ะ คุณจะรับผิดชอบหรือไง”

การโต้กลับอย่างรุนแรงของแทมินทำเอาใบหน้าผู้บริหารคนนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดง

“ผมจะรับผิดชอบเอง ถ้าเดิมพันตำแหน่งผู้บริหารก็จบใช่ไหมครับ”

“หึ! บริษัทอาจถึงขั้นล้มก็ได้ แต่ดันเดิมพันด้วยคอของคนแค่คนเดียวคิดว่าแค่นั้นก็จบงั้นเหรอครับ”

“หมายความว่าไม่คิดจะรับฟังความเห็นต่างตั้งแต่แรกอยู่แล้วสินะครับ”

“ถ้างั้นก็รับผิดชอบสิครับ คุณพูดออกมาทั้ง ๆ ที่รับผิดชอบไม่ได้ไม่ใช่หรือไงครับ”

ถึงตอนนี้ประธานใหญ่อิมชางโฮที่ฟังเรื่องราวเงียบ ๆ มาตลอดก็พูดขึ้น

“แล้วถ้าธุรกิจต่อเรือยังเติบโตต่อไปในอนาคต กรรมการผู้จัดการคิมของเราจะรับผิดชอบยังไงล่ะ”

“ทะ...ท่านประธานใหญ่...เรื่องนั้น...”

“โมโหขนาดนั้นให้ได้อะไร ไม่คิดจะยั้งปากแล้วพูดจาแบบนั้น ไม่คิดว่าคนฟังจะเสียความรู้สึกหรือไง”

“ขอโทษครับ”

“งั้นก็หมายความว่ากรรมการผู้จัดการคิมของเราก็ยอมแพ้กับอู่ต่อเรือกุนซาน แล้วก็เห็นด้วยกับการมีอู่ต่อเรือสองแห่งภายในกรุ๊ปเดียวกันใช่ไหม”

“ท่านประธานใหญ่ นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้วนะครับมูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์จะยอมขายอู่ต่อเรือกุนซานง่าย ๆ เหรอครับ แล้วถึงจะยอมขาย แต่พวกนั้นจะซื้อแฮจูชิปบิลดิ้งแอนด์มารีนที่มูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์เล็งเอาไว้ได้ยังไงครับ ถ้าคิดจะซื้ออู่ต่อเรือกุนซานกับแฮจูชิปบิลดิ้งแอนด์มารีนต่อให้ขายทรัพย์สินทั้งหมดที่ฮยอนจินการผลิตครอบครองอยู่ก็ยังซื้อไม่ได้เลยครับ”

“ก็มีธนาคารอยู่ไง ธนาคารชินยองที่เคยร่วมมือกันควบรวมกิจการฮยอนจินการท่องเที่ยว ถ้าถึงขั้นแอบเข้ามาเป็นอัศวินดำในการควบรวมกิจการความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ต้องดีมากไม่ใช่เหรอ กับอีแค่เงินทุนซื้อกิจการจะให้ยืมไม่ได้หรือไง”

“กรณีนั้นเกิดขึ้นได้เพียงแค่หนึ่งในพันในหมื่นเท่านั้นแหละครับ เรื่องที่มีความเป็นไปได้น้อยนิดแค่นั้น ทำให้อนาคตของกรุ๊ปสั่นคลอนไม่ได้หรอกครับอีกอย่าง ถึงธุรกิจต่อเรือจะฟื้นตัว แต่แท่นขุดเจาะกลางทะเลยังตายอยู่ครับยังเร็วเกินไปที่จะมั่นใจว่าฟื้นตัว”

ประธานใหญ่อิมรู้สึกอึดอัดและเสียใจที่แทมินคัดค้านอย่างรุนแรง

แต่ก็เข้าใจดีว่าทำไมหลานชายถึงต้องต่อต้านขนาดนั้น

นั่นเป็นเพราะรู้ว่าถ้าพวกเขาแบกรับอู่ต่อเรือกุนซานในสถานการณ์ที่บริษัทในเครือลดลงเพราะสูญเสียฮยอนจินการท่องเที่ยว หากเกิดภาวะเศรษฐกิจถดถอยอีกครั้ง ตอนนั้นฮยอนจินทั้งกรุ๊ปก็จะสั่นคลอน

แน่นอนว่าอู่ต่อเรือกุนซานเป็นเหมือนดาบสองคม

หากประสบความสำเร็จ ฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์จะได้รับการยกย่องว่าเป็นบริษัทต่อเรือที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ แต่ในทางกลับกันก็เป็นเหมือนระเบิดที่พังทลายทั้งกรุ๊ปได้ทันที

“เอาเป็นว่าฉันเข้าใจแล้ว ขอพิจารณาอีกสักหน่อย ทุกคนออกไปก่อน”

ประธานใหญ่อิมโบกมือไล่เหล่าผู้บริหารด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า

มีเพียงแทมินคนเดียวที่ยังไม่ยอมออกไป

“ทำไมแกไม่ออกไป”

“คุณตา เราต้องซื้ออู่ต่อเรือกุนซานให้ได้จริง ๆ เหรอครับ”

“ฉันบอกว่าขอคิดอีกหน่อยไง”

แทมินตะโกนเสียงดังอย่างโกรธจัด

“ก็เป็นอย่างนั้นตลอดไม่ใช่เหรอครับ! ถ้าเรื่องไม่เป็นไปตามที่ต้องการท่านประธานใหญ่ก็มักจะเลื่อนวาระการประชุมออกไป แล้วผลักดันจนกว่าการลงมติจะเป็นเอกฉันท์!”

“เดี๋ยว แกกำลังพูดบ้าอะไร...”

“ทำกันเกินไปจริง ๆ ครับ ปล่อยให้ฮยอนจินการท่องเที่ยวกลายเป็นแบบนั้นไปแล้ว ตอนนี้ยังตั้งใจจะพังฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์อีกเหรอครับ ไม่สิ ตอนนี้ผมเข้าใจความคิดของคุณตาแล้ว พอฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ต้องดิ้นรนกับอู่ต่อเรือกุนซาน คุณตาก็จะรอรับความช่วยเหลือจากฮยอนจินการผลิตใช่ไหมครับหลังจากนั้นก็วางแผนจะยกบริษัทนี้ให้ยายยอนฮีสินะ”

“ว่าไงนะ ไอ้เด็กเวร!”

จังหวะที่ประธานใหญ่อิมโกรธจนลุกขึ้นตวาด กล้ามเนื้อบริเวณท้ายทอยก็หดเกร็งจนสายตาพร่าเลือนในทันใด

---

[1]  บริษัทก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดในสหรัฐอเมริกา

 

บทที่ 92 เรื่องราวที่เกิดขึ้นในปูซาน (1)

 

บริษัท ตกอยู่ในความโกลาหลทันที

หลังได้ยินข่าวว่าประธานใหญ่อิมชางโฮล้มป่วยกะทันหัน ยอนฮีก็ได้แต่นั่งนิ่งเหม่อลอยเหมือนวิญญาณหลุดจากร่าง

ส่วนประธานซงที่คิดจะเดินทางไปดูอาการทันทีก็ติดแหง็กอยู่ที่บริษัทเพราะประธานอิมจีอึนห้ามเข้าเยี่ยมด้วยเหตุผลว่าพ่อต้องพักผ่อน

จากนั้นเมื่อเห็นว่าไม่ได้การแล้วจึงเรียกประชุมผู้บริหาร โดยที่ยองฮุนนั่งรอเวลาอยู่ข้าง ๆ ยอนฮี

แม้จู่ ๆ ประธานใหญ่อิมชางโฮจะล้มป่วยถึงขั้นหมดสติ แต่ยองฮุนก็ไม่คิดว่าเขาจะเสียชีวิตทันที เพราะถ้าเป็นเคราะห์ที่จะล้มป่วยกะทันหันจนเสียชีวิตเรื่องนั้นต้องปรากฏบนโหงวเฮ้งด้วย

ตอนแรกเขานึกว่าตัวเองอาจจำผิด แต่พอลองนึกดูอีกรอบก็พบว่าเรื่องนี้น่าแปลก เพราะประธานใหญ่อิมไม่มีดวงจะล้มป่วยจนอาจเสียชีวิตฉับพลันแบบนี้

ถึงเขาจะบอกเองว่าไม่มีเวลาแล้ว แต่นับเวลาตามจันทรคติช่วงที่อีกฝ่ายจะเสียชีวิตอยู่ในช่วงกลางถึงปลายปีหน้า ตอนนี้ยังไม่พ้นปีด้วยซํ้า เขาคิดว่าประธานใหญ่อิมไม่มีทางเสียชีวิตตอนนี้แน่นอน

ขณะกำลังคิดถึงตรงนั้นมินฮีก็เข้ามาหาอย่างเร่งรีบ

“ท่านประธานบอกว่าตอนนี้จะออกเดินทางแล้ว ให้หัวหน้าแผนกกับคุณหนูเตรียมตัวค่ะ”

“ผมเหรอครับ”

“ค่ะ ท่านประธานบอกให้หัวหน้าแผนกไปด้วยค่ะ”

“หัวหน้าฝ่ายเลขาฯล่ะครับ”

“หัวหน้าฝ่ายฮงก็ไปด้วยเหมือนกันค่ะ”

“อืม...โอเคครับ”

พูดตามตรง ยองฮุนไม่อยากไปพบกับประธานใหญ่อิมชางโฮ แม้ว่าจะไม่ใช่ตอนนี้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็รู้ว่าอีกไม่นานอีกฝ่ายก็จะเสียชีวิต

เขารู้สึกไม่สบายใจ เพราะทั้ง ๆ ที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ต่อหน้าญาติ ๆ ที่เจ็บปวด

ทว่าอย่างไรก็ต้องไปเพราะปฏิเสธท่านประธานไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ยองฮุนจึงหันไปสะกิดข้อศอกยอนฮีที่ยังนั่งเหม่อลอยให้รู้ตัว

“คะ?”

“ท่านประธานบอกให้เตรียมตัวครับ พวกเรากำลังจะออกเดินทางแล้ว”

“ตอนนี้? ไปปูซานเหรอคะ”

“ครับ ไปกันเถอะ”

พอได้ยินคำว่าไปกันเถอะ เธอก็รีบลุกขึ้นสวมเสื้อโค้ตแล้วออกไป ไม่หยิบแม้แต่โทรศัพท์มือถือกับกระเป๋าสตางค์ด้วยซํ้า

ยองฮุนช่วยเก็บของใส่กระเป๋าให้เธอแล้วตามลงไปยังลานจอดรถชั้นใต้ดินนอกจากรถของประธานซงแล้ว ด้านหลังยังมีรถยนต์ส่วนบุคคลอีกคันจอดรออยู่

เขารู้สึกว่าตัวเองควรขึ้นรถคันหลัง จึงเดินไปขึ้นรถคันนั้น ทว่ายอนฮีกลับตามมาด้วย

“คุณยอนฮีควรจะไปนั่งกับท่านประธานนะครับ”

“ไม่เอาค่ะ ถึงยังไงฉันก็แนะนำคุณกับคุณปู่ไปเรียบร้อยแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะนั่งไปกับคุณค่ะ”

“ถ้างั้นก็โอเคครับ”

พอถึงปูซานแล้วคงมีหลายสายตาจับจ้อง แต่ดูเหมือนเธอจะเลือกความมั่นคงทางจิตใจของตัวเองมากกว่าจะสนใจสายตาคนภายนอก

นั่งรออยู่ในรถไม่นานคนกลุ่มหนึ่งก็กรูกันลงมา ผู้บริหารทุกคนของบริษัทมาส่งประธานซง

และเมื่อประธานซงกับหัวหน้าฝ่ายฮงขึ้นรถคันหน้าแล้วออกเดินทาง รถคันที่ยองฮุนกับยอนฮีนั่งก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากบริษัทตามไป

 

หลังใช้เวลาเดินทางเกือบสี่ชั่วโมง รถยนต์สีดำสนิทสองคันก็มาถึงโรงพยาบาลปูซานแพค

เมื่อพวกยองฮุนลงจากรถและมาถึงห้องพักผู้ป่วยที่ประธานใหญ่อิมอยู่ก็เห็นว่ามีคนอีกกลุ่มอยู่บริเวณหน้าห้อง

ยองฮุนแอบหัวเราะในใจเมื่อเห็นภาพนี้ นี่เป็นฉากที่เกิดขึ้นในภาพยนตร์และละครบ่อยมาก เขารู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นภาพนี้กับตาตัวเองในระยะประชิด

“มาเร็วดีนี่ ทำไม คิดว่าพ่อจะยกอะไรสักอย่างให้ก่อนตายก็เลยรีบมาหรือไง”

ประธานซงโต้กลับคำพูดร้ายกาจของประธานอิมจีอึนอย่างเย็นชา

“ฉันได้มาเยอะแล้ว ดังนั้นไม่ได้อยากได้อะไรเพิ่มอีกค่ะ ฉันเข้าใจว่าคุณพี่กลัวจะถูกแย่งอะไรไปอีก แต่อย่าวางท่าใส่ฉันแบบนั้นเลย คุณพ่อท่านป่วยอยู่ มาได้ยินเสียงดังแบบนี้ไม่ดีนะคะ”

“ไม่เคยคิดเลยว่าน้องสะใภ้จะเป็นคนอย่างนี้ ปกติหน้าด้านขนาดนี้เลยเหรอ”

“ใช่ค่ะ เมื่อก่อนฉันใช้ชีวิตแบบไม่มีปากมีเสียง จะปฏิเสธอะไรสักคำก็ทำไม่ได้ แต่พอสามีล้มป่วยแล้วต้องพยายามปกป้องสิ่งที่ตัวเองมี ฉันก็แข็งแกร่งขึ้นเหมือนเลี้ยงลูกชายมาสามคนเลยค่ะ ตอนนี้คุณพี่ก็ไม่ได้ดูน่ากลัวขนาดนั้นแล้ว จะว่าเปลี่ยนก็คงเปลี่ยนแหละค่ะ”

“เฮอะ...”

ประธานอิมหัวเราะอย่างไม่อยากเชื่อ แต่ประธานซงหันไปพูดคุยกับแทมินที่ยืนนิ่งเงียบอยู่แทน

“ท่านประธานใหญ่เป็นยังไงบ้าง”

“ยังไม่ฟื้นเลยครับ”

“ได้ยินว่าเธอเป็นคนเจอคนแรก เกิดอะไรขึ้น”

ได้ยินประธานซงถามอย่างนั้นประธานอิมก็พูดแทรกขึ้น

“กำลังสอบสวนลูกชายฉันหรือไง”

“ไม่ได้สอบสวน แค่ถามว่าเรื่องราวเป็นมายังไงเท่านั้นค่ะ ในฐานะลูกสะใภ้ก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอคะที่ฉันจะสงสัยว่าคุณพ่อหมดสติได้ยังไง คุณพี่ร้อนตัวเกินเหตุทั้ง ๆ ที่ฉันถามเรื่องแค่นี้เนี่ย มันยิ่งน่าสงสัยนะคะ”

“อะไรที่ว่าน่าสงสัย! ตอนนี้แทมินลูกฉันยังตกใจไม่หายจนต้องกินยารู้บ้างหรือเปล่า”

สิ้นประโยคนั้นแทมินก็รีบเอ่ยห้าม เพราะคิดว่าถ้าคนอื่น ๆ เห็นแม่โมโหอย่างนี้ ตัวเองอาจยิ่งน่าสงสัยมากกว่าเดิม

“แม่ พอเถอะ ว่าแต่ข้าง ๆ เธอนั่นใคร”

แทมินมองยองฮุนที่ยืนชิดยอนฮีด้านหลังประธานซงพร้อมถาม

ยอนฮีเหลือบมองยองฮุนแล้วตอบ

“เขาเป็นคนจากฝ่ายเลขาฯของเรา หัวหน้าแผนกชเวยองฮุน”

“งั้นเหรอ ตัวติดกันขนาดนั้นนึกว่าคบกันอยู่ซะอีก”

“ใช่ คบกันอยู่”

“อะไรนะ”

พอแทมินขมวดคิ้ว ยองฮุนก็ก้มศีรษะให้เล็กน้อย

“หัวหน้าแผนกชเวยองฮุนจากฮยอนจินการผลิตครับ”

แทมินพูดโดยไม่แม้แต่จะชายตามองมือที่ยองฮุนยื่นมา

“จริงเหรอ จะแต่งงานกันเลยหรือไง ถึงพามาถึงที่นี่”

“คุณปู่ก็รู้จักแล้ว”

“แนะนำแล้วด้วยเหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย ลูกหลานตระกูลไหน”

เมื่อได้ยินคำถามนั้นพร้อมเห็นสายตาที่มองมายอนฮีก็กัดริมฝีปาก

สายตาเย้ยหยันของแทมิน นั่นเป็นสายตาที่บอกว่าแค่มองก็มั่นใจว่ายองฮุนไม่ใช่คนจากตระกูลมหาเศรษฐี

“ยังมีอารมณ์มาสงสัยอยู่อีกเหรอว่าเขาเป็นลูกหลานตระกูลไหน สบายใจกับสถานการณ์ตอนนี้ขนาดนั้นเลยหรือไง”

“ว่าไงนะ”

“คุณปู่ป่วยแบบนี้ พี่ก็ทำงานของตัวเองให้ดีเถอะ อย่าเอาสมองมาใช้กับเรื่องอื่นเลย จะได้ไม่โดนแย่งบริษัทไปอีก”

ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอนิ่งเงียบมาตลอดเพราะพยายามจัดการความรู้สึกที่ซับซ้อนของตัวเอง แต่พอถึงเวลาต้องตอกกลับก็ฟาดอย่างแรงโดยไม่ลังเลขึ้นมาทันที

“เธอพูดจาไม่มีมารยาทกับพี่เขาได้ยังไง เพราะแบบนี้ไงคนถึงพูดกันว่าการเลี้ยงดูของครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญ ไม่รู้จักลำดับอาวุโสหรือไง”

เมื่อประธานอิมที่ทนฟังต่อไม่ไหวแทรกขึ้นมา ยอนฮีก็สวนกลับอย่างไม่เกรงกลัว

“ใช่ค่ะ หนูมันเด็กนอกก็เลยไม่คุ้นเคยกับมารยาทแบบเกาหลี อ้อ ฉันได้ยินมาจากงานปาร์ตี้ก่อนหน้านี้ว่าพี่ทำผู้หญิงท้องอีกแล้วเหรอ คราวนี้ไม่ใช่ดาราแต่เป็นเด็กดริงก์นี่ พี่น่าจะระวังตัวหน่อยนะ แต่อีกเดี๋ยวก็คงได้จัดงานแต่งกับสาวร้านรูมซาลอนที่โรงแรมแล้วสินะ น่าขายหน้าจัง จะกล้าแจกการ์ดเชิญให้เพื่อน ๆ ไหมเนี่ย”

เพียะ!

ประธานอิมจีอึนตบหน้ายอนฮีเต็มแรงอย่างเหลืออด

เคลื่อนไหวเร็วมากจนยองฮุนเข้าขวางเหมือนพระเอกในละครไม่ทัน

เขาตกใจ ประธานซงเองก็ตกใจ แต่ยอนฮีกลับเชิดหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วลูบมุมปากพลางพูด

“วันนี้หนูไม่อยากทะเลาะด้วย จะยอมปล่อยผ่านไปก่อนแล้วกันค่ะ คิดซะว่าโดนตบแลกกับฮยอนจินการท่องเที่ยว แก้มข้างเดียวกับฮยอนจินการท่องเที่ยวก็ถือว่าถูกดีนะคะ”

“ว่าไงนะ!”

ประธานอิมจีอึนโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม

“อีกอย่าง ความจำหนูดีนะคะ แต่วันนี้หนูจะแกล้งลืมให้เป็นพิเศษ เพราะถึงยังไงก็เป็นคุณป้า ตอนนี้ช่วยหลีกทางได้ไหมคะ เพราะหนูมาที่นี่เพื่อเยี่ยมคุณปู่ที่ยังนอนไม่ได้สติ”

พูดจบยอนฮีก็เดินผ่านหน้าอีกฝ่ายไปทันที แล้วหัวหน้าฝ่ายฮงซึงแดก็รีบพาประธานซงไปยังห้องพักผู้ป่วย

ภาพลักษณ์แสนเย็นชานี้ของยอนฮีอาจจะเป็นตัวตนเดิมของเธอ

แม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามเปลี่ยนแปลงหลาย ๆ อย่างหลังจากฟังเรื่องราวเกี่ยวกับดวงชะตาจากยองฮุน แต่เดิมทีเธอก็เป็นผู้หญิงที่ไม่คิดจะเหลียวแลคนที่ไม่ผ่านมาตรฐานของตัวเองอยู่แล้ว

“นะ นังเด็กมารยาททราม...”

“ขอตัวนะครับ...”

ยองฮุนค้อมศีรษะให้เล็กน้อยและตั้งใจจะเดินผ่านอีกฝ่ายไป แต่แทมินคว้าแขนเขาไว้

“ได้ยินว่าเจอคุณตาฉันมาแล้ว”

“ครับ ใช่ครับ”

“ท่านพูดอะไรบ้าง”

“ก็ไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษนะครับ”

แทมินจ้องตายองฮุนเขม็งอยู่สักพักเพราะไม่เชื่อ

หลังจากปะทะสายตากันเงียบ ๆ ยองฮุนก็หยิบนามบัตรออกจากกระเป๋าใส่บัตรที่ยอนฮีซื้อให้เป็นของขวัญ

“ไหน ๆ ก็ได้มาเจอกันแบบนี้แล้ว ผมขอทักทายอย่างเป็นทางการเลยนะครับชเวยองฮุนครับ”

อุตส่าห์ยื่นนามบัตรให้เพราะตั้งใจจะจับมือทักทายอย่างเป็นธรรมชาติ แต่แทมินกลับกระตุกมุมปากแล้วพูด

“คิดว่าฉันจะแลกนามบัตรกับนายไว้ดูตำแหน่งงาน[1] หรือไง”

ยองฮุนชินกับการพูดจาเป็นกันเองของฮยองจุนแล้ว ดังนั้นต่อให้ใครจะพูดห้วน ๆ ใส่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย

ถ้าอารมณ์ร้อนกับเรื่องแค่นี้ เวลามากกว่ายี่สิบปีที่ฝึกฝนอยู่บนภูเขาคงเสียเปล่า

ยองฮุนเพียงแค่รู้สึกโกรธที่ยอนฮีถูกตบหน้าเมื่อกี้

“สงสัยคงเข้ากรมมาแล้วสินะครับ แต่ผมได้ยินมาว่าปกติลูกหลานตระกูลมหาเศรษฐีไม่ต้องเข้านี่นา”

“พล่ามอะไร”

“อย่าโมโหเลยครับ ผมก็ไม่เคยเข้ากรมเหมือนกัน ดังนั้นพวกเราก็ไม่มีหมายเลขประจำตัวทหารกันทั้งคู่ จะเรียกว่าแลกไว้ดูตำแหน่งงานอย่างเดียวก็ถูกนะครับ เพราะในอนาคตอาจจะได้ยินชื่อผมบ่อย ๆ แล้วก็...ไม่ทราบว่าเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับอู่ต่อเรือกุนซานไหมครับ”

แววตาของแทมินเปลี่ยนไปทันที

จากนั้นก็คว้าคอเสื้อยองฮุนแล้วผลักเขาไปชนผนัง

“ตายแล้ว ทำไมทำแบบนี้”

ประธานอิมจีอึนพยายามห้าม แต่หูของแทมินไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เอาแต่จ้องหน้ายองฮุนพร้อมถาม

“นายเป็นคนพูดเรื่องไร้สาระกับคุณตาของฉันงั้นเหรอ”

“อย่าโมโหสิครับ”

ยองฮุนจับมือแทมินที่ขยุ้มคอเสื้อเขาไว้ จังหวะนั้นอีกฝ่ายก็ตะโกนถามเสียงดังกว่าเดิม

“ฉันถามว่าเป็นนายใช่ไหม!”

“ถ้าเป็นผมจริง ๆ จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงเหรอครับ แล้วผมก็ไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงต้องโมโหขนาดนี้ หรือว่ามีอะไรแทงใจหรือเปล่า”

ได้ยินประโยคนั้นมือของแทมินที่คว้าคอเสื้ออยู่ก็หมดแรงในพริบตา

ยองฮุนเองก็ปล่อยมือออกแล้วจัดเสื้อพลางพูดต่อ

“แทนที่จะมาเค้นหาว่าใครเป็นคนเสนอ คุณควรรีบหาข้อสรุปดีกว่านะครับ”

“ทำไม จะได้ซื้อแฮจูชิปบิลดิ้งแอนด์มารีนหรือไง”

ตอนนั้นประธานอิมจีอึนที่ฟังอยู่ข้าง ๆ ได้โอกาสถามขึ้นมา

“แกพูดเรื่องอะไร แฮจูชิปบิลดิ้งแอนด์มารีนคืออะไรอีก”

ทั้งแทมินและยองฮุนไม่ได้หันไปตอบคำถามอีกฝ่าย

ยองฮุนหันมองรอบตัวครู่หนึ่งก่อนพูดขึ้น

“กรรมการผู้จัดการ ถ้าอารมณ์ร้อนจะทำพลาดเอาได้นะครับ ตอนนี้คุณกลายเป็นผู้นำของฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์แล้วไม่ใช่เหรอครับ อย่าโมโหนักเลยอีกอย่าง ผมจะถือว่าการตัดสินใจของคุณเป็นการตัดสินใจของฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์นะครับ”

“ตัดสินใจอะไร”

“อู่ต่อเรือกุนซาน คุณจะยอมแพ้ไม่ใช่เหรอครับ”

“...”

“ผมหวังว่าคุณจะบริหารฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ได้ดีนะครับ”

ยองฮุนก้มศีรษะให้เล็กน้อยแล้วเดินผ่านไป ได้ยินเสียงประธานอิมจีอึนถามลูกชายอยู่ข้างหลังว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาไม่ได้สนใจ

เพราะตอนนี้เรื่องพวกนั้นไม่ผ่านเข้าหูเลย

‘พวกเขาเลี้ยงหมาป่า...ทั้งยังเป็นหมาป่าน่ารังเกียจ ดีแต่ใช้อารมณ์ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองล่าสัตว์ไม่ได้ด้วยซํ้า’

ยองฮุนเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยพลางถอนหายใจ

ตอนจับมือแทมินที่ขยํ้าคอเสื้อตัวเองอยู่ ยองฮุนก็รู้เวลาเกิดของอีกฝ่ายจากนั้นก็นำมาคำนวณดวงชะตารวมกับวันเดือนปีเกิด

จึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วคิมแทมินเป็นคนอย่างไร

“ผมคิดว่ายากที่ท่านจะตื่นตอนนี้ครับ”

“ตำรวจมาสอบสวนหรือยังคะ”

“ผมไม่ทราบครับ”

พอเห็นประธานซงและยอนฮีผิดหวังกับคำพูดของหมอ ยองฮุนก็ได้แต่มองทั้งคู่จากด้านหลังเงียบ ๆ

เมื่อเห็นสองแม่ลูกนั่งนิ่งไม่พูดอะไรหลังหมอเดินออกไปสักพัก หัวหน้าฝ่ายฮงก็แอบเรียกยองฮุนออกมา

ดูเหมือนพวกประธานอิมจีอึนจะไปที่อื่นแล้ว

“นายคิดว่าจะเป็นยังไง”

หลังได้ยินคำถามของหัวหน้าฝ่ายฮง ยองฮุนก็จ้องห้องพักผู้ป่วยที่ประธานใหญ่อิมนอนไม่ได้สติอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ

“ผมคิดว่าพวกเขาจะยอมแพ้เรื่องอู่ต่อเรือกุนซานครับ”

“อืม เรื่องนี้คงไม่ง่าย ช่วงเฟื่องฟูยังไม่เข้ามาหาพวกเขาเลยด้วยซํ้า แต่กลับมาบอกให้กอดอู่ต่อเรือร้าง ๆ ราคาเกือบหนึ่งล้านล้านวอนไว้ ถ้าไม่ยอมแพ้สิจะยิ่งแปลก”

“ถูกต้องครับ”

“แล้วทีนี้จะทำยังไงต่อ”

“ตอนนี้เราก็ทำงานของเรา...”

ขณะกำลังพูด ยองฮุนก็สังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินหันรีหันขวางอยู่

ถ้าเป็นคนทั่ว ๆ ไปเขาคงไม่สนใจ แต่ใบหน้ากับเสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่นั้นไม่ธรรมดาเลย

เดี๋ยวนี้เขาไปห้างสรรพสินค้ากับยอนฮีบ่อย ได้เปิดหูเปิดตาเรื่องสินค้าแบรนด์เนม จึงมองออกว่ากระเป๋าและเสื้อผ้าของเธอค่อนข้างแพง

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังดึงดูดความสนใจคนอื่น ๆ ได้ทันที เพราะเป็นคนสวยจนสะดุดตา

“ทำไม คนรู้จักเหรอ”

ยองฮุนยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้น

“น่าสนุกดีนะครับ”

“อะไร”

“ท่านประธานใหญ่ยังไม่เป็นอะไร แต่เราคงได้จัดงานศพคนอื่นแทน”

 

---

[1]  ต้นฉบับใช้คำว่า 군번 ซึ่งมีสองความหมาย ความหมายแรกคือตำแหน่งงาน ส่วนอีกความหมายคือหมายเลขประจำตัวทหาร ในบริบทนี้ตัวละครตั้งใจเล่นคำเพื่อกวนประสาทอีกฝ่าย

 

บทที่ 93 เรื่องราวที่เกิดขึ้นในปูซาน (2)

 

สิ่งที่คิดถูกต้องจริง ๆ

หลังจากเดินไปหน้าห้องพักผู้ป่วยห้องนั้นห้องนี้ไม่นาน หญิงสาวคนนั้นก็มาหยุดหน้าห้องที่ท่านประธานใหญ่อยู่

ทันทีที่การ์ดของฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์เข้ามาขวางเธอไว้ หัวหน้าฝ่ายฮงก็เดินเข้าไปใกล้

“แป๊บเดียวก็ได้ค่ะ ฉันแค่อยากคุยด้วยนิดหน่อยเท่านั้น”

“ไม่ได้ครับ”

“ฉันไม่ใช่คนนอกนะคะ ฉันรู้จักกับกรรมการผู้จัดการคิมแทมิน”

“ถ้างั้นรบกวนมาพร้อมกับกรรมการผู้จัดการนะครับ เข้าไปคนเดียวไม่ได้ครับ”

เห็นพวกเขากำลังวุ่นวายกันอยู่ หัวหน้าฝ่ายฮงที่เดินเข้าไปใกล้ก็เอ่ยถาม

“เกิดอะไรขึ้นครับ”

“คืออยู่ ๆ คุณผู้หญิงคนนี้ก็มาบอกว่าอยากคุยกับท่านประธานใหญ่ครับ”

คำพูดของการ์ดทำให้หัวหน้าฝ่ายฮงหันมาเกลี้ยกล่อมเธอ

“ตอนนี้คุณเข้าพบท่านประธานใหญ่ไม่ได้ กลับไปเถอะครับ”

“ตอนนี้ท่านประธานใหญ่ป่วยหนักเลยเหรอคะ ถึงขั้นพูดไม่ได้หรือจำใครไม่ได้เลยหรือเปล่าคะ”

หมายความว่าใครบางคนรู้จักผู้หญิงคนนี้ แล้วบอกเกี่ยวกับอาการของท่านประธานใหญ่อิมชางโฮให้ฟังงั้นเหรอ

หัวหน้าฝ่ายฮงพูดอย่างแน่วแน่

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องรู้ กลับไปก่อนเถอะครับ ถ้ารู้จักกับกรรมการผู้จัดการก็ค่อยมากับกรรมการผู้จัดการนะครับ เพราะถ้าขืนยังทำแบบนี้ต่อไป พวกเราคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเรียกตำรวจ”

ยองฮุนพิจารณาเธอด้วยสีหน้าสนใจจากด้านหลัง

และคิดว่าสองแม่ลูกนั้นไม่รู้จะปรากฏตัวเมื่อไหร่ และจะทำหน้าอย่างไรเมื่อเห็นภาพเหตุการณ์นี้

 

ในเวลาเดียวกันนั้น ประธานอิมจีอึนกำลังพูดคุยกับลูกชายในสถานที่ไร้ผู้คนผ่านไปมา

“เรื่องที่ยอนฮีพูดเมื่อกี้คืออะไร แกทำให้ใครท้องจริงหรือเปล่า”

“ไม่ใช่ นั่นมันเรื่องไร้สาระสิ้นดี”

“ยอนฮีจะพูดเรื่องไร้สาระได้เต็มปากเต็มคำอย่างนั้นเลยเหรอ แกพูดความจริงมา เกิดอะไรขึ้น ฉันจะได้จัดการถูกว่าจะจ่ายเงินหรือสั่งให้เอาเด็กออกไม่ใช่หรือไง!”

แทมินหันหน้าหนีอย่างหงุดหงิด แต่สุดท้ายก็ต้องบอกความจริงอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ผู้หญิงที่ผมควงอยู่พักหนึ่ง ไม่ใช่เด็กดริงก์”

“ไหนว่าเป็นเด็กดริงก์”

“ไม่ใช่อย่างนั้น...แค่ผู้หญิงทั่ว ๆ ไป แต่เจอกันในผับเฉย ๆ”

“ท้องใช่ไหม”

แทมินตอบไม่ได้ เพราะตัวเองก็ไม่รู้แน่ชัด

เมื่อเห็นท่าทางลูกชาย ประธานอิมก็ยิ่งซักไซ้ไล่เลียงเพราะมองสถานการณ์ออก

“ท้องจริง ๆ ใช่ไหม ไม่สิ หรือว่าคลอดแล้ว เด็กคลอดออกมาแล้วงั้นเหรอ”

“ผมไม่รู้ว่าเป็นลูกผมหรือเปล่า แต่คงไม่ใช่มั้ง นั่นไม่มีทางเป็นไปได้”

“บ้าเอ๊ย...”

ประธานอิมตัวสั่นด้วยความโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

ไม่ได้แค่ท้อง แต่ถึงขั้นคลอดแล้ว...

“ไม่น่าใช่ลูกผมหรอกมั้ง ผมก็เลยขอตรวจดีเอ็นเอไปแล้ว นั่นเป็นเรื่องไร้สาระน่า”

“ผลจะออกเมื่อไหร่”

“ใกล้จะออกแล้ว ผมสั่งหัวหน้าฝ่ายยุนไว้แล้ว เดี๋ยวผมจัดการเอง”

ประธานอิมจีอึนคลายความโกรธลงเมื่อได้ยินว่าจัดการตรวจดีเอ็นเอแล้ว

“จริงเหรอ แน่ใจนะว่าไม่ใช่ลูกแก”

“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง แม่ไม่เชื่อผมเหรอ”

ประธานอิมจีอึนกัดริมฝีปากแล้วเตือนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“แกระวังตัวให้ดี ถ้าโดนผู้หญิงกับเด็กนั่นรั้งข้อเท้าไว้ แกจะพลาดโอกาสดี ๆแน่นอน เมื่อวานฉันโทร.คุยกับคุณผู้หญิงของจีเคกรุ๊ปแล้ว แกจะปล่อยลูกสาวบ้านนั้นหลุดมือไม่ได้เด็ดขาด เข้าใจไหม”

“เข้าใจครับ เข้าใจแล้วววว”

แทมินมีสีหน้าแบบลูกชายที่รำคาญเสียงบ่นของแม่

“คราวนี้ก็จัดการพวกผู้หญิงรอบตัวแกให้หมด เด็กที่ชื่อจูยอนนั่นไม่ใช่เล่น ๆ นะ”

“รับทราบครับ ว่าแต่แม่แน่ใจเรื่องเนื้อหาในพินัยกรรมของคุณตาจริง ๆใช่ไหม”

ประธานอิมยักไหล่

“ถ้าสิ่งที่ฉันเห็นตอนนั้นถูกต้องก็ใช่ ฉันเองก็จับทนายไว้แน่นเหมือนกันไม่มีทางจะไม่รู้ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลง แกไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับหุ้นทั้งหมดของตาแกหรอก”

“ฮู่ว...”

เมื่อแทมินถอนหายใจยาว ๆ เหมือนอึดอัด ประธานอิมก็ลูบไหล่เขาแล้วกล่าวต่อ

“ตาแกใช้ชีวิตมานานแล้ว สุขสำราญกับทุกสิ่งอย่าง คบกับผู้หญิงมาทุกรูปแบบจนทำให้ยายแกตรอมใจตาย ต่อให้หมดลมตอนนี้ นั่นก็เป็นตามอายุขัยเพราะฉะนั้นอย่าคิดมาก”

“ครับ”

“กลับไปกันเถอะ”

เมื่อประธานอิมจีอึนหันหลังเดินออกไป แทมินก็ตามมา แล้วก็เห็นว่าเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น

“ฉันบอกว่ามาพบท่านประธานไงคะ แค่มาทักทายก็กลับแล้ว ทำไมคุณถึงไม่ยอมให้ฉันเข้าไปล่ะคะ”

หัวหน้าฝ่ายฮงซึงแดของฮยอนจินการผลิตกำลังยืนขวางสาวสวยคนหนึ่งอยู่หน้าห้องพักผู้ป่วย

และทันทีที่เห็นว่าหัวหน้าแผนกชเวยองฮุนคอยสังเกตการณ์อยู่ด้านหลังเงียบ ๆ แทมินก็รู้สึกเข่าอ่อน

“ผมบอกให้กลับไปไงครับ คิดว่าทำแบบนั้นแล้วคุณจะได้เข้าพบท่านประธานใหญ่ตามลำพังเหรอครับ”

สุดท้ายหัวหน้าฝ่ายฮงซึงแดก็หงุดหงิด

แทมินรีบก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“เธอมาที่นี่ได้ยังไง ออกไปเถอะ”

แทมินคว้าข้อมือหญิงสาวแล้วพาตัวออกไปทันที

ประธานอิมจีอึนเองก็ตามไปเช่นกัน ขณะที่หัวหน้าฝ่ายฮงมองภาพนั้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ

อาจเพราะได้ยินเสียงดังเอะอะด้านนอก ตอนนั้นยอนฮีจึงออกมาจากห้องพักผู้ป่วย

“อะไรน่ะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”

“ผมคิดว่าเธอเป็นคนรู้จักของกรรมการผู้จัดการคิมแทมินครับ”

ดูเหมือนเธอเข้าใจคำตอบของยองฮุน แววตายอนฮีจึงเป็นประกาย

“เธอดูเหมือนผู้หญิงแบบที่ฉันบอกเมื่อกี้ไหมคะ ฉันเห็นหน้าไม่ชัด”

“ไว้ค่อยคุยเรื่องนั้นกันทีหลังครับ”

ยองฮุนไม่ต้องการพูดคุยเรื่องนั้นตรงนี้

“โอเค อีกหนึ่งชั่วโมงฉันนัดพบผู้อำนวยการโรงพยาบาลไว้ พวกเราออกไปกันก่อนเถอะ ฉันเครียดจนหิวเลยเนี่ย อย่างน้อยก็ควรกินข้าวก่อน”

หลังประธานซงอึนแชเดินออกมาสีหน้าเหนื่อยล้า ทุกคนก็หยุดพูดคุยกันแล้วเดินตามเธอไป

หลังจากเข้ามาในร้านปลาดิบที่หัวหน้าฝ่ายฮงโทร.มาจองอย่างเร่งด่วน ก็พบว่าในร้านไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดียว

น่าจะไม่ได้เหมาร้าน แต่ดูเหมือนแค่ตอนนี้ไม่มีลูกค้าพอดีเฉย ๆ

“ร้านเล็กไปหน่อยไหมคะเนี่ย”

คำถามของยอนฮีมีความหมายว่าร้านค่อนข้างโทรมนิดหน่อย

หัวหน้าฝ่ายฮงยิ้มแล้วพูด

“ปลาดิบที่นี่ดีนะ ท่านประธานใหญ่เองก็ชอบแวะมาบ่อย ๆ เวลาอดีตท่านประธานมาปูซานก็ต้องมาทานปลาอิชิไดที่นี่สักตัวก่อนกลับเหมือนกัน”

“อ้อ...อย่างนั้นเหรอคะ”

“ปลาดิบดี เครื่องเคียงก็ใช้ได้”

ประธานซงยิ้มให้หัวหน้าฝ่ายฮงแล้วหันมามองยองฮุน

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น”

“น่าจะเป็นผู้หญิงที่กรรมการผู้จัดการคิมแทมินปิดบังไว้ ดูเหมือนเธอจะรีบมาเพราะได้ยินข่าวว่าท่านประธานใหญ่ล้มป่วยครับ ผมคิดว่าอาจจะมีลูกนอกสมรสนะครับ”

“ไม่ได้กำลังท้องอยู่งั้นเหรอ”

“ผมไม่แน่ใจเรื่องนั้น แต่เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงที่ไม่มีความคิดครับ”

ประธานซงเข้าใจคำพูดของยองฮุน

“พี่สามีฉันต้องปวดหัวแน่ ๆ แต่ปกติแทมินก็ชอบเที่ยวเล่นอยู่แล้ว หัวหน้าแผนกชเวคงรู้สึกเวทนากับเรื่องแบบนี้ใช่ไหม”

“ก็นิดหน่อยครับ...”

“ถ้าเธออยู่ตรงนี้ก็คงจะได้เห็นอะไรแบบนี้บ่อย ๆ เวลามองพวกมหาเศรษฐีมีบางอย่างแตกต่างจากที่เคยเห็นในหนังในละครไปเกินคาดอยู่เหมือนกัน แต่ในแง่ความสุขความสบายใจ กลับแย่ยิ่งกว่าในหนังในละครซะอีก ดังนั้นหลังจากแต่งงานไปแล้ว มีแค่ไม่กี่คนหรอกที่ใช้ชีวิตด้วยความรักระหว่างสามีภรรยา นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่บังคับลูก ทั้ง ๆ ที่อูมยองกรุ๊ปมาขอให้ยอนฮีไปดูตัวกับลูกชายของพวกเขาน่ะ”

สำหรับยองฮุน นี่เป็นเรื่องที่เพิ่งได้ยินครั้งแรก เขาจึงหันไปมองยอนฮี

เธอยิ้มแหยพลางหันหน้าหนี

“ไม่รู้ว่าเพราะเห็นมาเยอะหรือเปล่า พฤติกรรมแบบนั้นของแทมินเลยดูไม่ค่อยน่าแปลกใจเท่าไหร่สำหรับฉัน เพราะถ้าจะพูดตามตรง คุณพ่อเองก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน...เอาเป็นว่าคนบ้านนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นอย่างนั้นกันหมด ฉันอาจจะชินกับมันไปแล้วก็ได้...”

เขารู้ว่าทำไมประธานซงอึนแชพูดถึงตรงนั้นแล้วเงียบไป

นั่นอาจจะหมายความว่าพ่อของยอนฮีก็ไม่ต่างกันมากนัก

“อย่างนั้นสินะครับ”

“ฉันเชื่อว่าหัวหน้าแผนกชเวของพวกเราจะไม่ทำแบบนั้น”

คนที่ตกใจกับคำพูดนี้มากที่สุดคือหัวหน้าฝ่ายฮงซึงแด

ก่อนหน้านี้เขาเอะใจมาตลอด แต่พอเห็นว่าประธานซงยอมรับหัวหน้าแผนกชเวอย่างเปิดเผยแบบนี้ ก็มั่นใจแล้วว่าผู้บริหารคนต่อไปของฮยอนจินการผลิตคือชเวยองฮุนแน่นอน

คนที่มีความสัมพันธ์อันลึกลับและแสดงความสามารถให้เห็นนั้น กลายเป็นว่าคือลูกเขยประธานซงอึนแช...

แผ่นหลังของหัวหน้าฝ่ายฮงสั่นสะท้าน

เขาคิดว่าการฟังคำพูดของหัวหน้าแผนกมินฮงกีก่อนหน้านี้และย้ายมาอยู่ฝ่ายหัวหน้าแผนกชเวนั้น นับเป็นหนึ่งในการตัดสินใจเพียงไม่กี่อย่างที่ถูกต้องในชีวิต

ถ้าหากตอนนั้นไม่ฟังหัวหน้าแผนกมินฮงกีแล้วยังอยู่ฝ่ายเดียวกับอดีตกรรมการผู้จัดการใหญ่ยางชอลกี บางทีตอนนี้ตัวเขาอาจตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายคลึงกับอีกฝ่ายที่เข้าออกสำนักงานอัยการเป็นว่าเล่นก็ได้

อย่างไรก็ตาม ถ้าสิ่งที่ได้ยินวันนี้เป็นอย่างที่คิด ก็แสดงว่าเชือกที่ตัวเองคว้าไว้เป็นเชือกทองคำ

“เรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นครับ”

“โอเค แล้วตอนนี้เราควรทำยังไงกันดี ถึงแม้คุณพ่อน่าจะเขียนพินัยกรรมไว้ล่วงหน้า แต่ท่านก็คงเหลือเวลากับพวกเราอีกไม่มากแล้ว พูดตรง ๆ ฉันไม่ได้ต้องการอะไรเพิ่ม แค่หวังว่าจะแยกตัวออกมาได้อย่างสมบูรณ์ตามที่คิดไว้ก่อนหน้านี้”

“ผมคิดว่าเรื่องนั้นน่าจะยากครับ”

“นั่นสินะ”

“พวกเขาไม่ใช่คนที่ยอมสละของในมือตัวเองง่าย ๆ ทั้งยังเพิ่งโดนแย่งของที่ตัวเองครอบครองไว้ไปอีก คงจะพยายามทุ่มสุดกำลังเพื่อเอามันกลับคืนครับเห็นได้ชัดว่าถ้าหากท่านประธานใหญ่เสียชีวิต แล้วเขาถืออำนาจเด็ดขาดของกรุ๊ปไว้ในมือ สถานการณ์น่าเหนื่อยล้านี้ก็จะยังดำเนินต่อไป...แต่พอตอนนี้มีแขกไม่ได้รับเชิญในสายตาฝ่ายนั้นปรากฏตัวขึ้น ผมเลยอยากรู้ว่าเรื่องราวจะออกมาเป็นยังไงน่ะครับ”

“หมายถึงลูกของแทมินใช่ไหม”

“ครับ ถ้ายอมรับอย่างเป็นทางการก็เรียบร้อย แต่จะเป็นอย่างนั้นเหรอครับ”

“ไม่หรอก ประธานอิมจีอึนไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน ตอนนี้กำลังพยายามเชื่อมสัมพันธ์แทมินกับลูกสาวของจีเคกรุ๊ปอยู่ เรื่องนี้คุณพ่อเป็นคนจัดการเองท่านอยากได้ร้านค้าปลอดภาษีของจีเคกรุ๊ป หรือถ้าพูดให้ชัดก็คืออยากได้สภาพคล่องทางการเงินที่จีเคกรุ๊ปมี เพราะที่นั่นคือเศรษฐีเงินสด ขนาดตอนเจอวิกฤตIMF ก็ยังไม่สะทกสะท้าน”

จีเคดิวตี้ฟรีเป็นแบรนด์ร้านค้าปลอดภาษีขนาดใหญ่ที่ติดหนึ่งในสามอันดับแรกของประเทศเกาหลี แม้แต่ยองฮุนยังรู้จัก

“ทางนั้นเขาไม่มีลูกชายเหรอครับ”

“มีสิ แต่ก็มีข่าวลือหนาหูว่าอย่างน้อยก็จะยกร้านค้าปลอดภาษีให้ลูกสาวเด็กคนนั้นฉลาดไม่เบาเลยละ”

“อย่างนี้สินะครับ...”

“หลังจากเผชิญภาวะเศรษฐกิจถดถอยมาครั้งหนึ่งแล้ว คุณพ่อก็คิดว่าต้องหาพาร์ตเนอร์ที่จะเข้ามาช่วยเหลือตัวเองเมื่อถึงเวลาวิกฤตอย่างจริงจังได้พี่เขยสามีฉันที่มีน้องชายเป็นผู้จัดการกองทุนนอกตลาดให้ความช่วยเหลืออย่างมาก ยิ่งทำให้คุณพ่อมุ่งมั่นดำเนินการเรื่องนั้น ครอบครัวฉันช่วยอะไรไม่ได้เลยด้วยซํ้า”

“ดังนั้นก็เลยพยายามเกี่ยวดองกับบริษัทที่เป็นเศรษฐีเงินสดสินะครับ”

“ถูกต้อง แต่อยู่ดี ๆ ลูกของแทมินก็โผล่มาซะงั้น ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาจะรับมือยังไง แต่ถึงเรื่องนั้นจะค่อนข้างน่าปวดหัว ก็ทำอะไรพี่สาวสามีฉันไม่ได้ง่าย ๆ”

“นั่นสินะครับ”

ยองฮุนพยักหน้ารับคำ แต่ไม่ได้เห็นด้วยกับคำพูดของประธานซงทั้งหมดเพราะตอนมองโหงวเฮ้งของผู้หญิงคนนั้น แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่จัดการได้ง่ายเลย

ยอนฮีทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นสุด ๆ แต่ถามยองฮุนตรงนี้ไม่ได้ท่าทางนั้นเดาได้เลยว่าเมื่ออยู่ด้วยกันแค่สองคน เธอจะรัวคำถามเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นใส่เขาแน่นอน

หลังกินข้าวเสร็จพวกเขาก็กลับมายังโรงพยาบาลอีกครั้ง เพื่อพบผู้อำนวยการโรงพยาบาลเป็นการส่วนตัว

ชายที่ผมเป็นสีขาวต้อนรับประธานซงอึนแชและพวกยองฮุนด้วยสีหน้าโอบอ้อมอารี

“ยินดีต้อนรับครับ ผมผู้อำนวยการโรงพยาบาล โนซอกชุนครับ”

ทันทีที่ยองฮุนเห็นหน้าผู้อำนวยการก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก ขณะกำลังคิดอยู่ว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน อีกฝ่ายก็ทักทายประธานซงอึนแชและเชื้อเชิญให้ทุกคนนั่งลง

“อาการของคุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ”

ผู้อำนวยการส่ายหน้าสีหน้าหมองหม่น

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ท่านอาจจะไม่ได้สติกลับมาแล้วครับบุคลากรทางการแพทย์ของเรากำลังพยายามอย่างสุดความสามารถ...”

“อย่างนั้นสินะคะ”

ประธานซงอึนแชไม่ได้ตกใจมากนัก เพราะคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเป็นอย่างนี้

ที่มาเข้าพบผู้อำนวยการโรงพยาบาลวันนี้ เธอไม่ได้มาเพื่อขอร้องให้ช่วยชีวิตแค่ต้องการให้ช่วยดูแลเป็นอย่างดี

ใจจริงเธออยากขอให้ย้ายพ่อสามีไปโรงพยาบาลที่ใหญ่กว่านี้ด้วยซํ้า แต่ประธานอิมจีอึนคงคัดค้านแน่นอน เธอจึงไม่ได้พูดออกมา

เพราะแค่ย้ายมาที่นี่ซึ่งดีกว่าโรงพยาบาลกอเจแพคนิดหน่อยก็เชิดหน้าใส่แล้ว

หลังจากพูดคุยกับผู้อำนวยการเสร็จสิ้น ยองฮุนก็พูดกับประธานซงขณะเดินออกมา

“ผมขอคุยกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลสักครู่ได้ไหมครับ”

“หือ? ทำไมล่ะ”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ พอดีว่าเคยรู้จักกันมาก่อน ผมมีเรื่องส่วนตัวจะคุยกับเขาน่ะครับ”

จำได้แล้ว

ถึงจะเคยเห็นแค่สองครั้งเมื่อสิบกว่าปีก่อน แต่เป็นคนคนนั้นไม่ผิดแน่

“อือ ได้สิ”

เขาปล่อยยอนฮีที่มองตามมาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นไว้ข้างหลัง แล้วกลับเข้าไปในห้องที่เพิ่งออกมาอีกครั้ง

ผู้อำนวยการโนซอกชุนมองอย่างสงสัยว่าเขากลับเข้ามาทำไม

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าเมื่อก่อนเคยมาไหว้พระที่วัดบนเขาบ้างหรือเปล่า...”

แค่พูดถึงตรงนี้ ผู้อำนวยการโนซอกชุนก็ตบเข่าพร้อมอุทานออกมา

“ใช่! ก็ว่าอยู่ว่าเคยเจอกันที่ไหน ที่นั่นนี่เอง เณรเมื่อตอนนั้นใช่ไหมครับ”

“ครับ ใช่ครับ กลายเป็นว่าคุณเป็นหมอสินะครับ”

“ฮ่า ๆ...นั่งก่อนสิครับ”

ผู้อำนวยการโนซอกชุนเชื้อเชิญให้ยองฮุนนั่ง จากนั้นก็พูดต่อ

“ตอนนี้ภรรยาผมก็ยังบริจาคให้ทางวัดอยู่ต่อเนื่องครับ ตอนนั้นผมขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับ”

“ไม่เป็นไรเลยครับ ผมทำอะไรที่ไหนกัน ว่าแต่ลูกสาวคุณเป็นยังไงบ้างครับ”

“เพราะตอนนั้นผมเชื่อฟังคำพูดของเณรแล้วส่งไปเรียนเมืองนอก ตอนนี้เลยสบายดี กลายเป็นนักเชลโลแล้วครับ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมเณรผู้เก่งกาจถึงมาทำงานบริษัทล่ะ”

“ผมบอกแล้วไงครับว่าไม่ใช่เณร ยังเอาแต่เรียกเณรอยู่เรื่อยเลย มีพระเณรที่ไหนไม่โกนผมบ้างครับ”

“ถ้าสวมจีวรอยู่ในวัดก็เป็นพระเป็นเณรหมดไม่ใช่เหรอครับ ว่าแต่ตอนนี้กลายเป็นพนักงานบริษัทแล้วเหรอครับ”

“ครับ ตอนนี้ผมกลับมาสู่ทางโลก กลายเป็นพนักงานบริษัทเต็มตัวแล้วครับ”

“เหมือนคนละคนเลยนะครับเนี่ย ดูดีมากเลย”

ผู้อำนวยการโนซอกชุนยิ้มกว้างแล้วถามว่าทางโลกเป็นอย่างไรบ้าง ชีวิตในบริษัทเป็นอย่างไรบ้าง ก่อนจะพูดเกริ่นอย่างระมัดระวัง

“ว่าแต่ไม่ทราบว่า...”

“ครับ?”

“ตอนนี้ยังดูดวงชะตาอยู่หรือเปล่าครับ”

“ขอโทษครับ ตอนนี้ผมไม่รับดูดวงชะตาแล้วครับ”

“ฮ่า ๆ...นั่นสินะ...”

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ ถึงผมจะดูดวงชะตาไม่ได้แล้ว แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ผมช่วยได้ในฐานะพนักงานออฟฟิศ...”

ยองฮุนรู้อยู่แล้วว่าตอนนี้ผู้อำนวยการโนซอกชุนตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก

รู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ดูดวงชะตาให้อีกฝ่าย

 

บทที่ 94 เรื่องราวที่เกิดขึ้นในปูซาน (3)

 

นั่นเป็นเรื่องราว ที่ผ่านมานานกว่าสิบปีแล้ว

เมื่อยองฮุนไม่กลัวความมืดมิดของภูเขาอีกต่อไป บางครั้งเขาก็ต้องการอวดความสามารถของตัวเอง

แม้ไม่อาจพูดอย่างเปิดเผยว่าตัวเองดูดวงชะตาได้เพราะเจ้าอาวาสจับตามองอยู่ แต่ก็ชอบหาโอกาสบอกอะไรบางอย่างกับคนที่แวะเวียนมา

เนื่องจากคนส่วนใหญ่มักจะเขียนวันเดือนปีเกิดทิ้งไว้เวลามาไหว้พระที่วัดดังนั้นขอแค่รู้เวลาเกิดก็รู้ดวงชะตาได้ไม่ยาก เขาจึงเคยทักผู้หญิงหลายคนที่ขึ้นมาไหว้พระ

คนภายนอกที่รู้ว่ายองฮุนดูดวงชะตาเป็นก็คือกลุ่มคนที่เคยรับฟังคำพูดของเขาในตอนนั้น

และภรรยาของโนซอกชุนก็เป็นหนึ่งในนั้น

เรื่องที่ทักภรรยาโนซอกชุนตอนนั้นเป็นเรื่องเกี่ยวกับลูกของเธอ และเป็นเรื่องที่ค่อนข้างหนักหนาเอาการ

เขาเตือนว่าเธออาจจะสูญเสียลูกหากเผลอทำบางอย่างพลาด ซึ่งภรรยาของโนซอกชุนในตอนนั้นก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องธรรมดา จากนั้นเธอจึงมาหายองฮุนพร้อมกับสามี หลังยองฮุนดูดวงชะตาให้ก็ช่วยบอกทางแก้ไข

เรื่องนั้นผ่านมานานมากแล้ว ตอนนั้นเส้นผมของโนซอกชุนไม่ได้ขาวขนาดนี้ ตอนแรกที่เห็นหน้ายองฮุนจึงยังนึกไม่ออก

“จะว่ายังไงดี...เรื่องนี้เป็นปัญหาส่วนตัวของผมด้วย แล้วก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับโรงพยาบาลด้วยครับ”

“เรื่องอะไรกันครับ”

“ก่อนหน้านี้เคยบอกใช่ไหมครับ ว่าผมมีดวงชะตาจะทำธุรกิจ ตอนนั้นผมฟังแล้วไม่ได้พูดอะไร บอกตรง ๆ ว่าเณร...ไม่สิ ตอนนี้ควรเรียกว่าอะไรดีครับ”

ยองฮุนหยิบนามบัตรออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้

“เรียกว่าหัวหน้าแผนกชเวก็พอครับ”

“ฮ่า ๆ...หัวหน้าแผนกชเว...ชีวิตคนเราคาดเดาไม่ได้จริง ๆ นะครับ ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ ผมไม่เคยเห็นใครมหัศจรรย์เท่าหัวหน้าแผนกชเวเลย เป็นถึงหัวหน้าแผนกเลยเหรอครับ”

“นั่นเป็นเรื่องในอดีตแล้วครับ”

“อืม...ยังไงก็ตาม ตอนนั้นพอได้ยินหัวหน้าแผนกชเวบอกว่าผมมีดวงชะตาจะทำธุรกิจ ผมไม่เชื่อครับ เพราะผมฝันอยากเป็นหมอมาตั้งแต่เด็ก แล้วก็พึงพอใจกับชีวิตการเป็นหมอ ที่บอกว่ามีดวงชะตาจะทำธุรกิจก็เลยฟังดูไร้สาระครับ”

“ผมก็คิดอย่างนั้นครับ”

“แต่พออายุขนาดนี้แล้วขึ้นเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล ผมก็รู้สึกอึดอัดตลอดเลยครับ”

“รู้สึกเหมือนงานนี้ไม่เหมาะกับตัวเองใช่ไหมครับ”

“ใช่ครับ”

“นั่นคือสิ่งที่เรียกว่าการดูดวงชะตาครับ เพื่อให้ผู้อำนวยการรู้ว่าอาชีพไหนจะทำให้ตัวเองประสบความสำเร็จได้มากกว่า ไม่ใช่คาดเดาว่าตอนนี้ผู้อำนวยการกำลังทำอาชีพอะไรอยู่ ถ้าเป็นอย่างนั้นจะไม่ใช่การดูดวงชะตา แต่เป็นการทายครับ”

“ถ้างั้นตอนนี้ผมควรทำยังไงดีครับ”

“อย่างที่บอกไปว่าตอนนี้ผมไม่ได้ดูดวงแล้ว แต่...”

“แต่?”

“พอลองนึกถึงดวงชะตาของผู้อำนวยการที่เคยเห็นในตอนนั้น ผมก็จำได้ว่าช่วงเวลานี้ไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีนักครับ”

แววตาของผู้อำนวยการโนซอกชุนสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด

“หนักหนาถึงขั้นไหนครับ”

“ตอนทำงานดูแลชีวิตผู้คนโดยมองเฉพาะตัวบุคคลอาจจะไม่รู้สึก แต่ตอนนี้ต้องเริ่มมองเงินแล้วใช่ไหมครับ พอไม่เป็นตามที่ต้องการ ผู้อำนวยการคงรู้สึกอึดอัด”

“ถูกต้องครับ”

“แค่เรื่องนั้นก็ยากมากแล้ว แต่เมื่อสองปีก่อนกลับมีข่าวร้ายเข้ามาอีกเพราะว่าต้องบริหาร ก็เลยมีแรงกดดันด้านผลประกอบการด้วยสินะครับ”

“เรื่องนั้นก็ใช่ครับ”

“น่าเสียดายที่ไม่มีทางแก้ครับ เพราะถึงตอนนี้แล้ว ผู้อำนวยการก็ออกจากโรงพยาบาลไปทำธุรกิจไม่ได้ใช่ไหมล่ะครับ”

“เรื่องนั้นก็จริง”

“ไม่ทราบว่าประสบปัญหาทางการเงินหรือเปล่าครับ”

ผู้อำนวยการโนซอกชุนตกใจมาก

“รู้เรื่องนั้นได้ยังไงอีกครับ ไหนบอกว่าไม่ดูดวงแล้ว แต่ทั้งหมดนี่...”

“ผมเห็นตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แค่ไม่ได้บอกครับ”

“ทำไมถึงไม่บอกล่ะครับ”

“ก็ผู้อำนวยการไม่เชื่อผมไม่ใช่เหรอครับ”

ผู้อำนวยการโนถอนหายใจด้วยความเสียดาย

“ฮ่า ๆ...น่าเสียดายจริง ๆ ครับ ตอนนั้นหัวหน้าแผนกชเวเป็นคนช่วยกู้สถานการณ์ของลูกสาวผมแท้ ๆ ทำไมผมถึงไม่ถามอะไรเพิ่มนะ เสียใจจังครับ”

“ชีวิตก็เป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอครับ ตอนนั้นไม่ว่าผมจะพูดอะไร ผู้อำนวยการก็คงไม่เชื่อหรอกครับ ในทางกลับกันผมก็คิดว่ายอดเยี่ยมมากนะครับที่ผู้อำนวยการช่วยชีวิตลูกสาวไว้ได้ ทั้ง ๆ ที่ไม่เชื่อเรื่องดวงชะตาหรือไสยศาสตร์”

“ใช่ครับ ผมไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้จนกระทั่งได้พบหัวหน้าแผนกชเว”

“ถึงจะแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ต้องขอบคุณความรักที่มีต่อลูกสาว ผู้อำนวยการถึงยอมเชื่อผมจนสามารถช่วยชีวิตลูกสาวได้ครับ ตอนนี้ถึงจะลำบากนิดหน่อยแต่ก็คงไม่เท่าความกังวลกับความเจ็บปวดตอนนั้นหรอกครับ”

“ก็จริงครับ”

ถึงจะพยักหน้ารับ แต่เนื่องจากตอนนี้กำลังประสบความลำบาก จึงยากที่จะคิดว่าแค่อดทนก็จะผ่านไปได้ง่าย ๆ

“แต่ถึงยังไงก็ยังกังวลอยู่ใช่ไหมครับ”

“ใช่ครับ เรามีหลายสิ่งที่ต้องสูญเสีย แล้วก็มีคนอีกมากที่ต้องดูแล ตอนนี้ลูกสาวที่เคยทำให้ปวดใจในตอนนั้นโตเป็นสาวสวย หน้าตาดีกว่าใคร ๆ และมีแฟนแล้วครับ พอเห็นลูกเติบโตมาอย่างดีแบบนั้น ผมก็เลยอยากทำอะไรสักอย่างให้มากขึ้นในฐานะพ่อ ไม่มีวิธีเลยเหรอครับ”

ความจริงยองฮุนจำดวงชะตาในตอนนั้นของผู้อำนวยการโนซอกชุนได้ทั้งหมด แต่แกล้งทำเป็นจำไม่ได้แล้วขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะพูดขึ้นด้วยท่าทางลำบากใจ

“ผมคิดว่าดวงชะตาของผู้อำนวยการมีดวงพเนจรแข็งแกร่งครับ ผู้อำนวยการอยู่ในที่เดียวมาตลอด ก็เลยรู้สึกอึดอัด ถ้าออกจากตำแหน่งตอนนี้แล้วย้ายที่ไปเรื่อย ๆ ทุกอย่างก็จะคลี่คลาย เหมือนเส้นเลือดที่อุดตันได้รับการทะลวงครับ”

“จะคลี่คลายประมาณไหนเหรอครับ”

“อย่างน้อยปัญหาเรื่องเงินก็คลี่คลายจนไม่ต้องมากังวลครับ”

ได้ยินคำพูดนั้นแล้ว ความกังวลบนใบหน้าของผู้อำนวยการโนซอกชุนก็หายไป

“โล่งอกไปทีครับ โล่งอกจริง ๆ ช่วงนี้ผมเหนื่อยมากก็เลยลองไปสำนักหมอดูต่าง ๆ มาหลายที่ น่าแปลกที่ต่อให้ได้รับฟังคำพูดดี ๆ ผมก็ยังไม่เชื่อแต่พอได้ยินจากหัวหน้าแผนกชเวกลับรู้สึกโล่งใจมาก ถึงการย้ายที่ไปเรื่อย ๆจะเป็นเรื่องยาก แต่อย่างน้อยได้รู้คำตอบก็ดีกว่าไม่รู้อะไรเลยครับ”

“ผู้อำนวยการรู้สึกอย่างนั้นไปเองมากกว่าครับ อืม ถ้างั้นตอนนี้ผมรบกวนอะไรอย่างหนึ่งได้ไหมครับ”

“แน่นอนสิครับ ตอนนั้นก็เอาแต่บอกว่าไม่รับค่าครู ผมเลยรู้สึกติดหนี้มาตลอด ไม่คิดเลยว่าจะโชคดีได้เจอกันวันนี้ ถ้าเป็นเรื่องที่ผมทำได้ ผมจะช่วยอย่างสุดความสามารถเลยครับ”

ยองฮุนแย้มยิ้มกับคำพูดของผู้อำนวยการโน

ความจริงตอนได้ยินว่าประธานใหญ่อิมชางโฮรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลปูซานแพคก่อนจะมาที่นี่ เขารู้สึกว่าอาจจะเป็นโชคชะตานำพา

และเมื่อพบว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลเป็นคนที่เคยรู้จักกันมาก่อน ก็ยิ่งคิดว่าบางทีนี่อาจเป็นโอกาสสุดท้าย

“ขอบคุณครับ”

“บอกมาได้เลยครับ”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ แค่ผมแยกกับพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก แล้วตอนนี้อยากตามหาพวกเขา สิ่งที่รู้มีเพียงผมเกิดที่โรงพยาบาลปูซานแพคแห่งนี้และแม่ชื่ออีมยองจา แต่ก็ไม่แน่ใจว่านั่นใช่ชื่อจริง ๆ ของแม่หรือเปล่าเหมือนกันครับ”

นั่นเป็นข้อมูลทั้งหมดที่เจ้าอาวาสรู้เกี่ยวกับแม่แท้ ๆ ของยองฮุนตอนพาตัวเขามาในเวลานั้น

“ถ้าเป็นชื่อจริงคงหาไม่ยากขนาดนั้น แต่ถ้าไม่ใช่ก็อาจไม่ง่ายนักครับ”

“ถ้าหาไม่เจอก็ทำอะไรไม่ได้ ยังไงผมก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะหาเจออยู่แล้วถ้าไม่ได้ผลก็คงต้องยอมรับชะตากรรมครับ”

พวกเขาพูดคุยเรื่องนั้นกันเพียงเท่านั้น แล้วไม่นานยองฮุนก็ขอตัว

เมื่อออกมาจากห้องผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็พบว่ายอนฮีกำลังรออยู่

“ท่านประธานไปไหนเหรอครับ”

“ไปพบป้าฉันค่ะ”

“ตอนนี้?”

“อยู่ดี ๆ ป้าก็โทร.มาเรียกให้ออกไปพบน่ะค่ะ บอกว่าไหน ๆ ก็มาปูซานแล้วมาจัดการเรื่องที่ควรจัดการกันเถอะ”

“ไม่น่าชวนแยกบริษัทในเครือ...”

“แหงอยู่แล้วค่ะ พอคุณปู่ล้มป่วย ตำแหน่งประธานใหญ่ของฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ก็ว่าง การประชุมสามัญผู้ถือหุ้นครั้งต่อไปคือเดือนมีนาคม ดังนั้นก็เลยมาขอให้ช่วยสนับสนุนคิมแทมินค่ะ”

“อ้อ...ถ้าเราไม่ช่วย สถานการณ์ทางฝั่งกรรมการผู้จัดการคิมแทมินจะไม่ปลอดภัยเหรอครับ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ พวกผู้ถือหุ้นต่างประเทศกับสถาบันภายในประเทศไม่ได้สนใจเรื่องสิทธิ์การบริหารในปัจจุบันมากนัก อ้อ แน่นอนว่าหมายถึงจนถึงตอนนี้นะคะ เพราะถ้าอยู่ดี ๆ กองทุนบริหารความเสี่ยงที่รู้กันดีว่าถือหุ้นฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์อยู่ประมาณสิบเปอร์เซ็นต์เข้ามาจัดการเรื่องฝ่ายบริหาร จะปวดหัวกันอีกรอบ ก็เลยมาขอให้แม่ฉันช่วยไว้ก่อนค่ะ”

“โอเคครับ ถ้างั้นตอนนี้เราก็ไม่ต้องกังวลเรื่องการเปลี่ยนแนวรบสินะครับ”

“จนถึงเดือนมีนาฯค่ะ คิมแทมินขึ้นนั่งตำแหน่งประธานใหญ่ทันทีไม่ได้ง่าย ๆ แต่ถ้าเขาขึ้นเป็นรองประธานใหญ่แล้วใช้อำนาจเต็มตามอำเภอใจ ปล่อยให้ตำแหน่งประธานใหญ่ว่างไว้อย่างนั้น บางทีเขาอาจจะกลับคำอีกก็ได้ เพราะงั้นเลยยังวางใจไม่ได้ค่ะ”

“แล้วเราจะทำอะไรต่อไปในระหว่างนั้นครับ”

ยอนฮีแย้มยิ้มพลางเข้าไปกอดแขนยองฮุน

“เราไปร้านกาแฟข้างหน้านี้กันก่อนดีไหมคะ ตอนนี้ฉันมีเรื่องสงสัยเยอะแยะเลย”

“เอาสิครับ”

ยองฮุนยิ้มแล้วก้าวนำเธอไป

 

ณ ห้องประธานใหญ่ที่ตั้งอยู่ชั้นบนสุดของตึกบริษัทอูมยองกรุ๊ป

ประธานใหญ่คิมแทฮยอนกำลังมองหน้าลูกชายด้วยสีหน้าไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

“แกแน่ใจนะ”

ชางฮุนที่มักมีสีหน้ามั่นใจอยู่เสมอก้มหน้าลงอย่างเศร้าสร้อย

“เขาบอกว่าจะประกาศในอีกหนึ่งชั่วโมง...”

“นี่มันสมเหตุสมผลหรือไง! ไม่ใช่บริษัทยักษ์ใหญ่จากไหน แต่เป็นฮยอนจินคอนสตรัคชั่นเนี่ยนะ! ปีที่แล้วตอนยังเป็นบริษัทฮเยซองศักยภาพในการรับเหมายังอยู่อันดับสามสิบเก้าอยู่เลยไม่ใช่เหรอ”

“ดูเหมือน สส.โจแจมินน่าจะยื่นมือเข้ามาแทรกครับ”

“แค่เพราะสถานีขนส่งกุนซานน่ะเหรอ ให้สิทธิ์การก่อสร้างโครงการคอนโดขนาดใหญ่กว่าสี่พันยูนิต เพื่อแลกกับสิ่งนั้นอย่างเดียวเนี่ยนะ ฮยอนจินคอนสตรัคชั่นบอกว่าตั้งราคาขายมากกว่าสี่สิบล้านวอนต่อพยอง แล้วจะเหลือกลับมาเท่าไหร่กัน”

“มีความเป็นไปได้สูงว่าจะขายไม่ออกครับ เพราะราคาแพงเกินไปสำหรับต่างจังหวัด ถ้าพลาดก็อาจขายได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซํ้า”

“งั้นเหรอ ไหนว่าฮยอนจินการผลิตฮุบฮยอนจินการท่องเที่ยวแล้วเสนอจะให้บริการอาหารเช้า โดยพาพวกเชฟจากโรงแรมริทซ์-คาร์ลตันมาที่นั่นไง”

“ครับ...”

“ต่อให้ฉันอาศัยอยู่ต่างจังหวัด ข้อเสนอแบบนั้นก็น่าสนใจไม่ใช่หรือไง”

“เรื่องนั้น...”

ชางฮุนรู้สึกเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรม

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ใช่เหรอ

ทั้ง ๆ ที่รู้ทุกอย่างตั้งแต่แรก แต่ก็มั่นใจว่าทางนั้นจะไม่เลือกฮยอนจินคอนสตรัคชั่น และเอนเอียงมาทางอูมยองคอนสตรัคชั่นอย่างแน่นอน เพราะอย่างนั้นถึงจะได้ยินเรื่องการบริการอาหารเช้าระดับโรงแรมของฮยอนจินคอนสตรัคชั่นก็เพียงแค่ฟังผ่าน ๆ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวามาตลอด

ถ้าเพิ่งจะมาถามเอาป่านนี้ว่าเรื่องแค่นั้นทำไมพวกเราถึงคว้ามาไม่ได้ เขาก็อยากถามกลับว่าแล้วทำไมตอนนั้นถึงอยู่เฉย ๆ ล่ะ

ขณะนั้นพี่ชายคนโตที่นั่งอยู่ด้วยก็ช่วยเขา

“ชางฮุนคงไม่รู้ว่าฮยอนจินคอนสตรัคชั่นจะได้ไปเหมือนกันครับ แล้วก็อาจจะไม่คิดด้วยว่าแอลเอชจะผลักดันบริการอาหารเช้าระดับโรงแรม อีกอย่างถ้า สส.โจแจมินยื่นมือเข้ามาตั้งแต่แรก อาจเป็นไปได้ว่าการประมูลนี้ได้ข้อสรุปมาตั้งแต่ต้นแล้ว ไม่เกี่ยวกับการบริการอาหารเช้าและปัจจัยเพิ่มเติมอื่น ๆ ครับ”

“แล้วแกคิดว่ายังไง คิดว่าโจแจมินจะยกให้เพื่อแลกกับสถานีขนส่งแค่ที่เดียวงั้นเหรอ”

“สส.คังจูวอนปลิวเพราะติดสินบน ส่วน สส.โจแจมินก็กำลังเตรียมตัวสำหรับการเลือกตั้งซ่อมนายกเทศมนตรีเมืองกุนซานเหมือนรอเวลาอยู่พอดีถ้าเกิดเขารู้ว่าคังจูวอนจะกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่ฤดูหนาวปีที่แล้วล่ะครับ ถ้าเขามุ่งเป้าไปที่นายกเทศมนตรีเมืองกุนซานมาตั้งแต่แรก จะพูดว่านั่นเป็นแค่สถานีขนส่งได้เหรอครับ”

ประธานใหญ่คิมแทฮยอนส่ายหน้า

“ไม่ ไม่ใช่...ขอแค่ได้รับการเสนอชื่อลงสมัคร ไม่ว่าหวยจะออกที่ใครตรงนั้นก็นับเป็นเขตพื้นที่ที่พวกเขาชนะการเลือกตั้งอยู่แล้ว ถ้ารู้ว่าคังจูวอนจะปลิวก็ต้องทำหนึ่งในสองอย่างนี้ต่างหาก ถ้าเกิดการเสนอชื่อมีความไม่แน่นอนต้องขอแรงจากทางยออึยโดเพื่อให้การเสนอชื่อได้รับการยืนยัน แต่ถ้าได้รับการเสนอชื่อแน่นอนแล้วก็แค่อยู่เฉย ๆ แล้วออกไปหาเสียงเงียบ ๆ”

พอพูดมาถึงตรงนี้ ประธานใหญ่คิมก็เอียงศีรษะครุ่นคิด

“แต่ก็น่าแปลกนะ มีเหตุผลอะไรที่ต้องเตรียมตัวอย่างโจ่งแจ้งสำหรับการเลือกตั้งซ่อม แล้วทำไมถึงเล็งไปที่นายกเทศมนตรีเมืองกุนซาน กุนซานไม่มีอะไรให้หาผลประโยชน์ได้สักหน่อย”

“ถูกต้องครับ สภาพเศรษฐกิจของกุนซานยํ่าแย่ แล้วการเป็น สส.ก็ดีกว่าเป็นนายกเทศมนตรีเมืองเล็ก ๆ ผมไม่เข้าใจเลยครับว่าทำไมเขาถึงพยายามจะกระโดดใส่ตำแหน่งนายกเทศมนตรีเหมือนรอจังหวะอะไรอยู่อย่างนั้น”

“ใช่ สำหรับกุนซาน ต่อให้ทำดีแค่ไหนก็ได้แค่เท่าทุน แล้วทำไมถึงต้องเล็งตำแหน่งในที่ที่ใคร ๆ ต่างก็มองว่าเกินเยียวยานั่นด้วย”

ขณะประธานใหญ่คิมกำลังครุ่นคิด ชางฮุนที่มีสีหน้าเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรมก็กล่าวขึ้น

“ใครจะไปรู้ล่ะครับ ที่นั่นอาจจะเป็นที่ที่มีนํ้านมนํ้าผึ้งไหลอุดมสมบูรณ์ก็ได้”

“หือ?”

จังหวะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของโดฮุนก็มีข้อความเข้ามา เมื่อเขาเปิดอ่านก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

“พ่อ เหมือนกองทุนเมดิสันจะเล็งฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์นะครับ”

“ฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์? หุ้นที่พวกนั้นถืออยู่มีไม่เท่าไหร่เอง จะกินอะไรได้หรือไง”

“พอประธานใหญ่อิมชางโฮล้มป่วย พวกเขาคงแค่คิดจะคว้ามาปั่นทำกำไรน่ะครับ ผมคิดว่าจังหวะลงตัวเพราะจะมีการประชุมใหญ่ผู้ถือหุ้นในเดือนมีนาคมพอดี”

“ประธานใหญ่อิมล้มป่วย...กองทุนต่างประเทศก็กำลังมุ่งเป้าไปที่บริษัทกลุ่มผู้บริหารของบริษัทคงจะละล้าละลัง ไม่รู้จะจัดการกับเงื่อนไขการทำงานยังไงจนสั่นสะเทือนไปถึงสหภาพแรงงาน ก็น่าสนุกดีนะ”

“ถ้าอุตสาหกรรมต่อเรือซบเซาก็คงจะไม่คิดแตะต้อง แต่ดูเหมือนจะมองว่าเป็นโอกาส เพราะตอนนี้แนวโน้มเศรษฐกิจกำลังฟื้นตัวครับ”

“เยี่ยมจริง ๆ ยอดเยี่ยม”

ประธานใหญ่คิมแทฮยอนถอนหายใจ แต่แล้วจู่ ๆ ก็ถามขึ้นราวกับเพิ่งนึกออก

“ว่าแต่พวกเราก็ถือหุ้นของฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์อยู่ใช่ไหม”

“ครับ ถ้ารวมจากทั้งกรุ๊ปก็น่าจะมีประมาณสี่เปอร์เซ็นต์ครับ”

“ฉันจะนั่งมองกองทุนต่างประเทศยึดฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ระหว่างที่เพื่อนตัวเองล้มป่วยได้ยังไง พวกเราคงต้องช่วยแล้วละ”

โดฮุนฉีกยิ้มและเอ่ยสนับสนุน

“ใช่ครับ ยามลำบากก็ต้องช่วยเหลือกันและกัน เห็นได้ชัดว่าผู้บริหารคนต่อไปก็น่าจะยินดีต้อนรับพวกเราเหมือนกัน แต่ถึงจะไม่ยินดีก็ช่วยไม่ได้นะครับ ฮ่า ๆ ๆ!”

 

บทที่ 95 เรื่องราวที่เกิดขึ้นในปูซาน (4)

 

ด้านนอกอาคารเก่า แห่งหนึ่งในย่านกยองอัมของกุนซาน มีการติดตั้งเต็นท์ขนาดใหญ่มีป้ายชื่อเขียนว่า สำนักงานผู้ลงสมัครตำแหน่งนายกเทศมนตรีโจแจมิน

ขณะกำลังเปิดสำนักงานและประชุมเรียกขวัญกำลังใจกับเหล่าเจ้าหน้าที่พรรคอยู่ ใครบางคนก็พรวดพราดเข้ามา

“นายทำแบบนี้ได้ยังไง!”

สส.คังจูวอนใบหน้าแดงกํ่าตะโกนเสียงดังอย่างโกรธจัด ท่าทางราวกับหากคว้าจับอะไรได้ก็จะปาใส่ทันที

“เดี๋ยวครับ ท่าน สส. ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะครับ”

เมื่อ สส.โจแจมินถามกลับอย่างงุนงง ไฟแค้นในดวงตาผู้มาเยือนก็ยิ่งลุกโชน

“นายรู้อยู่แล้วสินะ รู้อยู่แล้วใช่ไหม”

“หมายถึงอะไรครับ”

“ไม่ต้องทำเป็นตีหน้าซื่อ กล้าดียังไงถึงหักหลังฉัน”

สส.โจรู้ว่าอีกฝ่ายรู้ทุกอย่างแล้ว แต่เขาจะไม่ยอมรับตรงนี้ง่าย ๆ เพราะทางที่ตัวเองต้องเดินตอนนี้ คือเส้นทางแสนอันตรายที่มุ่งสู่อำนาจสูงสุดในการปกครองประเทศ

ดังนั้นจึงรู้ดีว่าหากมีข้อบกพร่องเพียงเล็กน้อยระหว่างทาง นั่นจะระเบิดออกและขวางกั้นเส้นทางข้างหน้าเมื่อไหร่ก็ได้

“ใครหักหลังกันครับ นั่งคุยกันก่อนเถอะ เอาละ ทุกคนไม่ต้องกังวลนะออกไปข้างนอกกันก่อนครับ นายพาทุกคนไปกินข้าวที่ร้านอาหารจีนตรงนั้นแล้วกัน”

“รับทราบครับ”

หลังจากส่งผู้ช่วยคิมชีวอนที่มีสีหน้ากังวลออกไปแล้ว สส.โจแจมินก็นำทางสส.คังจูวอนที่อารมณ์ยังคุกรุ่นมาที่โซฟา

“เฮ้อ เชิญนั่งก่อนครับ ดูเหมือนท่าน สส.กำลังเข้าใจผิด โปรดฟังผมพูดก่อน แล้วหลังจากนั้นจะโมโหหรือโวยวายก็ได้ครับ”

“ได้ พูดมาสิ ฉันจะลองฟัง”

“หลังจากรู้ว่าท่าน สส.เจอเหตุการณ์นั้นกะทันหัน สิ่งแรกที่ผมนึกถึงก็คือเมืองกุนซานครับ อย่างที่ท่าน สส.เองก็ทราบ ตอนกุนซานเริ่มลำบาก ผมก็เป็นคนวิ่งเต้นเพื่อแก้ปัญหาการระงับกิจการอู่ต่อเรือไม่ใช่เหรอครับ ตอนนั้นต้องไปเจอเจ้าหน้าที่ของมูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ เจอสหภาพแรงงาน...”

“หึ! นายเจอคนเดียวหรือไง สส.ของพรรคทั่วทั้งชอลลาก็ไปเจอด้วยไม่ใช่เหรอ”

“แล้วผมไปเที่ยวเล่นเฉย ๆ เหรอครับ หลังจากรับรู้สถานการณ์ของกุนซานและได้ยินเรื่องราวน่าเศร้าพวกนั้นแล้ว ผมตั้งใจวิ่งเต้นขนาดไหนก่อนจะไปที่นั่นบอกตามตรงว่าถ้าผมรับช่วงต่อเขตเลือกตั้งเดิม ก็ไม่มีปัญหาอะไรสักนิดครับเพราะได้รับการยืนยันที่แน่นอนจากฮยอนจินการผลิตแล้ว ว่าจะช่วยซ่อมแซมโรงเรียนประถมที่เกิดปัญหาเพราะการก่อสร้างไม่มีประสิทธิภาพ ถ้าทำให้ผู้คนเห็นว่ามีการซ่อมแซม จนกระทั่งเด็ก ๆ ได้เข้าเรียนก่อนการเลือกตั้งทั่วไปครั้งนี้การได้รับการเสนอชื่ออีกครั้งก็ไม่ใช่ปัญหาเลยครับ ไม่สิ ต่อให้อยู่เฉย ๆ ที่นั่นก็เป็นเขตของผมอยู่แล้วครับ แต่ทำไมผมถึงต้องตั้งใจมาอยู่ในที่ที่มันลำบากแบบนี้ล่ะครับ”

“นายมีแผนอะไรละสิ”

“ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกครับ ท่าน สส.ก็ถอยออกจากกุนซาน ประชาชนในพื้นที่ก็ลำบากกันขนาดนั้น ผมเลยอยากลองพลิกมันกลับมาสักครั้งครับ ดังนั้นพอเห็นข่าวของท่าน สส. ผมก็กังวลมาตลอด ก่อนจะบอกกล่าวความจริงใจของผมกับทางยออึยโดครับ”

“งั้นนายก็ควรจะบอกฉันสิ!”

“ตอนนี้ท่าน สส.กำลังลำบากกับการถูกอัยการสอบสวนไม่ใช่เหรอครับผมไม่อยากราดนํ้ามันเข้ากองไฟอีก ถ้าบอกว่าตัวเองจะเข้าไปรับช่วงต่อในเขตเลือกตั้งของท่าน สส. ท่าน สส.จะโกรธมากขนาดไหนกันล่ะครับ ดูอย่างตอนนี้สิครับ ผมไม่บอกเพราะกลัวว่าจะเป็นแบบนี้นี่แหละ”

สส.คังจูวอนตวาดเสียงดัง

“ฉันโง่นักหรือไง! นึกว่าฉันจะไม่รู้หรือไงว่าเกิดอะไรขึ้นกลางกุนซานบ้าง!”

“ใช่ครับ ผมรู้ว่าสักวันท่านต้องรู้ถึงแม้ผมไม่ได้บอก แต่การรู้เร็วก็ไม่ได้มีอะไรดีไม่ใช่เหรอครับ พรรคต้องเตรียมพร้อมสำหรับการเลือกตั้งซ่อมครั้งต่อไป แต่ถ้าท่าน สส.โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง การเตรียมการเลือกตั้งก็จะล่าช้าลงไม่ว่ายังไงเราก็ต้องเสนอชื่ออยู่ดี...จะมอบกุนซานให้พรรคประชาชนปฏิวัติแบบนี้เหรอครับ”

“ใครจะให้มัน ฉันยังไม่ตาย”

สส.โจแจมินลอบถอนหายใจ

คดีติดสินบนกระจายเป็นวงกว้างแล้ว ทุกคนที่เกี่ยวข้องต่างถูกสาวเข้ามาเอี่ยวหมด

แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็มี สส.คังจูวอนด้วย

แม้ว่าจะติดอยู่ในตาข่ายที่ยากหลุดพ้น แต่อีกฝ่ายก็ยังคงพยายามจะรั้งตำแหน่งผู้ปกครองกุนซานเอาไว้

“อีกอย่าง ผมไม่ได้เข้าไปแย่งตำแหน่ง สส.ด้วยนะครับ ถ้าไม่มีเรื่องพิเศษอะไรเกิดขึ้นในการสอบสวนของอัยการ ผมก็จะเป็นนายกเทศมนตรีแล้วคอยช่วยเหลือท่าน สส. แล้วทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วยล่ะครับ”

“มีคนที่ถูกเลือกให้เป็นนายกเทศมนตรีเมืองกุนซานแล้ว”

นี่ไงล่ะ

นับตั้งแต่นายกเทศมนตรีเมืองกุนซานพ้นจากตำแหน่งเพราะถูกกล่าวหาว่าละเมิดกฎหมายการเลือกตั้ง เห็นได้ชัดว่ามีการพูดคุยกันแล้วว่าใครจะมาเป็นนายกเทศมนตรีเมืองกุนซานคนต่อไป

แน่นอนว่าคนที่เล็งตำแหน่งนายกเทศมนตรีคนต่อไปของกุนซานต้องได้รับการอนุญาตจาก สส.คังจูวอนก่อน

อนุญาต ไม่ใช่เห็นชอบ ไม่ใช่อนุเคราะห์ แต่จำเป็นต้องได้รับการอนุญาตเท่านั้น

แล้วต้องมีขั้นตอนมากมายแค่ไหนกันล่ะเพื่อให้ได้รับสิ่งนั้นมา

ไม่ต้องมองก็รู้ว่ามีการวางตัวไว้ชัดเจน

คงจะดำเนินการขั้นตอนเหล่านั้นเรียบร้อยแล้ว แต่อยู่ ๆ คนที่ควรลงสมัครเลือกตั้ง สส.เขตกวางจูกลับท้าทายลงเลือกตั้ง จากมุมมองของ สส.คังจูวอน นี่คงเป็นเรื่องที่ไม่อาจยอมรับได้

“งั้นเหรอครับ”

เมื่ออีกฝ่ายแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ สส.คังก็คว้าที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะ

“อย่ามาพล่ามว่าไม่รู้ ไอ้เวรเอ๊ย...คิดว่าฉันเป็นไก่อ่อนหรือไง ปิดสำนักงานนี้แล้วกลับกวางจูไปเดี๋ยวนี้ นายกเทศมนตรีเมืองกุนซานถูกเลือกไว้แล้ว”

“ไม่ได้ครับ เรื่องนี้เป็นการตัดสินใจของพรรค”

“ถึงจะเป็นการตัดสินใจของพรรค แต่ถ้าเจ้าตัวยอมถอยเอง การตัดสินใจก็เปลี่ยนแปลงได้ คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง”

“โอเคครับ งั้นบอกมาสิครับ ใครจะมาเป็นนายกเทศมนตรีของกุนซานถ้าคนคนนั้นดีกว่าผม ผมจะยอมถอยแต่โดยดี”

“ว่าไงนะ”

“ผมบอกแล้วใช่ไหมครับ ถ้าอยากใช้ชีวิตทางการเมืองง่าย ๆ ผมคงจะลงเลือกตั้งครั้งหน้าที่กวางจูอย่างสบายใจ ต่ออายุการเป็น สส.อีกสี่ปีไปแล้วครับผมมาที่นี่เพียงเพราะประชาชนชาวกุนซาน ถ้าเขาไม่ได้เป็นคนเก่งกว่าผม ผมก็ไม่มีเหตุผลต้องนั่งรับฟังคำหยาบคายแบบนี้จากท่าน สส.ต่อครับ”

ถ้าหากมาเพื่อหาประโยชน์ก็คงจะพอเจรจากันได้ แต่พอใช้กลยุทธ์โจมตีซึ่งหน้าแบบนี้ สส.คังจูวอนเองก็หมดคำจะพูด

ในเมื่อนักการเมืองกล่าวว่าตั้งใจมาเสี่ยงอันตรายเพื่อประชาชนของกุนซานนี่ก็เป็นสถานการณ์ที่ตำหนิติเตียนอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้

แต่ สส.คังจูวอนไม่อาจถอยแบบนี้ได้

“อีฮโยชาง รู้จักไหม เขาอยู่ในกุนซานมานานกว่ายี่สิบปี เฉพาะประสบการณ์เป็นสมาชิกสภาเทศบาลก็สิบปีแล้ว เป็นคนที่ตั้งใจทำงานเพื่อกุนซานมากกว่าใคร ๆไม่มีใครดีไปกว่าเขาแล้ว”

สส.โจพยักหน้า

“รู้จักครับ เขาดูแลท่าน สส.เหมือนเป็นพี่ชาย คอยรับผิดชอบงานหนัก ๆยาก ๆ ใช่ไหมครับ ซื่อสัตย์แล้วก็ฉลาด...แต่ไม่ได้หรอกครับ เขาทำให้เมืองกุนซานพ้นวิกฤตนี้ไม่ได้ครับ”

สส.คังจูวอนประหลาดใจและสับสนเมื่อเห็นท่าทางมั่นใจเด็ดเดี่ยวของสส.โจแจมิน

รุ่นน้องอายุห่างกันเป็นรอบที่ปกติปฏิบัติต่อตนอย่างนอบน้อม ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

อะไรทำให้เปลี่ยนไปได้ถึงขั้นนี้

“นายมีอะไรดีกว่าฮโยชาง รู้จักกุนซานดีกว่าฮโยชางงั้นเหรอ”

“ผมไม่ได้รู้ดีกว่าเขาครับ”

“แล้วยังไง ตำแหน่ง สส.นั่นน่ะเหรอ นายคิดว่านั่นจะช่วยประชาชนได้มากนักหรือไง”

แน่นอนว่าช่วยได้

อย่างน้อยถึงแม้รัฐบาลกลางจะดึงงบประมาณขึ้นเล็กน้อย แต่ความสัมพันธ์และประสบการณ์ที่เคยเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรเป็นประโยชน์กว่าแน่นอนสส.คังจะไม่รู้เรื่องนี้งั้นเหรอ

อีกฝ่ายแค่ดันทุรังต่างหาก

“ถึงไม่ใช่เรื่องนั้น ผมก็เหมาะกับตำแหน่งนายกเทศมนตรีเมืองกุนซานมากกว่าอยู่ดีครับ เพราะ...ผมจะแก้ปัญหาจากต้นเหตุแท้จริงที่ทำให้เศรษฐกิจกุนซานตกตํ่าครับ”

“ต้นเหตุที่แท้จริงอะไร”

“ไม่ทราบเหรอครับ”

“เฮอะ...นั่นมัน...”

สส.คังจูวอนหยุดพูด

สส.โจแจมินจึงตอบอย่างใจเย็น

“อู่ต่อเรือกุนซาน ผมจะเปิดที่นั่นอีกครั้งครับ ผมจะเป็นนายกเทศมนตรีเมืองกุนซานแล้วพลิกเศรษฐกิจของกุนซานให้ฟื้นคืนมา นี่คือเหตุผลที่ผมต้องเป็นนายกเทศมนตรีเมืองกุนซานครับ”

“ไอ้เวรนี่...”

มือที่กำที่เขี่ยบุหรี่อยู่ของ สส.คังจูวอนสั่นเทา

“คิดว่าผมโกหกเหรอครับ”

“หยุดเพ้อเจ้อสักที นายจะเปิดมันได้ยังไง มูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์จะเข้าซื้อกิจการแฮจูชิปบิลดิ้งแอนด์มารีน โดยไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซํ้า แล้วนายจะเปิดมันได้ยังไง”

“ผมวางแผนไว้แล้วครับ”

“ยังไง”

“ขอโทษครับ แต่ผมบอกไม่ได้”

เมื่อ สส.โจส่ายหน้าด้วยท่าทียืนกราน สส.คังก็วางที่เขี่ยบุหรี่ในมือลงเหมือนโยนทิ้งแล้วตบหน้า สส.โจทันที

เพียะ!

“ไอ้ลูกหมานี่คิดเล่นกับฉันเหรอ”

ตอนนั้นผู้ช่วยคิมชีวอนที่แอบมองอยู่ข้างนอกเผื่อเกิดเหตุอะไรขึ้นก็เปิดประตูวิ่งพรวดเข้ามา

“ท่าน สส.! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เดี๋ยวนะ ท่าน สส.เลือดออกครับ!ต้องรีบไปโรงพยาบาลนะครับ หนึ่งหนึ่งเก้า[1]! โทร.เรียกหนึ่งหนึ่งเก้าหน่อยครับ!”

ความจริงแค่โดนตบครั้งเดียวไม่ถึงขั้นต้องโทร.หา 119 แต่ สส.โจก็รู้เหตุผลว่าทำไมผู้ช่วยคิมชีวอนจงใจทำอย่างนั้น

ผู้ช่วยคิมต้องการจะหยุด สส.คัง เพราะถ้า สส.คังโมโหจนสถานการณ์เลวร้ายลงก็ไม่มีเรื่องอะไรดีทั้งนั้น

แล้วอีกฝ่ายก็ยอมหยุดจริง ๆ ทั้งยังเหลือบไปมองด้านนอกก่อนเอ่ยถาม

“คิดว่าจะมีคนเชื่อเรื่องไร้สาระของนายหรือไง”

“พวกเขาจะเชื่อครับ อีกอย่าง สิ่งที่ผมพูดก็ไม่ใช่เรื่องไร้สาระด้วยครับ”

“เวรเอ๊ย...นาย...หลังการสืบสวนจากอัยการครั้งนี้จบแล้ว นายจะได้รู้ซึ้งว่าชีวิตทางการเมืองของตัวเองจะพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือยังไง”

“ครับ งั้นวันนี้ไม่ส่งแล้วนะครับ เดินทางปลอดภัย”

สส.โจแจมินยิ้มแม้มุมปากข้างหนึ่งจะแตกพร้อมโค้งศีรษะให้

ทันทีที่ สส.คังสบถใส่ทิ้งท้ายแล้วออกจากสำนักงานไป ผู้ช่วยคิมชีวอนก็หันไปมองริมฝีปาก สส.โจแล้วพูดด้วยความกังวล

“ท่าน สส.ครับ ผมว่าควรไปโรงพยาบาล...”

“ตอนเด็ก ๆ นายไม่เคยทะเลาะกับเพื่อนหรือไง แค่นี้ทายาก็พอแล้ว แต่จะว่าไปก็โกรธหนักเลยนะเนี่ย ท่าทางจะรับสินบนมาไม่น้อยเลยมั้ง”

“เขาไม่ต่างจากกษัตริย์ของกุนซานครับ กุนซานมีผลประโยชน์ให้เก็บเกี่ยวมากมาย พวกเขาอาจคิดว่าไหน ๆ จะหว่านแล้ว ก็ควรหว่านให้เหมือนเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไม่เกิดความเสียหาย”

“นั่นสินะ ถ้าไม่จ่ายชดเชยให้เท่ากับของที่ได้รับ อาจจะมีรากเส้นอื่นงอกออกมาอีกก็ได้”

“ทีนี้เราจะทำยังไงกันดีครับ”

“จะทำอะไรล่ะ ก็จัดการเรื่องที่ทำอยู่ต่อไปนั่นแหละ แล้วก่อนจะถึงเดือนมกราฯ เรียกหัวหน้าแผนกชเวจากฮยอนจินการผลิตมาที่นี่ด้วยนะ พวกเราต้องได้ข้อสรุป”

“รับทราบครับ ผมจะนัดหมายให้”

“ศูนย์รวมปัญญาประดิษฐ์ล่ะ”

“ทันทีที่ประกาศออกไปก็ได้รับการเสนอราคาจากฮยอนจินคอนสตรัคชั่นครับจากทั้งหมดนั่นดูเหมือนกำลังดันการก่อสร้างอาคารหลักมูลค่าสี่แสนล้านวอนเป็นแกนหลักครับ”

“บอกเขาว่าเราจะยกให้ ถ้าเป็นโครงการที่เขตบงซอนกับโครงการนั้นก็เพียงพอเป็นการชำระเงินล่วงหน้า อ้อ แล้วเรื่องเขตบงซอนล่ะ”

“ประกาศพรุ่งนี้ครับ”

“ดูแลไปจนจบ เอาให้แน่ใจว่าจะไม่มีเสียงรบกวน”

“รับทราบครับ แต่ถ้า สส.คังจูวอนไม่ยอมช่วย การเลือกตั้งอาจจะสกปรกเกินความคาดหมายนะครับ”

“ใช่ คนชื่ออีฮโยชางที่ สส.คังสนับสนุนจะลาออกจากพรรคมาเป็นผู้สมัครอิสระ สมาชิกพรรคหลายคนก็คงไปอยู่กับฝ่ายนั้น แต่นายคิดว่าเราจะแพ้เหรอ”

ผู้ช่วยคิมชีวอนฉีกยิ้ม

“สมาชิกทุกคนที่ถอนตัวออกจากพรรคจะต้องเสียใจครับ”

 

ยอนฮีกับยองฮุนไม่ได้ไปนั่งคุยกันในร้านกาแฟตามที่ตั้งใจไว้ แต่กลับรีบมุ่งไปยังโรงแรมปูซานพาราไดซ์แทน

เพราะประธานซงที่กำลังพูดคุยอยู่กับประธานอิมจีอึนอยู่ที่นั่นเรียกตัวยองฮุนเร่งด่วน

ก่อนนี้เพราะเห็นว่ามีหัวหน้าฝ่ายฮงอยู่ข้าง ๆ ประธานซง ยองฮุนจึงคิดว่าพวกเขาจะเจรจากับฝ่ายนั้นได้เรียบร้อยแน่นอน แต่ทันทีที่ถูกเรียกกะทันหัน ยองฮุนก็รีบไปหาด้วยความพะวักพะวน

เมื่อมาถึงห้องอาหารของโรงแรมปูซานพาราไดซ์ ที่ตั้งอยู่ในทำเลที่เบื้องหน้ามีทะเลแฮอุนแดทอดยาวราวกับภาพวาด เขาก็พบว่าพวกประธานอิมไม่ได้อยู่ที่นั่นมีเพียงประธานซงอึนแชและหัวหน้าฝ่ายฮงซึงแดนั่งอยู่เท่านั้น

ประธานซงชี้ที่นั่งข้าง ๆ แล้วพูดกับยองฮุน

“นั่งสิ”

“ครับ”

“ทางฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ขอความช่วยเหลือ แต่พวกเขาอยากได้ข้อสรุปทันที ฉันเลยต้องเรียกเธอมาปรึกษา”

“หมายถึงการประชุมสามัญผู้ถือหุ้นครั้งต่อไปเหรอครับ”

“ใช่ แต่สถานการณ์ซับซ้อนขึ้นนิดหน่อย ดูเหมือนว่ากองทุนบริหารความเสี่ยงที่ถือหุ้นประมาณสิบเปอร์เซ็นต์จะซื้อหุ้นเพิ่มจนกว่าจะถึงการประชุมสามัญผู้ถือหุ้นครั้งต่อไป หลังจากนั้นก็จะเริ่มกดดันด้วยเงื่อนไขที่ไม่สมเหตุสมผล”

“อย่างนั้นสินะครับ ถ้างั้นพวกเขาจะขอให้ช่วยสนับสนุนกรรมการผู้จัดการคิมแทมิน ให้ดำรงตำแหน่งรองประธานใหญ่ของฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์เหรอครับ”

“ใช่”

ยองฮุนไม่เข้าใจแม้แต่น้อย

เพราะเขาคิดว่าจะเป็นการพูดคุยที่ไปในทิศทางตัดขาดกันอย่างเด็ดขาดแน่นอน โดยมีเงื่อนไขว่าจะยอมเข้าข้างและแยกบริษัทในเครือ

อาจจะเป็นเพราะอ่านสายตาของยองฮุนออก ประธานซงจึงพูดต่อ

“แต่เมื่อกี้อูมยองกรุ๊ปเพิ่งติดต่อมา”

“เขาว่ายังไงครับ”

“บอกว่าอยากช่วยฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ในฐานะอัศวินขาว”

“ครับ?”

“ถ้าบอกว่าพวกเราพุ่งเข้าใส่การซื้อกิจการฮยอนจินการท่องเที่ยว กองทุนบริหารความเสี่ยงก็ถือว่าแตกต่างออกไป กลยุทธ์ของพวกเขาคือเพียงแค่เข้ามาเขย่าบริษัท ดึงราคาหุ้นขึ้น หลังจากนั้นก็กินกำไรสองหรือสามเท่าแล้วค่อยออกไปก่อนหน้านี้ก็มีหลายกองทุนที่ทำกำไรได้มากด้วยวิธีแบบนี้ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรแปลกแต่แล้วก็กลายเป็นเรื่องซับซ้อนตรงที่อูมยองกรุ๊ปบอกว่าจะเข้ามาช่วย ทั้งยังแจ้งพวกเราล่วงหน้าเป็นข้อตกลงพิเศษอีก”

ยองฮุนเข้าใจแล้วว่าทำไมประธานซงอึนแชถึงเรียกตัวเขามา

“หมายความว่าอูมยองกรุ๊ปจะลงเล่นกับกองทุนบริหารความเสี่ยงสินะครับ”

อูมยองกรุ๊ปที่ตะโกนว่า ‘เฮ้ย! ขอฉันคำหนึ่งสิ!’

“ใช่ แล้วก็ชักชวนพวกเราด้วยว่าอยากลองเล่นด้วยกันไหม”

“หากท่านประธานต้องการ...”

“หมายความว่าถ้าทุกอย่างราบรื่นกว่าที่คิด พวกเขาก็มีความคิดจะช่วยสนับสนุนเราใช่ไหม”

ยองฮุนพูดอย่างแน่วแน่

“พวกเราต้องเอาเท้าออกครับ ตอนนี้กองทุนบริหารความเสี่ยงนั่นกำลังทำพลาดครั้งใหญ่ อูมยองกรุ๊ปก็ด้วยครับ”

 

---

[1]  สายตรงฉุกเฉินของเกาหลีใต้สำหรับแจ้งเหตุไฟไหม้ - หน่วยกู้ภัย - แพทย์เบื้องต้น

 

บทที่ 96 การต่อสู้ของกรรมการผู้จัดการอีฮยองจุน (1)

 

“หมายความว่ายังไง”

เมื่อประธานซงอึนแชสงสัยเหตุผลของตน ยองฮุนก็ตระหนักขึ้นมาได้ทันที

เพราะอยู่กับยอนฮีตลอด เลยติดนิสัยเผลอโพล่งคำพูดในใจออกมาโดยไม่ทันได้ไตร่ตรอง

เขาจึงต้องพูดต่ออย่างไม่มีทางเลือก

“พอท่านประธานใหญ่ล้มป่วย ผู้บริหารคนอื่น ๆ ของกรุ๊ปจะพยายามปกป้องบริษัทครับ ถึงกองทุนเมดิสันจะพยายามยึดแล้วเขย่าบริษัทให้สั่นคลอนแต่ก็คงไม่ง่ายอย่างที่คิด ถ้าเราพยายามจะตักตวงประโยชน์จากสถานการณ์นั้นเราอาจจะได้รับความเสียหายอย่างมากแทนครับ ลองคิดถึงอนาคตสิครับ”

“นั่นก็จริง...”

ประธานซงจำสิ่งที่ยองฮุนพูดเมื่อครู่ได้อย่างแม่นยำ

เขาบอกว่ากองทุนบริหารความเสี่ยงและอูมยองกรุ๊ปกำลังทำผิดพลาดครั้งใหญ่

ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ต้องมีหลักฐานชัดเจน แต่ยองฮุนกลับหลีกเลี่ยงจะอธิบาย

ทำไมถึงไม่บอกล่ะ

ที่เขาไม่ยอมพูดตรงนี้ก็คงมีเหตุผลเหมือนกัน แต่ปัญหาคือเธออยากรู้เหตุผลนั้นมาก ๆ อย่างไรก็ตาม ประธานซงพยายามกดข่มความอยากรู้อยากเห็นไว้เพราะลึก ๆ มีลางสังหรณ์ว่า ทันทีที่ถามเรื่องนั้น ความเชื่อใจของหัวหน้าแผนกชเวอาจเกิดรอยร้าวขึ้นได้

ความรู้สึกแบบนั้นต้องเรียกว่าเหมือนเวลาเราพยายามจะเปิดประตูที่ไม่ควรเปิดหรือเปล่านะ

“ผมคิดว่าให้ความร่วมมือแล้วรับมาเฉพาะสิ่งที่เราสมควรรับมากที่สุดน่าจะดีกว่าครับ”

“หมายถึงให้เอามาแค่หุ้นของพวกเราใช่ไหม”

“ครับ พวกเรายังมีเรื่องอื่นที่ต้องใส่ใจครับ ไม่รู้ว่าท่านประธานใหญ่จะฟื้นเมื่อไหร่ หรือท่านอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาแล้วก็ได้ ถ้าไม่ได้อยากได้ฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์หรือบริษัทในเครือนั้น เราก็ควรจัดการให้เรียบร้อยแล้วเดินไปตามเส้นทางที่ฮยอนจินการผลิตควรจะไปดีกว่าครับ”

“ฉันไม่อยากได้สักนิด...ทุกอย่างที่มีตอนนี้ก็พอแล้ว”

“ถ้างั้นก็ต้องจัดการให้เรียบร้อยครับ”

แม้ประธานใหญ่อิมชางโฮจะยังมีลมหายใจ แต่ก็มีความเป็นไปได้ว่าอีกฝ่ายอาจเสียชีวิตทันทีหลังจากผ่านพ้นปีนี้ตามปฏิทินจันทรคติ ทว่าต่อให้ฟื้นขึ้นมาก็คงไม่มีแรงเหลือมาใส่ใจเรื่องการแยกตัวของบริษัทในเครือ

อย่างไรก็ตาม ท่ามกลางเหตุการณ์นี้ก็ยังโชคดีที่กองทุนเมดิสันเข้ามาบีบให้กรรมการผู้จัดการคิมแทมินเคลื่อนไหวจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้น้อยลง

จากตรงนี้ยังมีอูมยองกรุ๊ปเข้ามาเกี่ยวข้องโดยการตะโกนขอชิมสักคำ

จึงมีแนวโน้มสูงว่ากรรมการผู้จัดการคิมแทมินที่เริ่มอยู่ไม่เป็นสุขจะมอบหุ้นของฮยอนจินการผลิตและฮยอนจินการท่องเที่ยวที่กรุ๊ปถืออยู่คืนให้พวกเขา

ถ้าเป็นอย่างนั้นก็แน่นอนว่าตอนนี้พวกยองฮุนไม่จำเป็นต้องทุ่มกำลังกับสิ่งที่ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป

“งั้นเอาตามนั้นแล้วกัน เดี๋ยวหัวหน้าฝ่ายฮงปรึกษากับหัวหน้าฝ่ายคัง แล้วก็ดำเนินการกับฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ได้เลยค่ะ เอาให้ได้ราคาที่ดีที่สุดนะคะ”

“จากสถานการณ์ตอนนี้คงเรียกแพงขนาดนั้นไม่ได้หรอกครับ”

“ต้องใช้เงินทุนประมาณเท่าไหร่คะ”

“พวกเขามีหุ้นของเรามากกว่าที่เรามีหุ้นฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ เพราะฉะนั้นอย่างน้อยน่าจะต้องใช้ประมาณสองแสนล้านวอนครับ”

“ฮู่ว...เรื่องที่ต้องใช้เงินไม่ได้มีแค่เรื่องสองเรื่อง...ถ้าเราซื้อแฮจูชิปบิลดิ้งแอนด์มารีนกับอู่ต่อเรือกุนซานด้วย จะไม่ลำบากเกินไปเหรอ”

หัวหน้าฝ่ายฮงหันมามองยองฮุนแทนคำตอบ

หมายความว่าส่วนนี้เขาควรจะเป็นคนตอบ ยองฮุนจึงพยักหน้าอย่างระมัดระวัง

“วันนี้ผมนัดมีตติ้งกับทางธนาคารชินยองไว้ครับ บางทีเรื่องนี้อาจไม่ใช่ปัญหาใหญ่”

ความจริงเขายังไม่ได้นัดหมาย แต่อย่างไรเขาก็นัดพบกรรมการผู้จัดการอีฮยองจุนได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว

“โอเค เพราะยังไงเราก็ตัดสินใจจะจัดสรรกำไรส่วนใหญ่ที่ได้จากฮยอนจินการท่องเที่ยวในช่วงต้นปี...”

ประธานซงพยักหน้าพร้อมจัดการความรู้สึกตัวเอง

 

เมื่อพวกเขากลับมาที่โซลหลังจากสรุปแนวทางการจัดการเรียบร้อย พระอาทิตย์ก็ตกเสียแล้ว

ถึงจะคาดหวังว่าจะพูดคุยกันได้บ้างระหว่างเดินทาง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะมีคนขับรถอยู่ด้วย ดังนั้นยอนฮีจึงคว้าแขนยองฮุนมุ่งหน้าไปยังร้านปลาหมึกผัดเผ็ดชื่อดังในย่านอึลจีโร

หลังกินปลาหมึกผัดเผ็ดแกล้มเบียร์เป็นมื้อเย็นแล้ว ทั้งสองคนก็ตัดสินใจไปต่อกันที่ร้านคาราโอเกะสุดหรู เนื่องจากยองฮุนนัดเจอกรรมการผู้จัดการอีฮยองจุนที่นั่น

ส่วนเหตุผลที่ไม่ได้ส่งยอนฮีกลับบ้าน ก็เป็นเพราะฮยองจุนเป็นคนอนุญาตเองอย่างเท่ ๆ หลังยองฮุนถามว่าให้ยอนฮีอยู่ด้วยได้ไหม

อีกทั้งยังบอกว่าได้จังหวะพอดี เพราะตัวเองก็มีเรื่องอยากคุยด้วยเหมือนกัน

ระหว่างรอฮยองจุนเดินทางมาถึง ยอนฮีก็พูดขึ้น

“จะดื่มเบียร์ใช่ไหมคะ หรือโซจูบอมบ์”

“เบียร์เถอะครับ”

“คิก...รู้ใช่ไหมคะว่าฉันอยากพูดอะไร”

“ผมรู้ว่าคุณมีหลายเรื่องที่อยากถาม ดื่มให้ชุ่มคอก่อนแล้วค่อยคุยดีกว่าครับ”

“โอเคค่ะ”

พอผลไม้และเบียร์มาเสิร์ฟ ยองฮุนก็จิบเบียร์อึกหนึ่งแล้วเริ่มพูด

“ถ้าจะให้พูดถึงกรรมการผู้จัดการคิมแทมินละก็ อืม...จะว่ายังไงดี เขาเป็นคนที่ผมไม่ค่อยอยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเท่าไหร่ครับ”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“อย่างแรกเขาเกิดมาพร้อมกับความโชคดีครับ เรามักจะเปรียบเปรยคนที่โชคดีมาก ๆ ประมาณว่าชาติก่อนกู้ชาติไว้ใช่ไหมครับ เขาเองก็เป็นแบบนั้นเกิดมาพร้อมกับดวงชะตาที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่ทุกอย่างกลับลอยเข้ามาอยู่ในมือเอง...แต่จริง ๆ แล้วถ้าได้เป็นถึงทายาทมหาเศรษฐีรุ่นสาม ก็ไม่มีใครโชคไม่ดีหรอกครับ”

“ก็จริงนะคะ เพราะการเกิดมาพร้อมดวงบุพการีคือโชคที่ดีที่สุด ฉันเห็นด้วยกับเรื่องนั้น”

“แต่เขาแตกต่างจากนั้นมากครับ ไม่เพียงแต่มีดวงบุพการีเท่านั้น แต่หลังจากพ้นช่วงวัยเด็กก็ยังโชคดีอย่างต่อเนื่อง บางทีเจ้าตัวก็อาจจะรับรู้ดวงชะตาของตัวเองได้โดยสัญชาตญาณ แล้วในทางกลับกัน เขาเลยกลายเป็นคนขี้เกียจไม่เคยลงแรงพยายามทำอะไรมากมายเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการครับ”

“จะว่าไปแล้ว...เมื่อก่อนฉันก็ไม่เคยได้ยินว่าพี่แทมินเรียนเก่งเลยค่ะ แล้วก็ต้องแปลกใจพอได้ยินว่าหลังจากเข้าบริษัทเขาก็ได้รับการยอมรับอย่างมาก”

“อาจเป็นเพราะเขาไม่ใช่คนมีความพยายาม ก็เลยไม่ค่อยเห็นพรสวรรค์หรือความสามารถที่เก่งกาจเท่าไหร่ แต่มีความโลภมากครับ ดังนั้นก็เลยเป็นคนประเภทกำสิ่งที่อยู่ในมือแน่นไม่ยอมปล่อย เหมือนพวกหมาพันธุ์โทสะ[1] และปัญหาก็คือ โชคใหญ่ของเขายังไม่สิ้นสุดครับ”

“หมายความว่าเขาโชคดีมากจนไม่อยากต่อกรด้วยสินะคะ ถ้างั้นอูมยองกรุ๊ปกับกองทุนเมดิสันก็จะได้รับความเสียหายเพราะเรื่องนั้นเหรอคะ”

ยองฮุนเอียงศีรษะพร้อมถอนหายใจสีหน้าเคร่งเครียด

“ตอนแรกผมคิดว่าเป็นแค่ดวงชะตาที่มีความโลภมาก แต่ไม่มีความสามารถแต่พอมาคิดอีกที ไม่ได้เป็นแบบนั้นครับ เดิมทีปีนี้เขามีโชคใหญ่จะได้รับมรดกและได้เลื่อนตำแหน่ง ซึ่งโชคนั้นต่อเนื่องมาจากการที่ประธานใหญ่อิมชางโฮล้มป่วยโชคของเขาจะก่อกวนคนรอบตัว ถ้าคิดจะรีบร้อนแย่งอาหารจากมือเขา ก็อาจจะถูกกัดจนจมเขี้ยวเลยก็ได้ครับ”

“โอ้โห...แต่แปลกนะคะ ตอนควบรวมฮยอนจินการท่องเที่ยว เขาก็ขยับตัวแก้ไขอะไรไม่ได้นี่นา”

“เพราะฮยอนจินการท่องเที่ยวไม่ใช่ของเขาไงครับ พอเป็นของแม่เขาการควบรวมกิจการก็เลยไม่มีปัญหา มานึกดูตอนนี้ก็ถือว่าเป็นสถานการณ์ที่โชคดีจริง ๆ ครับ”

“แล้วโชคนั้นจะต่อเนื่องไปถึงเมื่อไหร่คะ”

“อีกสักพักครับ อายุเขาใกล้จะสามสิบเจ็ดแล้ว อย่างน้อยก็ไม่เจอปัญหาใหญ่จนกว่าจะอายุสามสิบแปดครับ”

“โห...ถ้างั้นก็ไม่เจอปัญหาอะไรอย่างน้อย ๆ สองปีสินะ แล้วหลังจากนั้นล่ะคะ”

ยองฮุนส่ายหน้า

“จะมีดวงภัยพิบัติกระหนํ่าเข้ามาครับ ถ้าเผลอวางตัวไม่ดีอาจจะเกิดปัญหาใหญ่”

“ดวงภัยพิบัติคืออะไรคะ”

“อาจจะเกิดการฟ้องร้องหรือถูกติฉินนินทาครับ ถ้าไม่เตรียมพร้อมอย่างจริงจังตั้งแต่ตอนนี้ เขาจะประสบกับความยากลำบากครั้งใหญ่เหมือนกับ สส.คังจูวอน หรืออดีตกรรมการผู้จัดการใหญ่ยางชอลกีครับ”

“อา...”

ขณะยอนฮีอ้าปากค้างอย่างตกใจ ยองฮุนก็ยกเบียร์ขึ้นดื่มหนึ่งอึก

ความจริงยองฮุนรู้สึกไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนเหตุผลที่ประธานใหญ่อิมชางโฮล้มป่วยจะเป็นเพราะเขาเอง

ถ้าตอนนั้นเขาไม่ได้คุยเกี่ยวกับเรื่องอู่ต่อเรือกุนซาน อีกฝ่ายจะล้มป่วยไหมนะ

หากประธานใหญ่อิมที่ล้มป่วยไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีกและเสียชีวิตในท้ายที่สุดความสัมพันธ์ระหว่างประธานใหญ่อิมกับเขาก็ถือว่าเลวร้าย

คงจะแปลกถ้าไม่รู้สึกกังวลกับสถานการณ์ที่มีใครบางคนเสียชีวิตเพราะตัวเอง

ขณะนั้นยอนฮีก็เอ่ยถามด้วยแววตาเป็นประกายอีกครั้ง

“คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลปูซานแพคเหรอคะ”

“เคยรู้จักเมื่อตอนอยู่ที่วัดน่ะครับ เขาคือหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้ว่าผมดูดวงชะตาเป็น แต่ผมเล่าเกี่ยวกับดวงชะตาของเขาไม่ได้นะครับ เพราะไม่ใช่เรื่องที่คุณควรรู้”

ยอนฮีเบ้ปาก

“รู้แล้วค่ะ ฉันแค่สงสัยเฉย ๆ ถ้างั้นแค่เข้าไปพูดคุยเพราะดีใจที่ได้เจอเหรอคะ”

“ผมขอให้เขาช่วยอะไรบางอย่างน่ะครับ”

“นั่นก็ความลับเหรอคะ”

ยองฮุนยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นหญิงสาวทำตาโต

“ผมเคยได้ยินมาว่าตัวเองเกิดที่โรงพยาบาลปูซานแพคครับ ก็เลยให้ข้อมูลบางอย่าง เผื่อเขาจะช่วยหาแม่ผมเจอครับ”

“เอ่อ...อย่างนี้นี่เอง ขอโทษนะคะ”

“ไม่มีอะไรต้องขอโทษเลยครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร”

ได้ยินอย่างนั้นยอนฮีก็ยิ้มแล้วเริ่มชวนยองฮุนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ต่อ

ระหว่างกำลังคุยเกี่ยวกับเรื่องว่าเขามองแค่ครั้งเดียวแล้วรู้ได้อย่างไรว่าผู้หญิงที่เจอในโรงพยาบาลเป็นผู้หญิงของแทมิน รู้ได้อย่างไรว่ามีลูกแล้ว ประตูก็เปิดออกขัดบทสนทนา

“ดีใจที่ได้เจอนะ”

ยอนฮีทำหน้าบึ้งเล็กน้อยเมื่ออีฮยองจุนเข้ามา

“มาเร็วจังครับ”

“โซลเมตที่ห่างหายไปนานกลับมาทั้งที ฉันจะมาช้าได้ยังไงล่ะ”

“ปกติคุณขี้เล่นขนาดนี้เลยเหรอครับ”

“ปกติฉันก็เป็นแบบนี้นั่นแหละ”

กรรมการผู้จัดการอีฮยองจุน ผู้จัดการฝ่ายวางแผนกลยุทธ์ของธนาคารชินยองนั่งลงตรงที่ว่างด้วยท่าทางสบาย ๆ พลางกวาดตามองบนโต๊ะ

จากนั้นก็เรียกพนักงานเสิร์ฟมาสั่งเหล้านอกที่ยองฮุนไม่ค่อยรู้จักทันทีก่อนจะพูดขึ้น

“วันนี้นายเลี้ยงนะ เพราะฉันเลี้ยงตลอดจนชักจะเหมือนพวกไก่อ่อนเข้าไปทุกที”

“โอเคครับ”

“หึ ๆ...ตอบรับอย่างไม่สะทกสะท้านเลยนะ”

“ผมก็มีบัตรบริษัทเหมือนกันนะครับ”

“โอ้…ก็สมควรแหละ อุตส่าห์ทำอะไรให้ตั้งเยอะแยะ ถ้าบริษัทเสียดายค่าเหล้าแค่นี้ก็เกินเหตุแล้ว นายจัดการเรื่องที่ปูซานเรียบร้อยดีไหม”

“ครับ”

“คิมแทมินคงไม่ค่อยให้ความร่วมมือใช่ไหม อ้อ...บางทีอาจจะกระสับ-กระส่ายเพราะกองทุนเมดิสันสินะ นายเลยจะใช้โอกาสนี้แยกบริษัทในเครืองั้นเหรอ”

“ใช่ครับ”

ฮยองจุนยกขวดเหล้าที่พนักงานนำมาเสิร์ฟเทลงแก้วเองอย่างชำนาญแล้วพูด

“บ้าเอ๊ย สภาพฉันน่าสมเพชจริง ๆ รินเหล้ากินเองไม่ใช่สไตล์ฉันเลย”

“ผมรินให้ไหมครับ”

“ฉันไม่อยากกินเหล้าที่คู่รักรินให้หรอก ได้ยินว่าอูมยองกรุ๊ปเข้ามายุ่งกับฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์นี่”

“ข่าวลือไปถึงที่นั่นแล้วเหรอครับ”

“อย่าดูถูกบริษัทฉัน ธนาคารยักษ์ใหญ่ติดท็อปทรีของประเทศเลยนะ เราคือด่านหน้าสุดที่รับรู้ข่าวลือต่าง ๆ แล้วก็เป็นที่แพร่ข่าวลือต่อ เจ๋งไหมล่ะ”

“ครับ เพราะฉะนั้นผมก็เลยปฏิบัติต่อลูกพี่อย่างสุภาพแบบนี้ไม่ใช่เหรอครับ”

ฮยองจุนกระดกเหล้าดื่มหมดแก้วในรวดเดียว

“หึ...ดี ดีมาก นี่แหละคือรสชาติของอำนาจ นายต้องการเงินหรือเปล่า”

ยองฮุนพิจารณาใบหน้าของฮยองจุนอย่างตั้งใจเมื่อถูกถามเข้าประเด็นในทันที

ผ่านไปครู่หนึ่งก็เอียงศีรษะแล้วย้อนถาม

“มีเรื่องเครียดเหรอครับ”

“เวรเอ๊ย อะไรวะเนี่ย นายอ่านใจคนได้หรือไง”

“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่หน้ากรรมการผู้จัดการดูหมองกว่าตอนเจอกันครั้งก่อนน่ะครับ แล้วก็เอาแต่ดื่มเหล้า หรือว่าเป็นเพราะแสงในร้านทำให้ผมคิดไปเอง?”

“อะแฮ่ม...แล้วจะยืมเงินไหม”

“ช่างเรื่องนั้นเถอะครับ ทำไมไม่ลองระบายความเครียดออกมาก่อนล่ะ”

ฮยองจุนจับขวดเหล้าพลางครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็รินดื่มอีกครั้ง

“ถึงนายจะความรู้สึกไว แต่นี่ไม่มากเกินไปหรือไง”

“ถ้าไม่อยากพูด...”

“ไม่ใช่ไม่อยาก”

“ก็บอกมาสิครับ”

ฮยองจุนกระแอมไอเหมือนเก้อเขิน ก่อนจะหันมามองยอนฮีแล้วพูด

“อะแฮ่ม...เรื่องที่นายเคยพูด...ผู้หญิงคนนี้ก็รู้เรื่องของฉันหมดเลยเหมือนกันหรือเปล่า”

“ผู้หญิงคนนี้อะไรกันคะ”

ทันทีที่ยอนฮีพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ฮยองจุนก็ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ

“ระหว่างเราอย่ามาใช้คำเรียกว่า ‘คุณ’ ให้มันจั๊กจี้เลยน่า แต่เรียกชื่อก็ยิ่งจั๊กจี้กว่า เอาเป็นว่ารู้หรือเปล่า”

ยองฮุนส่ายหน้าอย่างแรง

“ไม่รู้อะไรเลยครับ”

“โอเค จะบอกให้ออกไปก็ยังไง ๆ อยู่ เราคุยกันเลยแล้วกัน เพราะเรื่องที่นายเคยพูดตอนนั้น ฉันก็เตรียมพร้อมแล้วนิดหน่อย แต่มันกลับไม่เป็นอย่างใจดังนั้นรองประธานธนาคารก็เลยปลิว”

ยองฮุนเข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

ดูเหมือนจะพยายามจับจุดอ่อนของรองประธานธนาคารเพื่อดึงเข้ามาอยู่ฝ่ายตัวเอง แต่สถานการณ์กลับล้มเหลวจนรองประธานธนาคารลาออก

“แล้วยังไงต่อครับ”

“เราอยู่ระหว่างการหารองประธานธนาคารคนใหม่ แต่พ่อฉันกลับพาคนที่คาดไม่ถึงมา”

ฮยองจุนรินเหล้าแล้วกระดกอีกครั้ง จากนั้นก็พูดต่อ

“เขาชื่อมาซอกแด ชื่อโคตรเห่ย แต่ประสบการณ์ไม่แย่เลย จบปริญญาเอกจากคณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเยล เคยทำงานให้ธนาคารเพื่อการลงทุนมาหลายปี เช่น เจพีมอร์แกน โกลด์แมนแซคส์ แล้วก็เคยเป็น CFO ธนาคารเพื่อการลงทุนของสิงคโปร์อย่าง UOB ด้วย พ่อพามาก็ด้วยเหตุผลเดียว นั่นคือธนาคารชินยองต้องการบุคลากรที่มีความสามารถและคุ้นเคยกับการลงทุนระหว่างประเทศ แต่ฉันไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้น นายก็ด้วยใช่ไหม”

“ผมเคยบอกแล้วไงครับ ว่าเขาพยายามจะดึงความสนใจ”

“แต่นายไม่คิดว่าการโต้กลับนี่มันรวดเร็วเกินไปหน่อยหรือไง”

“นี่เป็นเรื่องละเอียดอ่อนครับ เขาคงเตรียมการไว้แล้ว”

ถึงยอนฮีจะไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าทั้งสองคนพูดเรื่องอะไรกัน แต่เธอก็กดข่มความอยากรู้อยากเห็นแล้วเล่นโทรศัพท์มือถือแกล้งทำเป็นไม่สนใจ

ฮยองจุนก็ไม่ได้สนใจว่าเธอทำอะไร เพราะรู้อยู่แล้วว่าขอเพียงยองฮุนตัดสินใจก็พูดคุยกับตนได้ทุกเมื่อ ดังนั้นจึงไม่ได้บอกให้ส่งยอนฮีกลับก่อนตั้งแต่แรก

อีกอย่าง เขายังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ด้วยว่ายองฮุนไม่ได้เล่าอะไรเลย

ทว่าเรื่องนั้นใครสนใจกันล่ะ

“แต่เรื่องนี้ตลกกว่า เขายืนยันว่าโครงสร้างกลุ่มบริษัทของเกาหลีเป็นสาเหตุหลักทำให้เศรษฐกิจเกาหลีไม่เติบโต”

“หึ...ท่านประธานใหญ่ยอมปล่อยเรื่องนั้นเหรอครับ”

“ฉันยังไม่รู้ว่ามีปฏิกิริยายังไง แต่ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ต่อหน้าปู่ฉันพวกเขาคงจะบอกว่าการยกระดับความสามารถสู่ระดับสากลเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้นั่นแหละ”

“แล้วอยากให้ผมช่วยอะไรครับ”

“ถ้ารีบออกตัวคัดค้านก็คงถูกจับได้ แต่ฉันก็ปล่อยให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้ไม่รู้จะทำยังไงดี”

“ต้องการเทคนิคการวางหมากสินะครับ”

“ถูกต้อง”

 

---

[1]  โทสะอินุ (Tosa Inu) สุนัขญี่ปุ่นที่ได้ชื่อว่าเป็นสุนัขนักสู้ เพราะนิสัยดุดันเเละก้าวร้าว

 

บทที่ 97 การต่อสู้ของกรรมการผู้จัดการอีฮยองจุน (2)

 

ยองฮุนพยักหน้า พลางพูดขึ้น

“ผมเข้าใจครับว่าหมายถึงอะไร แต่คนที่กำลังจะลงเล่นหมากกระดานนี้คือกรรมการผู้จัดการ ถ้าผมร่วมด้วยก็ผิดกติกานะครับ”

“รู้น่า ฉันแค่ขอคำแนะนำ”

“ถ้าต้องการคำแนะนำ เราก็ต้องรู้ความสามารถของคู่แข่งก่อนครับ”

“อย่ามาเล่นลิ้น พูดมาตรง ๆ เลย ทำได้หรือไม่ได้”

ยองฮุนคิดสักพัก จากนั้นจึงตอบ

“คงต้องเจอก่อนถึงจะรู้ครับ”

“ยังไงก็สืบจากสายของฉันได้ไม่ใช่เหรอ จำเป็นต้องเจอหรือไง”

แน่นอนว่าในมุมมองของฮยองจุน เรื่องนี้น่าสงสัย

เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องพบกัน ในเมื่อตัวเองมีข้อมูลลับที่ไม่มีใครรู้อยู่แล้ว

“ข้อมูลเป็นเพียงหลักฐานสนับสนุนการประเมินของผมเท่านั้นครับ”

“เรื่องเยอะจริง ๆ เดี๋ยวอีกสามวันจะมีการบรรยายพิเศษเกี่ยวกับกระแสของตลาดการเงินระหว่างประเทศที่มหาวิทยาลัยซอกัง เจ้าหน้าที่หลายคนของธนาคารชินยองก็เข้าร่วมด้วย”

“จะไม่แปลกเหรอครับ ถ้าผมไปเข้าร่วมงานนั้นด้วย”

“ไม่หรอก นั่นไม่ใช่การบรรยายให้นักศึกษาฟังอย่างเดียว ความจริงผู้บริหารบริษัทใหญ่หรือพวกประธานบริษัทขนาดกลางก็เข้าร่วมด้วยเหมือนกันถึงนายจะเข้าร่วมก็คงไม่ดูแปลกหรอก”

“อืม...”

“นี่น่าจะเป็นโอกาสที่ดีด้วยซํ้ามั้ง มีตั้งหลายคนที่ลงเรียน ป.โทเพื่อขยายคอนเน็กชัน”

“ถ้าไปฟังบรรยายอย่างเดียวแล้วกลับ อาจจะไม่ได้อะไรเลยก็ได้ครับ”

“นายอยากให้ฉันนัดพบส่วนตัวเหรอ นั่นยากสำหรับฉันอยู่นะ เขายังไม่ได้รับแต่งตั้งเป็นรองประธานธนาคารเลยด้วยซํ้า จะให้ฉันเข้าหาก่อนก็ตลกสิอ้อ! หลังจบการบรรยายมีงานเลี้ยงสำหรับผู้เข้าร่วมฟังบรรยาย รายชื่อคนร่วมงานถูกกำหนดไว้แล้ว...แต่ถ้าแฟนนายจะเข้าร่วมฟังบรรยายพิเศษด้วย ฉันก็ยัดชื่อใส่ลิสต์คนเข้าร่วมงานให้ได้”

“กรรมการผู้จัดการจะยัดชื่อเข้าไปยังไงครับ”

“การบรรยายพิเศษนั่นน่ะพวกฉันเป็นคนจัด ฉันบอกแล้วไง เจ้าหน้าที่ธนาคารชินยองก็เข้าร่วมด้วย”

“อ้อ...โอเคครับ”

“ถ้างั้นก็เรียบร้อย...แล้วฉันต้องทำอะไรให้นาย”

“ยังไม่มีอะไรให้ทำครับ เราต้องแลกเปลี่ยนหุ้นกับฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์แต่ยังไม่ได้รับการยืนยัน เพราะฉะนั้นก็เลยไม่มีเรื่องที่ต้องตัดสินใจตอนนี้ครับ”

“นายก็ไม่ใช่คนทำอะไรให้ฟรี ๆ อยู่แล้ว...แต่ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน ฉันก็ปฏิเสธคำขอของนายไม่ได้อยู่แล้วนี่”

“จำเป็นต้องคิดอย่างนั้นด้วยเหรอครับ กรรมการผู้จัดการกับผมก็เหมือนนั่งเรือลำเดียวกัน ถ้าช่วยได้ก็ต้องช่วยอยู่แล้วครับ แต่ก็อย่างที่ผมเคยบอกผมช่วยแก้ปัญหาให้ทุกอย่างไม่ได้ ถ้าหาทางได้ การดำเนินการก็เป็นส่วนของกรรมการผู้จัดการ แต่ถ้าหาทางไม่ได้ ผมเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกันครับ”

“งั้นก็ตามนั้น”

“ขอบคุณที่ยอมเข้าใจครับ”

อีฮยองจุนรินเหล้าดื่มเองอีกครั้ง จากนั้นก็หันมามองยอนฮี

“พอปู่เธอป่วยก็มีแต่ข่าวลือนั่นนี่เต็มไปหมด เธอคงรู้ว่านักลงทุนส่วนใหญ่มองว่ากรรมการผู้จัดการคิมแทมินเป็นผู้สืบทอดกรุ๊ป เพราะฉะนั้นถ้าแยกบริษัทในเครือเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พวกนักลงทุนฝั่งฮยอนจินการผลิต การท่องเที่ยว และการก่อสร้างจะหันมาให้ความสนใจเธอ เข้าใจที่ฉันพูดไหม”

“หมายถึงสนใจว่าใครจะมาเป็นสามีฉันใช่ไหม”

“เรื่องนั้นด้วย แล้วก็ประเมินความสามารถของเธอด้วย ถึงตอนนี้การประเมินส่วนใหญ่จะมองว่าการผลิตกับอุตสาหกรรมหนักตัดขาดกันอย่างสิ้นเชิงแล้ว แต่ยังต้องจับตามองประธานซงอึนแชอยู่ ฉันไม่ได้ดูถูกผู้หญิงนะ แต่ในกลุ่มซีอีโอหญิงที่บริหารกลุ่มบริษัทขนาดใหญ่ มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ประสบความสำเร็จ”

“กลัวว่าหุ้นจะตกหรือไง”

ยอนฮีตอบกลับพร้อมมองอีกฝ่ายตาเขียวปั้ด

แต่ฮยองจุนก็ยังพูดต่ออย่างจริงจังราวกับพูดคุยเรื่องทั่วไป

“พูดตรง ๆ ก็ใช่ แต่ถ้าหลังจากควบรวมฮยอนจินการท่องเที่ยวแล้วจะกลับมาโฟกัสธุรกิจการค้าโดยไม่ควบรวมกิจการไหนอีกก็ว่าไปอย่าง แต่จะเป็นอย่างนั้นเหรอ”

“นั่น...”

“ถึงตอนนี้ภายนอกจะยังไม่ประเมินใด ๆ เกี่ยวกับการเข้าควบรวมกิจการอย่างกะทันหันของฮยอนจินการผลิต เพราะไม่รู้เจตนาของผู้บริหาร แต่ยังไงก็แล้วแต่ เธอควรจะรู้ว่าตอนนี้คนจำนวนมากกำลังให้ความสนใจ ดังนั้นถ้าเธอคิดจะแต่งงานกับหัวหน้าแผนกชเว รีบ ๆ ประกาศหน่อยก็ดี เพราะถ้าประกาศว่าหัวหน้าแผนกชเวเป็นคนรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้ก็ดูสมเหตุสมผล หรือไม่งั้นก็เพิ่มแรงผลักดันของประธานซงอึนแชให้มากขึ้น”

“เดี๋ยว เรื่องนั้น...”

ทันทีที่ยองฮุนตั้งท่าจะแย้ง ฮยองจุนก็ยกมือห้าม

“นี่คือคำแนะนำในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหญ่ ฉันไม่ได้บอกให้ประกาศแต่งงานตอนนี้ แต่บอกว่าควรคิดอย่างจริงจังได้แล้ว”

ยองฮุนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าสถาบันการลงทุนคิดไปถึงเรื่องนั้นแล้ว

พูดตามตรงว่าสิ่งที่ทำมาจนถึงตอนนี้ก็เหมือนการต่อสู้ภายในครอบครัวแต่เขารู้ดีว่าการซื้อกิจการอู่ต่อเรือกุนซานและแฮจูชิปบิลดิ้งแอนด์มารีนนั้น ระดับแตกต่างจากการควบรวมฮยอนจินการท่องเที่ยวอย่างสิ้นเชิง

ถึงจะไม่เคยคิดถึงส่วนนี้มาก่อน แต่แน่นอนว่าคำพูดของฮยองจุนมีเหตุผล

“ผมจะลองคิดดูครับ”

ฮยองจุนหัวเราะกับคำตอบของยองฮุน ก่อนจะหยิบแอปเปิลชิ้นหนึ่งเข้าปากแล้วพูดขึ้น

“ก่อนหน้านี้นายบอกว่าเตรียมบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับอำนาจการเมืองอยู่ใช่ไหม ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ต้องทำให้ดีแล้วกัน พวกผู้ถือหุ้นที่มีส่วนร่วมในการควบรวมฮยอนจินการท่องเที่ยวครั้งนี้หลาย ๆ คนมีอิทธิพลค่อนข้างเยอะ”

“สุดท้ายคนพวกนั้นก็หาเงินได้เพราะพวกเราไม่ใช่เหรอครับ”

“พวกเขาก็เลยยิ่งสนใจมากขึ้นไง เพราะอยากรู้ว่าจะใช่คนที่ทำเงินให้ตัวเองได้มากขึ้นจริงหรือเปล่า”

“พอคิดดูแล้วก็จริงครับ”

ฮยองจุนหัวเราะแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ จากนั้นก็พูดกับยอนฮีอย่างหยอกล้อ

“ได้ข่าวว่าอูมยองกรุ๊ปอยากได้เธอเหรอ”

ยอนฮีตอบเหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ

“อือ ฉันเคยเรียนมหา’ลัยเดียวกับชางฮุนน่ะ แล้วเขาก็เคยขอแต่งงานหลายครั้ง รอบนี้ทางนั้นติดต่อผ่านแม่ฉันให้นัดเจอกัน แต่ฉันปฏิเสธไปแล้วทำไมเหรอ”

“เจอหน่อยไม่ได้หรือไง”

ยองฮุนขมวดคิ้ว ส่วนยอนฮีสวนกลับทันทีราวกับจะถามว่าพูดบ้าอะไร

“ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าตอนนี้ฉันคบกับใครอยู่”

“ฉันรู้น่า พวกเธอสองคนไม่ต้องอารมณ์เสีย”

“ถ้างั้น?”

ฮยองจุนหันมามองยองฮุนแล้วพูด

“ลูกสาวคนเล็กของอูมยองกรุ๊ป ตอนนี้อยู่มหา’ลัยปีสี่ เรียนสายอาร์ตหน้าตาเหมือนแม่ ว่ากันว่าน่าจะได้แกลเลอรีแห่งหนึ่งเป็นมรดกด้วย”

“อยากคบกับผู้หญิงคนนั้นเหรอครับ”

“ถ้านัดดูตัวผ่านปู่ได้ง่าย ๆ ก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่พวกเขาบอกว่าไม่ต้องการพบในแง่นั้น เพราะลูกสาวยังเด็กอยู่ ใครจะเชื่อเหตุผลนั้นลง...แต่ถ้าเธอสนิทกับลูกชายของอูมยองกรุ๊ปมากขึ้นก็อาจจะช่วยแนะนำให้ฉันได้”

“หา?...คิดว่าคำพูดเมื่อกี้สมเหตุสมผลหรือไง”

“ล้อเล่นน่า แต่ถ้าเธอสนิทกับคนที่ชื่อชางฮุน ช่วยแนะนำเด็กคนนั้นให้หน่อยได้ไหมล่ะ”

“ฉันไม่เคยเจอน้องเขาด้วยซํ้า จะให้ฉันเชื่อมสัมพันธ์ให้เนี่ยนะ...”

ตอนนั้นยองฮุนจึงพูดขึ้น

“หาผู้หญิงคนอื่นน่าจะดีกว่านะครับ”

“หือ? ทำไมล่ะ”

“ถ้าคิดจะเข้าหาเธอเพราะเป็นทายาทอูมยองกรุ๊ปละก็ หาผู้หญิงคนอื่นดีกว่าครับ”

เมื่อยองฮุนพูดซํ้าอีกครั้ง สีหน้าฮยองจุนก็เคร่งเครียดขึ้น เพราะเคยเจอแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ถ้ายองฮุนพูดอย่างจริงจังและเด็ดขาดเหมือนตอนนี้แน่นอนว่าต้องมีเหตุผล

“เหตุผลคืออะไร หรือว่าอูมยองกรุ๊ปเกิดปัญหาอะไรงั้นเหรอ”

“ผมบอกเหตุผลไม่ได้ครับ แล้วถ้าจะให้แนะนำอีกนิด ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่กรรมการผู้จัดการจะคบผู้หญิงนะครับ”

“หมายความว่ายังไงอีก นายก็รู้นี่นาว่าสถานการณ์ของฉันตอนนี้เป็นยังไงแค่ฉันคนเดียวอาจจะตึงมือ แต่ถ้ามีพ่อตาเป็นถึงประธานใหญ่ของอูมยองกรุ๊ปสถานการณ์จะเปลี่ยนไปมาก”

“ผมรู้ครับ แต่ตอนนี้ยังเร็วเกินไป”

“นายจะไม่พูดให้เคลียร์เหรอ”

“เอาเป็นว่ารู้เท่านั้นก็พอครับ ตอนนี้กรรมการผู้จัดการควรคิดถึงแต่เรื่องพ่อเท่านั้น บางครั้งมีเพื่อนร่วมทางไม่ดีก็พาเราแย่นะครับ”

ฮยองจุนไม่เข้าใจคำพูดของยองฮุน แต่ถึงอย่างนั้นก็มองข้ามคำเตือนเฉย ๆ ไม่ได้

เพราะนี่เป็นคำพูดของยองฮุน ไม่ใช่ใครอื่น

“นายคงมีเหตุผลที่ไม่ยอมพูดให้ชัดเจนใช่ไหม”

“เดี๋ยวเวลาผ่านไปก็รู้เองครับ”

“โธ่โว้ย ฉันคุยกับหมอดูอยู่หรือไงวะ...เออ ก็ได้”

พูดจบเขาก็ลุกขึ้น

“จะกลับแล้วเหรอครับ”

“แหงสิ จะให้ฉันกินเหล้าคนเดียวต่อหน้าคู่รักที่น่าหมั่นไส้ต่อหรือไง”

“หึ...โอเคครับ”

ฮยองจุนส่ายหน้าพลางก้าวเดินออกไป

ทันทีที่ประตูปิดลง ยอนฮีก็ถามขึ้น

“กลัวว่าอูมยองกรุ๊ปจะพังหลังจากแตะต้องฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์เหรอคะ”

“ไม่ใช่ครับ ผมแค่คิดว่าพวกเขาจะเสียหาย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเสียหายมากแค่ไหน ผมไม่เคยเห็นหน้า แล้วก็ไม่รู้ดวงชะตาของประธานใหญ่อูมยองกรุ๊ปเลยไม่รู้อะไรทั้งนั้นครับ แต่เรื่องนี้เป็นเพราะดวงชะตาของกรรมการผู้จัดการอีฮยองจุนเอง ปกติเขาค่อนข้างชอบผู้หญิงมาก แต่ผู้หญิงกับดวงถูกติฉินนินทามักมาคู่กันเสมอ จากสถานการณ์ตอนนี้ก็เลยควรหลีกเลี่ยงครับ”

“สถานการณ์ตอนนี้เป็นแบบไหนคะ”

“อืม...แค่รู้ว่าเป็นช่วงเวลาสำคัญสำหรับกรรมการผู้จัดการอีฮยองจุนก็พอครับ”

“ชิ...งั้นก็ข้ามเรื่องนั้นไปเถอะค่ะ สรุปว่าควรหลีกเลี่ยงการคบแบบจริง ๆ จัง ๆใช่ไหมคะ ไม่นับการคบเล่น ๆ”

“ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ถ้าถึงช่วงเวลาที่ควรหลีกเลี่ยงเพศตรงข้ามก็ควรเลี่ยงให้เด็ดขาดไปเลยจะดีกว่าครับ เพราะเราไม่รู้ว่าข่าวลือจะออกมาเมื่อไหร่ออกมาในรูปแบบไหน เดี๋ยวพอเวลาผ่านไปก็จะได้รู้เบื้องลึกเบื้องหลังเองครับ”

“อื้อฮือ ก็ว่าอยู่ว่าหน้าตาแบบมีสาวเยอะ แบบรู้สึกได้ทันทีตั้งแต่ตอนเจอกันครั้งแรกเลยค่ะ”

อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา

“แล้วผมดูเป็นยังไงครับ”

ยอนฮีหัวเราะร่า

“พูดตรง ๆ ว่าตอนแรกที่เจอรู้สึกเหมือนเป็นพวกต้มตุ๋น...แต่นั่นเป็นอคติของฉันเอง หลังจากนั้นก็รู้สึกเหมือนเป็นบัณฑิตค่ะ บัณฑิตแห่งราชวงศ์โชซอนคุณให้ความรู้สึกแบบนั้น”

“แปลว่าไม่ค่อยโอเคเหรอครับ”

“ฉันชอบพวกบัณฑิตนะคะ ถึงบางครั้งจะรู้สึกอึดอัดด้วย แต่คนที่มีกลิ่นนํ้าหมึกฟุ้งก็ไม่เลวเหมือนกัน เพราะคิดว่าน่าจะเป็นคนมั่นคงดีค่ะ”

ยอนฮียกแก้วเบียร์ขึ้นพร้อมพูดขึ้นเบา ๆ

“ชน!”

“ชน”

ทั้งสองชนแก้วแล้วพากันหัวเราะ

 

หลังจากกลับมาโซลได้สามวัน

ประธานใหญ่อิมชางโฮยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้น เรื่องที่ยองฮุนเคยไถ่ถามก็ดูเหมือนว่าจำเป็นต้องใช้เวลานานมาก

สส.โจแจมินเปิดตัวที่กุนซานพร้อมเริ่มรวบรวมคนทำงานอย่างจริงจัง และในที่สุดการประมูลสิทธิ์การก่อสร้างคอนโดในเขตบงซอนของกวางจูก็ประกาศผล

[ฮยอนจินคอนสตรัคชั่น คว้าสิทธิ์การก่อสร้างเจ็ดแสนล้านวอน!]

[เหตุผลที่เปลี่ยนบริษัทฮเยซองสุดเละเทะให้กลายเป็นฮยอนจินคอน-สตรัคชั่นแสนลํ้าค่า]

[การขายคอนโดราคาแพงที่เขย่าตลาดอสังหาริมทรัพย์ท้องถิ่น จะประสบความสำเร็จหรือไม่]

เมื่อฮยอนจินคอนสตรัคชั่นได้รับสิทธิ์ในการก่อสร้าง ข่าวต่าง ๆ ก็เริ่มหลั่งไหลออกมา

ราคาหุ้นของฮยอนจินคอนสตรัคชั่นเริ่มปรับตัวสูงขึ้นทันทีในวันประกาศผลและราคาหุ้นของฮยอนจินการผลิตซึ่งเป็นเจ้าของฮยอนจินคอนสตรัคชั่นก็สูงขึ้นมากกว่าสิบเปอร์เซ็นต์ในวันเดียวกัน

ในช่วงเวลาที่น่าปีติยินดีเช่นนี้ ยองฮุนกลับกำลังก้าวเข้าไปยังมหาวิทยาลัยซอกังในย่านชินชน

เมื่อผ่านประตูใหญ่เข้ามาแล้วก็เดินขึ้นไปตามเนินลาดชัน โดยมียอนฮีตามมาด้วย

เดิมทียอนฮีจะไปลงที่ลานจอดรถ แต่ยองฮุนบอกว่าจะลงตรงประตูใหญ่เธอจึงลงมาพร้อมเขา

“อยากเดินในมหา’ลัยเหรอคะ”

“ครับ ผมอยากสัมผัสบรรยากาศมหา’ลัยน่ะ”

สำหรับเขาที่ไม่เคยใช้ชีวิตในโรงเรียนมาก่อน ยองฮุนอยากลองใช้ชีวิตแบบนักศึกษาที่เคยเห็นแค่ในทีวีมาก

รู้สึกอิจฉากลุ่มคนที่เดินตัดผ่านลานมหาวิทยาลัยอันกว้างใหญ่ สะพายกระเป๋าไว้ที่ไหล่ข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างถือหนังสือเล่มหนา ๆ ไว้

ตอนนี้เขาอายุเกินสามสิบแล้ว ถึงจะเป็นเหมือนวัยรุ่นทั้งหลายที่เดินผ่านไปมาไม่ได้ แต่เพียงแค่เดินอยู่ในสถานที่เดียวกันก็รู้สึกเหมือนได้บรรลุความปรารถนาอย่างหนึ่งแล้ว

“พูดตามตรง เวลาไปโรงเรียนน่าเบื่อแล้วก็เหนื่อยมาก แต่สำหรับคุณนี่คงเป็นเรื่องน่าอิจฉาใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ”

“คุณคงตั้งตารอการบรรยายวันนี้น่าดูสินะคะ แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันง่วงนอนมากจนหวังให้คุณมีอคติต่อการบรรยายในมหา’ลัยเลยค่ะ แล้วคุณจะไม่รู้สึกอิจฉาแม้แต่นิดเดียว”

ยองฮุนยิ้มกว้างแทนคำตอบ

พวกเขาเดินทอดน่องกันไปอย่างนั้นจนกระทั่งถึงบริเวณห้องบรรยายพิเศษ

แต่บุคคลสำคัญของการบรรยายวันนี้อย่างมาซอกแดกำลังพูดคุยกับใครบางคนอยู่ที่หน้าประตู

ใครคนนั้นจำยอนฮีกับยองฮุนได้จึงรีบเข้ามาทักทาย

“สวัสดีครับ ผมหัวหน้าแผนกชเวอิลเจจากธนาคารชินยอง ผมกำลังรออยู่พอดีเลยครับ เชิญทางนี้...”

อีกฝ่ายพาพวกเขามาตรงหน้ามาซอกแดและแนะนำอย่างคล่องแคล่ว

“นี่คือคุณอิมยอนฮี ลูกสาวของประธานซงอึนแชจากฮยอนจินการผลิตครับ ส่วนคนนี้คุณชเวยองฮุนจากฝ่ายเลขานุการ ทั้งสองคนบอกว่าอยากฟังการบรรยายของคุณมาซอกแดมากเลยครับ”

“อา...เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับที่คนหนุ่มสาวเหล่านี้รู้จักผมด้วย”

ยองฮุนจับมือทักทายพร้อมคิดว่า ถ้ารู้ว่าทำแบบนี้ได้ก็คงไม่จำเป็นต้องไปถึงงานเลี้ยง

พวกเขาพูดคุยตามมารยาทกันสั้น ๆ ก่อนจะเข้าไปในห้องบรรยาย เมื่อนั่งประจำที่แล้วยอนฮีก็กระซิบถาม

“โหงวเฮ้งเขาดูเป็นยังไงบ้างคะ”

ยองฮุนพิจารณามาซอกแดที่ขึ้นไปยืนหลังแท่นบรรยายอย่างละเอียด

จากนั้นก็ตอบช้า ๆ

“กรรมการผู้จัดการอีฮยองจุนคงจะลำบากนิดหน่อยครับ”

 

ในเวลาเดียวกันนั้น ฮยองจุนถูกเรียกตัวมายังห้องรองประธานใหญ่ของชินยองไฟแนนเชียลกรุ๊ป

“ช่วงนี้ดูเหมือนแกจะทำงานหนักมาก ฉันดีใจที่ได้เห็นอย่างนั้นนะ”

รองประธานใหญ่อีเซจุนมองฮยองจุนด้วยสายตาอบอุ่น ฮยองจุนเองก็ยิ้มให้แต่ในใจกลับรู้สึกเครียดจนขนลุกชัน

รองประธานใหญ่อีเซจุนลุกจากที่แล้วเดินเข้ามาหาฮยองจุน จากนั้นก็ลูบไหล่พลางถาม

“ฉันได้ยินเรื่องแกจากคณะกรรมการ...แกอยากเป็นประธานธนาคารแล้วเหรอ”

ฮยองจุนรีบส่ายหน้า

“ไม่ใช่ครับ”

“แน่ใจ?”

“แน่นอนครับ ยังมีอีกหลายอย่างที่ผมต้องเรียนรู้”

“แต่ถึงยังไงฉันก็จะวางตำแหน่งไว้ให้”

“ครับ? ผมเพิ่งเข้าธนาคารมาไม่นาน...”

“รู้ใช่ไหมว่าตอนนี้พวกเราให้ความสนใจเวียดนามมากแค่ไหน จะพูดว่าอนาคตธนาคารชินยองของเราขึ้นอยู่กับเวียดนามก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริง ฉันอยากให้แกไปที่นั่น แล้วทำให้ธนาคารชินยองกลายเป็นธนาคารอันดับหนึ่งของเวียดนามให้ได้”

ฮยองจุนพยายามควบคุมตัวเองเต็มที่ ไม่แสดงอาการให้ถูกจับได้ว่ากำลังกระวนกระวาย

เขาเห็นสายตาอบอุ่นของรองประธานใหญ่อีเซจุนเป็นสายตาสัตว์ร้ายยามหมอบลงเตรียมตะครุบเหยื่อ

 

บทที่ 98 การต่อสู้ของกรรมการผู้จัดการอีฮยองจุน (3)

 

ฮยองจุนเก็บตัว อยู่ในห้องทำงานตัวเองในฝ่ายวางแผนกลยุทธ์ธนาคารชินยองเขาดึงมู่ลี่ลงแล้วจมอยู่กับความคิด

ถ้าไปเวียดนามทั้งแบบนี้ สุดท้ายจะกลับมาได้หรือเปล่า

เห็นได้ชัดว่าคงไม่อาจกลับมาในฐานะพนักงานของชินยองไฟแนนเชียลกรุ๊ปบางทีอาจจะกลับมาเหยียบแผ่นดินเกาหลีไม่ได้อีกตลอดไปด้วยซํ้า

ทั้ง ๆ ที่เพิ่งย้ายมาธนาคารชินยองได้ไม่นานก็ส่งไปเวียดนามเลยงั้นเหรอ

การผลักดันบุคลากรที่ทั้งภายในและภายนอกไม่เข้าใจนั้น คือข้อสรุปจากการที่พ่อประเมินว่าการเติบโตของเขาเป็นภัยคุกคามไม่ใช่เหรอ

ถึงจะพยายามยื้อเวลาด้วยการบอกว่าขอลองคิดก่อนแล้วปลีกตัวออกมาแต่หลังจากพูดคำว่า ‘เวียดนาม’ ออกมาแล้ว อีกฝ่ายก็คงจะผลักดันการแต่งตั้งเขาไปประจำสาขาเวียดนามอย่างจริงจังในการประเมินบุคลากรประจำปีครั้งนี้

อย่างน้อยก็ต้องเตรียมการรับมือก่อนจะถึงเวลาประเมินบุคลากรประจำปีในเดือนมีนาคม

แต่ไม่ว่าจะครุ่นคิดหาทางยังไง ก็หาทางออกดี ๆ ไม่ได้เลย

อิทธิพลของรองประธานใหญ่อีเซจุนผู้เป็นพ่อแผ่กว้างไปทั่วทั้งกลุ่มบริษัทเหมือนใยแมงมุม และตอนนี้ปู่ก็ทยอยมอบอำนาจให้พ่อเขาแล้วด้วย

ตอนนี้ฮยองจุนควรกังวลเรื่องชีวิตตัวเองมากกว่าจะสนใจว่าใครจะมาเป็นรองประธานธนาคาร

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพ่อจะเอามีดจ่อคอกันเร็วขนาดนี้

“กรรมการผู้จัดการใหญ่คัง ตอนเย็นมาเจอผมหน่อยครับ ร้านบลูมูนตรงกังนัม”

สุดท้ายฮยองจุนก็เรียกพบกรรมการผู้จัดการใหญ่คังจูฮยอน

หลังจากเว้นนัดพบปะเล็ก ๆ น้อย ๆ มาสักพักเพราะกลัวจะสะดุดตาพ่อตอนนี้เขาผัดผ่อนไม่ได้อีกต่อไป

ขณะนั้นยองฮุนก็โทร.เข้ามา

“งานเลี้ยงยังไม่เริ่มเลย โทร.มาแล้วเหรอ”

“งานเลี้ยงไม่ต้องแล้วละครับ โชคดีที่ดูเหมือนผมจะทำสิ่งที่กรรมการผู้จัดการต้องการผ่านข้อมูลที่มีได้ครับ”

ถ้าได้ยินเรื่องนี้เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน เขาคงดีใจและนัดพบทันที แต่ตอนนี้เรื่องของมาซอกแดไม่ใช่เรื่องสำคัญแล้ว เขากำลังจะตาย ดังนั้นต่อให้คนที่ไม่รู้จักได้เป็นรองประธานธนาคารหรือไม่ มันสำคัญตรงไหนกันล่ะ

ฮยองจุนจึงตอบด้วยนํ้าเสียงอ่อนแรง

“ไว้ค่อยคุยกันทีหลังแล้วกัน ฮู่ว...”

“เกิดอะไรขึ้นครับ”

“เรื่องนั้น...ตอนนี้นายอยู่กับยอนฮีหรือเปล่า”

“ก็อยู่ด้วยกัน...แต่ถ้าเป็นเรื่องสำคัญก็เลื่อนเดตได้ครับ”

“ถ้าพอรับไหว ฉันก็ไม่อยากรบกวนการเดตของพวกนายหรอก แต่ตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างร้ายแรง ถ้านายออกมาจากสถานีกังนัมทางออกสามแล้วเดินตรงมาเรื่อย ๆ จะเจอรูมซาลอนชื่อบลูมูนอยู่ทางซ้ายมือ ไปรอที่นั่น ฉันจะรีบเคลียร์งานให้เสร็จแล้วตามไป”

“โอเคครับ”

ฮยองจุนวางสายแล้วขบริมฝีปากอย่างครุ่นคิด จากนั้นก็เดินออกจากห้อง

พอเห็นเขาแต่งตัวเรียบร้อยเดินออกมา เลขานุการสาวสวยก็เดินเข้ามาถาม

“จะเลิกงานแล้วเหรอคะ มีประชุมตอนห้าโมงครึ่งนะคะ”

“แจ้งยกเลิกการประชุมแล้วก็บอกทุกคนว่าเย็นนี้ให้รีบ ๆ กลับบ้านกัน อย่าทำงานล่วงเวลาโดยเปล่าประโยชน์”

“รับทราบค่ะ คือว่า...”

เลขานุการสาวสำรวจรอบข้างครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ เหมือนกระซิบ

“หือ?”

“คงไม่ได้ไปรูมซาลอนอีกแล้วใช่ไหมคะ”

“ทำไมฉันต้องทิ้งจีอึนของฉันเอาไว้แล้วไปที่แบบนั้นด้วยล่ะ”

“เชอะ...ก่อนหน้านี้ก็เพิ่งไปมานี่คะ”

“ฉันไปเพราะงานน่า ทุกวันนี้นอกจากจีอึนแล้ว ฉันก็ไม่เคยคิดถึงผู้หญิงคนอื่นเลยนะ”

“โกหก”

“พูดจริง ๆ พอดีเกิดเรื่องขึ้นกะทันหัน”

“ทำไมล่ะคะ เกิดเรื่องไม่ดีเหรอ เมื่อกี้ท่านรองประธานใหญ่เรียกพบนี่นาเพราะเรื่องนั้นเหรอคะ”

ฮยองจุนทำหน้าบึ้งเล็กน้อย

“เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังทีหลัง เพราะฉะนั้นวันนี้ไม่ต้องรอนะ โอเค้?”

“โอเคค่ะ”

ฮยองจุนลูบบั้นท้ายหญิงสาวขณะอีกฝ่ายทำหน้ามุ่ย จากนั้นก็เดินออกจากฝ่ายวางแผนกลยุทธ์มา

เขาจีบพัคจีอึนที่สะดุดตาตัวเองทันทีที่เธอเข้ามาทำงานที่นี่และยกออฟฟิศเทลใกล้ ๆ บริษัทให้เพราะนึกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดี

แต่ก็ต้องรู้สึกหดหู่ขึ้นมา เพราะตอนนี้ดูเหมือนจะเหลือเวลาเล่นสนุกกับเธออีกไม่นาน

เนื่องจากกลัวว่าจะถูกสะกดรอยตาม เขาจึงทิ้งรถไว้ที่บริษัทแล้วขึ้นแท็กซี่ไปย่านกังนัม

พอลงจากรถก็หันมองรอบตัวว่ามีใครตามมาหรือเปล่า จากนั้นถึงเดินเข้าไปในรูมซาลอน

“ยินดีต้อนรับครับ กำลังรออยู่เลย”

“เพื่อนที่ฉันบอกว่าให้เข้ามาก่อนล่ะ”

“มาถึงเมื่อยี่สิบนาทีก่อน แล้วก็เสิร์ฟเหล้าให้แล้วครับ”

“ดีมาก”

ฮยองจุนตบไหล่พนักงานแล้วเดินไปยังห้องที่จองไว้ ทว่าตอนนั้นเองสาวสวยหุ่นเพรียวคนหนึ่งก็พุ่งตรงเข้ามาหาจากอีกด้าน

“พี่คะ! ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเหรอคะ”

“ฉันยุ่งมากน่ะ”

เขาตอบเพียงเท่านั้นแล้วเปิดประตูห้อง แล้วก็เห็นยองฮุนนั่งกินผลไม้ที่เป็นกับแกล้มอยู่

“ฉันไม่ได้สายใช่ไหม”

“ครับ”

สาวสวยคนเมื่อครู่ตามเข้ามานั่งข้าง ๆ ยองฮุนแล้วพูดขึ้น

“อุ๊ย ฉันไม่เคยเจอพี่คนนี้มาก่อนเลย”

ยองฮุนไม่ตอบพลางจ้องมองฮยองจุน

สายตาเฉยเมยนั่นทำเอาฮยองจุนกระอักกระอ่วนจนต้องกระแอมไออธิบาย

“อะแฮ่ม...ฉันไม่ได้เรียกมานะ วันนี้ฉันคงไม่เรียกผู้หญิงมานั่งด้วย เอาเหล้ามาให้ก็พอ”

หญิงสาวเบิกตากว้างพร้อมย้อนถาม

“จริงเหรอคะ”

“อย่าให้ฉันพูดซํ้าน่า รีบออกไปได้แล้ว”

อาจเพราะรู้สึกได้ว่าบรรยากาศค่อนข้างตึงเครียด เธอจึงลุกขึ้นขณะสีหน้าเปลี่ยนเป็นเก้อเขิน

“ค่ะ ขอให้ใช้เวลาอย่างเพลิดเพลินนะคะ”

เมื่อเธอออกไปแล้ว ฮยองจุนก็พูดขึ้นทันที

“ทำไมนายต้องทำให้ฉันเสียหน้าด้วยเนี่ย”

“ลืมไปแล้วเหรอครับว่าผมบอกให้ระวังผู้หญิง”

“เมื่อกี้นายก็ได้ยินนี่นา ฉันพูดอะไร ฉันบอกว่าวันนี้จะไม่เรียกผู้หญิงมานั่งไง ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นพนักงาน แล้วฉันก็เพิ่งปฏิเสธข้อเสนออย่างเด็ดขาดสมควรจะได้คำชมด้วยซํ้านะ”

“ครับ ครับ...จากที่ฟังก็ไม่ผิดหรอก แต่ไม่ควรฟังคำพูดของผมแบบผ่าน ๆ นะครับ”

“ไม่ใช่ แต่...ลองคิดดูสิ นายไม่ได้พูดเรื่องนั้นมาตั้งแต่ปีที่แล้วสักหน่อยในแต่ละวันก็ต้องมีเรื่องให้พบกับผู้หญิง ทั้งที่พบแบบเป็นทางการแล้วก็ส่วนตัวไม่ใช่เหรอ ถ้าจะสั่งให้ตัดขาดผู้หญิงทันทีเลยก็ยังไง ๆ อยู่”

ถึงฮยองจุนจะพยายามแก้ตัวพลางแสดงสีหน้าไม่ได้รับความยุติธรรม แต่ยองฮุนก็ไม่ไขว้เขวเลยสักนิด ทั้งยังสวนกลับด้วยประโยคที่ทำเอาคนฟังจุก

“เรื่องผู้หญิงน่ะ เอาไว้มีชีวิตรอดไปได้ก่อนค่อยคิดไม่ดีกว่าเหรอครับ”

“แต่...เรื่องนั้นก็ถูกแหละ เดี๋ยวฉันจัดการเอง จะจัดการให้สะอาดหมดจดเลย”

ฮยองจุนรู้สึกเครียดเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าควรจะบอกให้จีอึนออกจากออฟฟิศเทลอย่างไรดี แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับตอนนี้

“เมื่อกี้นํ้าเสียงไม่ค่อยดีเลย เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”

ทันทีที่ยองฮุนถาม สีหน้าฮยองจุนก็กลับมามืดมนอีกครั้ง เขาหยิบเหล้าขวดหนึ่งที่วางเรียงไว้มาเทลงแก้วออนเดอะร็อคแล้วยกขึ้นดื่มก่อนตอบ

“เมื่อกี้พ่อเรียกฉันไปพบแล้วสั่งให้ไปเวียดนาม”

“เวียดนามเหรอครับ”

“ใช่ ตอนนี้ธนาคารชินยองเปิดสาขาในเวียดนามและเริ่มดำเนินธุรกิจในเชิงรุก นายเองก็คงจะรู้ ตอนนี้ธุรกิจธนาคารในเกาหลีอิ่มตัวเกินไป จำนวนประชากรประเทศเรากำลังลดลง จุดเด่นของแต่ละธนาคารก็เริ่มไม่ชัดเจน การเติบโตถึงขีดจำกัดแล้ว”

“อา...”

“พอเบนความสนใจไปนอกประเทศ ประเทศแรกที่น่าสนใจก็คือเวียดนามพวกเขามีประชากรร้อยล้านคน ส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาวที่ทำงานหนัก นอกจากนั้นซัมจอนอิเล็กทรอนิกส์ก็มีส่วนแบ่งอยู่เกือบสามสิบเปอร์เซ็นต์ของ GDP เวียดนามดังนั้นถือว่าเป็นพันธมิตรกับเกาหลี แต่ด้านการเงินยังไม่พัฒนา ที่นั่นจึงเป็นที่ที่เหมาะกับการขยายธุรกิจของพวกเรา”

“อย่างนั้นสินะครับ”

“เอาเป็นว่าบริษัทกำลังให้ความสำคัญกับเวียดนามมาก แน่นอนว่าก่อนหน้านี้ฉันไม่คิดว่าเรื่องนี้เป็นหน้าที่ของฉัน เพราะคิดแค่ว่าคงจะวางแผนกลยุทธ์แล้วส่งแม่ทัพไปรบที่แนวหน้า ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นแม่ทัพคนนั้น”

“พยายามกำจัดปัญหาสินะครับ”

ตอนเจอรองประธานใหญ่อีเซจุนครั้งแรกที่โรงแรมชิลลา เขาก็มองออกทันทีว่าเป็นคนฝักใฝ่อำนาจ แม้จะรู้ว่าไม่ใช่ลูกของตัวเอง แต่ก็ยังแสดงละครมานานกว่าสามสิบปีเพื่ออำนาจนั้น

พอเห็นว่าอีกฝ่ายหยิบค้อนมาถือไว้โดยไม่รอช้าแม้แต่นิดทันทีที่ลูกชายไม่แท้ทำตัวโดดเด่นราวกับเป็นพวกคมในฝัก ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าความเด็ดเดี่ยวของอีเซจุนนั้นยอดเยี่ยมพอ ๆ กับความกระหายอำนาจ

“ฉันอุตส่าห์สั่งให้นายทำอะไรสักอย่างกับมาซอกแด แต่ดูเหมือนคอฉันจะขาดซะก่อน เฮอะ...โธ่เว้ย...ชีวิตเฮงซวยจริง ๆ ขึ้นปีใหม่แล้วมีที่ไหนดูดวงเก่ง ๆ บ้างนะ อย่างน้อยฉันก็ควรไปดูศาสตร์การทำนายของโทจองปีนี้สักหน่อย”

“ผมไม่รู้เรื่องศาสตร์การทำนายของโทจองหรอกนะ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ถึงขั้นต้องยอมแพ้ครับ”

“แน่นอนว่าฉันไม่ได้ยอมแพ้...”

ฮยองจุนพูดอย่างนั้น แต่เมื่อเห็นว่าใบหน้าของยองฮุนไม่มีแววหดหู่เลยสักนิด ทั้ง ๆ ที่ฟังเรื่องราวน่าสิ้นหวังขนาดนั้นมาจนถึงตอนนี้ ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย

“นายรู้ทางรอดชีวิตของฉันใช่ไหม”

บอกตามตรงยองฮุนไม่รู้เลยว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์เร่งด่วนขนาดนี้

แม้ปีนี้อีฮยองจุนจะมีดวงเปลี่ยนงาน แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งอะไร เพราะดวงในการเลื่อนตำแหน่งค่อนข้างสูงกว่ามาก

นั่นคือเหตุผลที่เขาพูดถึงแต่ปัญหาเรื่องผู้หญิง

“อืม...ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ครับ”

“แสดงว่ามีหนทางใช่ไหม”

“ก็พอมีทาง...”

“ฮ่า ๆ ๆ! ไอ้บ้า! รู้ใช่ไหมว่าฉันชอบนาย ดื่มสักแก้วก่อน”

ฮยองจุนหัวเราะเสียงดังพลางขยับมือรินเหล้าให้ยองฮุนอย่างวุ่นวาย จากนั้นก็พูดขึ้น

“วันนี้ฉันสั่งให้เตรียมเหล้าดี ๆ ไว้ด้วย คราวก่อนนายเลี้ยงเหล้าใช่ไหมทั้ง ๆ ที่ฉันเป็นคนบอกให้นายเลี้ยงเอง แต่พอกลับบ้านไปก็ไม่สบายใจจนนอนไม่หลับมาตลอด กลัวว่านายอาจจะโดนบริษัทจับได้ว่ามารูดบัตรบริษัทในร้านคาราโอเกะ”

“งั้นเหรอครับ”

“แน่นอน ถ้างั้น...ประธานซงอึนแชไม่ได้พูดอะไรใช่ไหม”

“โชคดีที่ไม่ได้เป็นอย่างนั้นครับ”

“ฮู่ว โล่งอกไปที กระดกทีเดียวเลย”

ยองฮุนฉีกยิ้มก่อนจะจิบเหล้าหนึ่งอึกแล้วพูด

“ก่อนอื่นผมมีเรื่องสงสัยอย่างหนึ่งครับ”

“เรื่องอะไร พูดมาตรง ๆ เลย”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ แค่สงสัยเฉย ๆ ตอนรองประธานใหญ่บอกว่าจะส่งคุณไปเวียดนาม กรรมการผู้จัดการรู้สึกยังไงบ้างครับ ความรู้สึกของรองประธานใหญ่ที่สัมผัสได้น่ะ”

“เป็นความรู้สึกแบบไหนน่ะเหรอ”

“ครับ”

ฮยองจุนครุ่นคิดเรื่องนั้นอย่างถี่ถ้วน

หลังผ่านไปสักพักก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแล้วตอบ

“แน่วแน่มาก ถ้าเป็นช่วงก่อนฉันจะเจอนาย ฉันอาจไปเวียดนามตามคำเขาโดยไม่ลังเลอะไรเลย”

“อย่างนั้นสินะครับ”

ยองฮุนพยักหน้า

ฝ่ายนั้นคือคนที่มีจิตใจเหมือนงู

ไม่ว่าจะคิดอย่างไร การต่อสู้ของกรรมการผู้จัดการอีฮยองจุนครั้งนี้ดูท่าจะหินเอาเรื่อง

“ทำไม”

“เปล่าครับ ผมไม่คิดว่าคำตอบที่จะให้ไปเป็นคำตอบที่ถูกต้องร้อยเปอร์เซ็นต์นะครับ แค่คิดว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดเมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ของกรรมการผู้จัดการเพราะผมก็ไม่ใช่จูกัดเหลียงถูกไหมครับ”

“แหงอยู่แล้ว”

“บางทีนี่อาจไม่ใช่คำตอบที่กรรมการผู้จัดการต้องการก็ได้ ฟังแล้วอาจรู้สึกผิดหวัง แต่ก็ช่วยไม่ได้ครับ”

“ไม่ต้องอ้อมค้อม รีบพูดมาเลย ฉันอึดอัดจะตายแล้ว!”

เมื่อฮยองจุนทุบอกดังปึก ๆ ยองฮุนก็เปิดปากพูดอย่างยากลำบาก

“คนที่ชื่อมาซอกแด ไม่มีข้อบกพร่องเลยครับ”

“จริงเหรอ ไม่มีแม้แต่จุดเดียวเลยเหรอ”

“เขาเหมือนพวกบัณฑิตครับ ถ้าจะบอกว่าไม่ชอบเงินก็ไม่ใช่อย่างนั้นแต่เขาเป็นคนที่ไม่มีทางข้ามเส้น บางทีที่รองประธานใหญ่พยายามผลักดันอย่างมั่นอกมั่นใจขนาดนั้นอาจเป็นเพราะเห็นว่าเขาไร้ที่ติครับ”

“อะไรเนี่ย แล้วจะทำยังไงล่ะ”

“ผมบอกแล้วใช่ไหมครับว่าเขาเหมือนพวกบัณฑิต เดิมทีแล้วการทำให้บัณฑิตพบเจอความลำบากด้วยการข่มขู่หรือใช้แผนการที่ไม่รอบคอบค่อนข้างยากครับ แต่มีอยู่กรณีหนึ่งที่ทำให้พวกเขายอมศิโรราบได้”

“อะไร”

“แค่ข่มด้วยความสามารถก็จบครับ”

ฮยองจุนขมวดคิ้วเหมือนจะถามว่าหมายความว่ายังไง

“เดี๋ยว นี่ไม่ใช่การต่อสู้แบบตัวต่อตัวนะ ไม่ใช่การสอบด้วย จะใช้ความสามารถอะไรมาแข่ง...”

พอพูดถึงตรงนี้ฮยองจุนก็เงียบไป

“จับทางได้แล้วเหรอครับ”

“หมายถึงให้ฉันสร้างประเด็นงั้นเหรอ”

“ถูกต้องครับ กรรมการผู้จัดการแค่ต้องดึงผลประกอบการอันมหาศาลของธนาคารชินยองออกมาให้ได้ ก่อนจะถึงการประเมินบุคลากรประจำปี ถ้าเป็นอย่างนั้น ต่อให้มาซอกแดขึ้นเป็นรองประธานธนาคารอย่างไร้ปัญหา ในอนาคตเขาก็จะสนับสนุนกรรมการผู้จัดการ แค่แสดงให้เขาเห็นว่าตัวเองไม่ได้ขึ้นนั่งตำแหน่งนี้เพราะสายเลือดของมหาเศรษฐีรุ่นสาม”

ฮยองจุนคิดเงียบ ๆ ผ่านไปครู่หนึ่งก็พูดขึ้น

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน...ฉันเข้าใจเรื่องนั้นนะ แต่ไหนนายบอกว่าฉันมีทางรอดไงถึงเปิดตัวอย่างอลังการแบบนั้นก็ต้องไปเวียดนามอยู่ดีไม่ใช่เหรอ”

“ถ้าเป็นประเด็นที่ขาดกรรมการผู้จัดการไม่ได้ล่ะครับ”

“มีเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ นี่ ไม่มีงานของบริษัทใหญ่ไหนที่ฉันแก้ปัญหาได้คนเดียวหรอกนะ ถึงทุกคนจะบอกว่าบริษัทตัวเองจะเดินต่อไม่ได้ถ้าไม่มีฉันแต่พอเอาเข้าจริงต่อให้ไม่มีก็เห็นไปได้ดีกันทั้งนั้น”

“โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนครับ ถ้าไม่มีข้อยกเว้นจะสนุกอะไร”

“แล้วสรุปมันคืออะไร”

“สัญญาการเข้าร่วมกลุ่มอุตสาหกรรมของอู่ต่อเรือกุนซานกำลังจะสิ้นสุดลงครับ ถ้าจะพูดให้ชัดเจนกว่านี้ก็คือไม่สามารถขยายสัญญาได้”

“นายพูดถึงเรื่องอะไร”

“อู่ต่อเรือขนาดใหญ่ที่สุดของเกาหลี ตั้งอยู่บนที่ดินอันกว้างใหญ่ที่หมดสัญญาเช่าพื้นที่ จะเลือกธนาคารชินยองเป็นผู้ดูแลการซื้อขายครับ เอาให้ชัดกว่านี้ก็คือตั้งใจจะมอบหมายหน้าที่นี้ให้กรรมการผู้จัดการนั่นแหละครับ มูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์คงจะปฏิเสธไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นก็ต้องขายเครื่องมือราคาแพงพวกนั้นในราคาไม่คุ้มทุนด้วยซํ้า ถ้ากรรมการผู้จัดการคว้างานนี้แล้วตั้งตัวเป็นศูนย์กลางในการจัดการมัน ก็ไม่จำเป็นต้องไปเวียดนามแล้วไม่ใช่เหรอครับ”

“เฮอะ...นี่ ใครจะซื้อซากเหล็กนั่น”

“พวกผมเอง ฮยอนจินการผลิตจะซื้อครับ”

ฮยองจุนกลืนนํ้าลายดังเอื๊อก

 

บทที่ 99 การต่อสู้ของกรรมการผู้จัดการอีฮยองจุน (4)

 

“ก่อนหน้านี้ที่บอกว่า เตรียมบางอย่างเกี่ยวข้องกับอำนาจการเมือง ก็คือเรื่องนี้งั้นเหรอ”

“ใช่ครับ”

ฮยองจุนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วก็รู้สึกว่าคำพูดเมื่อกี้ของยองฮุนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง

“เดี๋ยว ฮยอนจินการผลิตจะซื้องั้นเหรอ ไม่ใช่ฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์”

“ครับ”

“ขนาดได้ฟรียังขาดทุนด้วยซํ้า แต่นี่ต้องใช้เงินอย่างน้อยหลายแสนล้านเลยไม่ใช่เหรอ นายพยายามจะทำอะไรกันแน่”

“ผมจะเข้าร่วมการซื้อกิจการแฮจูชิปบิลดิ้งแอนด์มารีนด้วยครับ”

ฮยองจุนสบตายองฮุนพลางอ้าปากค้าง ครู่หนึ่งถึงหันไปรินเหล้าดื่มอีกครั้งจากนั้นก็ลูบแก้วจมอยู่กับความคิด

เขากำลังคำนวณอย่างจริงจัง

ยองฮุนรอเงียบ ๆ ให้อีกฝ่ายจัดการความคิดให้เรียบร้อย

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ

“นายร่วมมือกับใคร”

“สส.โจแจมิน สมาชิกสภาผู้แทนราษฎรที่จะลงสมัครเลือกตั้งซ่อมนายกเทศมนตรีเมืองกุนซานครั้งนี้ครับ”

“เขตเลือกตั้งเขาคือกวางจูใช่ไหม ว่าแต่คนลงสมัครไม่ใช่ลูกสมุนของคังจูวอนหรอกเหรอ”

“สนใจเรื่องการเมืองด้วยเหรอครับ รู้เรื่องพวกนี้หมดเลย?”

“แค่นั้นเป็นความรู้พื้นฐานน่า จะเข้าไปในสวนหน้าบ้านของคังจูวอนเนี่ยนะ ได้รับอนุญาตแล้วเหรอ เขาว่ากันว่าถ้าคิดจะเอาเสาเข็มสักต้นมาตอกในกุนซาน ก็ต้องได้รับอนุญาตจากคังจูวอนก่อนนี่นา”

“ไม่รู้เหรอครับว่า สส.คังจูวอนกำลังถูกอัยการสอบสวน”

“นักการเมืองถูกอัยการสอบสวนไม่ใช่เรื่องใหญ่ ปกติพอถึงเวลาพวกเขาก็ต้องรับการสอบสวนจากอัยการเหมือนเป็นงานประจำปีอยู่แล้ว เดี๋ยวเวลาผ่านไปเรื่องก็เงียบ นักการเมืองที่ถูกสอบสวนน่ะจะได้รับการคุ้มครอง เพราะทุกคนเป็นเพื่อน เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันหมด นายเคยเห็นผู้พิพากษากับอัยการลงโทษคนใกล้ชิดบ้างไหมล่ะ”

“คราวนี้จะไม่เหมือนเดิมครับ”

“แน่ใจ?”

“ครับ”

ฮยองจุนพยักหน้าแล้วพูด

“คราวนี้โดนจับได้แน่สินะ...งั้นถ้าโจแจมินได้กุนซาน แล้วนายได้อะไร”

“ก็ได้คอนโดเขตบงซอนแล้วไงครับ”

“อ้อ…อันนั้นเหรอ บ้าเอ๊ย ทำมาหากินได้ถูกทางมากเลยนะเนี่ย”

ความจริงนอกจากเรื่องนั้นแล้วก็ยังมีอีกหลายเรื่อง แต่ไม่จำเป็นต้องพูดถึง

“แค่บังเอิญน่ะครับ”

“ถ้างั้นก็วางแผนจะเอาอู่ต่อเรือกุนซานไปเตรียมหาเสียงเลือกตั้งใช่ไหม”

“ถูกต้องครับ”

“เฮอะ...ทีนี้การเลือกตั้งซ่อมนายกเทศมนตรีเมืองกุนซานที่เมืองหลวงไม่คิดสนใจ ก็จะกลายเป็นประเด็นหลักในการเลือกตั้งทั่วไปสินะ เจ้าตัวก็จะกลายเป็นนักการเมืองที่มีชื่อเสียงระดับประเทศในครั้งเดียวด้วย”

“นั่นคือเป้าหมายครับ”

“ดังนั้น สส.โจแจมินก็เลยตั้งปณิธานอย่างแรงกล้าว่าจะเปิดกิจการอู่ต่อเรือกุนซานอีกครั้ง แล้วก็พลิกฟื้นเศรษฐกิจของกุนซาน...ปกติเขาเป็นคนใจเด็ดขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่ใช่แผนจากสมองนายหรือไง”

“ผมแค่โยนคำใบ้ให้เท่านั้นครับ”

“นั่นไง นักการเมืองระดับล่างไม่มีทางวาดภาพใหญ่ขนาดนั้นได้โดยไม่มีนักธุรกิจคอยช่วยอยู่แล้ว เยี่ยม เรื่องนั้นโอเค ถ้ามั่นใจว่าสัญญาการเข้าร่วมกลุ่มอุตสาหกรรมกำลังจะหมดอายุ มูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ก็คงต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง จะขอต่อสัญญาแล้วเปิดกิจการอย่างไม่มีเงื่อนไข หรือจะยอมขายทิ้ง”

“ใช่ครับ”

“ถ้าเลือกเปิดกิจการอย่างไม่มีเงื่อนไข การซื้อกิจการแฮจูชิปบิลดิ้งแอนด์มารีนก็จบสินะ เพราะถ้ามีกำลังพอจะซื้อแฮจูชิปบิลดิ้งแอนด์มารีนแล้วยังจะเปิดอู่ต่อเรือกุนซานด้วย ที่เคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่ากำลังไม่พอก็จะกลายเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด ความจริงแค่จ้างคนเป็นพัน ๆ อีกรอบก็เกินกำลังแล้วดังนั้นมูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์เลือกทางนี้ไม่ได้ เพราะพวกเขาอุตส่าห์อดทนยอมทำลายเศรษฐกิจท้องถิ่นมาเกือบสามปี ถ้าเป็นอย่างนี้การขายทิ้งก็น่าจะเป็นเรื่องแน่นอน แต่พวกเขาจะเรียกเงินเท่าไหร่”

“ผมรู้มาว่าต้นทุนการก่อสร้างอยู่ที่ประมาณหนึ่งล้านล้านวอนนะครับ”

“ถ้าคิดจะเรียกเต็มจำนวนก็สันดานโจรแล้ว นั่นเป็นการขายอู่ต่อเรือที่ไม่มีใครเหลียวแลนะ อย่างที่พูดเมื่อกี้ สักเจ็ดแสนล้านน่าจะโอเคไม่ใช่เหรอแต่บริษัทที่ดูแลการซื้อขายก็ต้องจัดการซื้อขายให้เร็วที่สุดแทน เพราะการขายภายในสามเดือนหลังจากประกาศขายจะต้องวางรายการค่าธรรมเนียมเพิ่มเติมด้วย ฉันขอกินสักแสนล้านได้ใช่ไหม”

“ตามสบายครับ เพราะนั่นคือวิธีสร้างความประทับใจให้ท่านประธานใหญ่แล้วก็พวกผู้บริหารกับพนักงานนี่นา”

“ถ้าฉันคิดจะเอาชีวิตรอด ก็ต้องเอานายออกแล้วให้ฉันกลายเป็นตัวเอกแทน โอเคหรือเปล่า”

“ผมไม่อยากเป็นคนดังอยู่แล้วครับ”

“หึ ๆ...งั้นหมายความว่าให้ฉันออกหน้าบัญชาการได้เลยสินะ”

“ถูกต้องครับ”

“สส.โจแจมินล่ะ”

“ผมจะประสานงานให้เองครับ”

“กู๊ด แล้วไกด์ไลน์?”

ยองฮุนดื่มเหล้าหนึ่งอึกแล้วจัดการความคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูด

“ข้อแรก ระหว่างดำเนินการซื้อขาย กรรมการผู้จัดการไม่ควรเผยแพร่ข่าวที่ไม่เอื้อต่อการเลือกตั้งนายกเทศมนตรีต่อสื่อครับ เพราะการชนะการเลือกตั้งนายกเทศมนตรีเมืองกุนซานของ สส.โจแจมินเป็นเงื่อนไขที่สำคัญที่สุดของโปรเจกต์นี้”

“ให้ก้าวไปพร้อมกับ สส.โจแจมินสินะ ฉันจะจำไว้ แล้วอะไรอีก”

“ข้อสอง ต่อให้สุดท้ายจะดึงราคาได้ แต่อู่ต่อเรือกุนซานก็ต้องเป็นของฮยอนจินการผลิตครับ”

“จะกินเงินเพิ่มก็ได้ แต่อย่าหักหลังกันใช่ไหม ไม่ต้องห่วง ฉันก็ไม่ได้โง่นะ”

“ข้อสาม ผมรู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เมื่อทุกอย่างเริ่มต้นแล้ว ไม่ว่าจะเกิดตัวแปรอะไรระหว่างทางก็ตาม ผลลัพธ์จะต้องไม่เปลี่ยนแปลงครับ ถ้าเกิดอุปสรรคภายใน กรรมการผู้จัดการจะต้องจัดการเองนะครับ แน่นอนว่าต่อให้มีการต่อต้านเรื่องทางธนาคารชินยองเข้ามาช่วยเหลือฮยอนจินการผลิตให้มีเงินสดหมุนใช้ กรรมการผู้จัดการก็ต้องช่วยรับผิดชอบด้วยครับ”

“นั่นก็เป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว”

“ข้อสุดท้าย ต้องแชร์ข้อมูลกันอย่างชัดเจนครับ”

“ขอบเขตถึงตรงไหน”

“ทุกอย่างนอกเหนือจากราคาครับ”

“อืม...โอเค”

ยองฮุนยิ้มกว้างแล้วจิบเหล้า

“เยี่ยมเลยครับ”

“ฉันจะจัดการเรื่องนี้ได้เมื่อไหร่ เพราะถ้าจัดการช้า ฉันอาจถูกฝ่ายบุคคลประทับตราลงเอกสารสั่งย้ายโดยที่ไม่มีสิทธิ์อ้าปากแย้งอะไรได้ซะก่อน”

“ผมจะนัดพบ สส.โจแจมินเร็ว ๆ นี้ครับ พอปรึกษาหารือเสร็จแล้ว กรรมการผู้จัดการก็แจ้งประธานใหญ่ แล้วหลังจากนั้นก็เดินหน้าพร้อมกับ สส.โจแจมินได้เลยครับ”

“นายล่ะ”

“ผมต้องไปพบประธานธนาคารเพื่อการพัฒนาครับ”

“บ้าเอ๊ย...สงสารพวกมูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์เลย...”

ฮยองจุนหัวเราะคิกคักแล้วกระดกเหล้าดื่ม

จากนั้นพวกเขาก็นั่งพูดคุยเรื่อยเปื่อยกันต่อสักพักก่อนยองฮุนผู้ไม่ชอบดื่มเหล้าจะขอตัวกลับ ผ่านไปไม่นานนักกรรมการผู้จัดการใหญ่คังจูฮยอนก็เข้ามา

“เรียกหาผมเหรอครับ”

“นั่งสิครับ”

“ครับ”

กรรมการผู้จัดการใหญ่คังจูฮยอนค้อมศีรษะเดินเข้ามาอย่างนอบน้อมออกอาการประหม่าเล็กน้อยเพราะสัมผัสได้ว่าบรรยากาศไม่ปกติ

“รู้หรือเปล่าครับว่าพ่อจะส่งผมไปเวียดนาม”

กรรมการผู้จัดการใหญ่คังตกใจมาก

“ครับ? ผมไม่ได้ยินมาก่อนเลยครับ”

กรรมการผู้จัดการใหญ่คังจูฮยอนเปรียบเสมือนมือขวาของรองประธานใหญ่อีเซจุน และตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

แต่พ่อกลับเรียกพบเขาโดยตรงและกล่าวถึงเวียดนามทันที ก่อนที่เรื่องจะถึงหูกรรมการผู้จัดการใหญ่คังงั้นเหรอ

ฮยองจุนหาเหตุผลเรื่องนี้ได้สองข้อ

“คุณทำงานอย่างซื่อสัตย์ใช่ไหมครับ”

“ขอโทษครับ แต่ผมไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องไปเวียดนามจริง ๆ ความจงรักภักดีของผมที่มีต่อกรรมการผู้จัดการยังเหมือนเดิมครับ”

“พูดจริงเหรอครับ”

“แน่นอนครับ”

งั้นก็เหลือแค่ข้อเดียว

ในที่สุดพ่อก็พยายามรักษาระยะห่างกับคนใกล้ชิดของตัวเองแล้ว

ตอนนั้นเขาก็ฉุกคิดขึ้นมาอีกครั้งว่า คำพูดของพ่อที่กล่าวถึงเขาต่อหน้าคณะกรรมการบริหารมีความหมายว่าอย่างไร

แม้จะไม่ใช่ทั้งหมด แต่เรื่องที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้บางส่วนต้องถึงหูพ่อแล้วแน่นอน

“ช่วงนี้พ่อพบกับใครบ้างหรือเปล่าครับ”

“หมู่นี้นัดพบกับประธานธนาคารโจอุงจินบ่อยครับ”

“หาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับประธานธนาคารโจอุงจินด้วยครับ”

“รับทราบครับ”

“แล้วก็มาซอกแด ผู้เข้าชิงตำแหน่งรองประธานธนาคารที่กำลังจะเข้าบริษัทเราครั้งนี้...ไม่ว่ายังไงก็ปล่อยไว้ไม่ได้ครับ”

ถึงยองฮุนจะบอกว่าอีกฝ่ายมีแนวโน้มเป็นบัณฑิตผู้เถรตรง ให้ใช้ความสามารถข่มก็พอ ทำแค่นั้นตัวยองฮุนอาจจะสบายใจแล้ว แต่เขาไม่ใช่

“จะทำยังไงครับ”

“เห็นว่าครอบครัวเขาอยู่อเมริกาเหรอครับ”

“ครับ ใช่ครับ”

“ช่วงนี้เขาพักอยู่ที่ไหนครับ”

“พักอยู่ที่โรงแรมจนกว่าจะได้รับการแต่งตั้งครับ ดูเหมือนว่ารอให้การแต่งตั้งเรียบร้อยก่อนแล้วค่อยหาบ้านนะครับ”

ฮยองจุนครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะรีบเรียกหญิงสาวพนักงานร้านคนสนิทมา

“ทำไมเหรอคะพี่”

“เธอนั่งลงแป๊บหนึ่ง”

เมื่อเธอเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ ฮยองจุนก็พูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“มีเด็กร้อนเงินไหม เลือกคนที่กล้าได้กล้าเสียแล้วก็เก็บความลับได้มาคนหนึ่ง จะให้สร้างเรื่องหน่อย”

“จะจัดการใครเหรอ”

“เธอไม่ต้องรู้หรอก”

“ไม่ใช่เรื่องอันตรายใช่ไหม”

“ไม่ใช่ แค่คนธรรมดา เป็นนักวิชาการ ต้องบอกว่าคล้าย ๆ อาจารย์ไหมนะแค่ทำให้อับอายอย่างเดียวก็พอ”

“อ๋อ ถ้างั้นก็โอเค...เด็ก ๆ ที่นี่ก็ร้อนเงินกันทั้งนั้น เด็กสวย ๆ ร้อนเงินมีเยอะแยะ”

“เลือกมาคนหนึ่งแล้วติดต่อผู้ชายคนนี้”

“โอเค”

หลังจากหญิงสาวออกไป ฮยองจุนก็พึมพำสีหน้าเย็นชา

“เห็นเขาว่าเป็นบัณฑิต ไหนดูซิว่าระหว่างที่กลิ้งอยู่บนกองขี้หมา จะยังรักษาท่าทีสูงส่งไว้ได้ไหม”

 

ประธานอิมจีอึนกุมขมับอย่างเคร่งเครียด

“ต้องเป็นแบบนี้จริง ๆ เหรอ”

“ทางกองทุนเมดิสันเริ่มกว้านซื้อแล้ว เราต้องแลกหุ้นที่น้าสะใภ้ถืออยู่มาก่อนถึงจะวางใจได้ครับ”

แทมินปลอบผู้เป็นแม่

“อูมยองกรุ๊ปบอกว่าจะช่วยนี่นา”

“แม่เชื่อเรื่องนั้นเหรอครับ แน่นอนว่าปากก็พูดว่าจะเป็นอัศวินขาว แต่พวกเขาเองก็วิ่งเข้ามาเพื่อขอกินสักคำนั่นแหละ ยิ่งไปกว่านั้น จากมุมมองของอูมยองกรุ๊ป พวกเขาอาจต้องการฮยอนจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ที่มีเรือเดินสมุทรกับแท่นขุดเจาะก็ได้ครับ”

“ทั้ง ๆ ที่ยากลำบากกันมาถึงขนาดนี้น่ะเหรอ”

“ตอนนี้กำลังดีขึ้นไงครับ ในทางกลับกัน พอผ่านระยะยากลำบากมาแล้วอู่ต่อเรือหลายแห่งทางฝั่งจีนที่ไม่มีความสามารถในการแข่งขันก็เจ๊ง กิจการอู่ต่อเรือญี่ปุ่นที่มีฝีมือด้าน LNG ก็มีแนวโน้มอ่อนแอลงเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นก็มองได้ว่าตอนนี้เราผ่านการแข่งขันดุเดือดมาได้ครั้งหนึ่งแล้ว ถึงฤดูหนาวจะยังไม่จบ แต่มองสถานการณ์โดยรวมแล้ว ก็เห็นแค่ภาพทิวทัศน์สว่างสดใสรออยู่ข้างหน้าครับ”

“ไม่ว่าจะที่ไหน ๆ ก็มีหมาป่าพยายามจะกัดกินบริษัทเราเต็มไปหมด แม้แต่ญาติพี่น้องก็ยังเชื่อใจไม่ได้ สิ่งเดียวที่เชื่อได้ก็คือเงิน”

“แม่พูดถูกครับ เราไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น เพราะฉะนั้นก็เลยต้องรักษาสิทธิ์ในการบริหารอย่างรอบคอบโดยการแลกเปลี่ยนหุ้น ตอนนี้คณะกรรมการบริหารสนับสนุนผมแน่นอนแล้ว ดังนั้นขอแค่ได้หุ้นของน้าสะใภ้มา ไม่ว่าจะเป็นกองทุนบริหารความเสี่ยงหรืออูมยองกรุ๊ป พวกเขาจะไม่มีวันได้สิ่งที่ต้องการเด็ดขาดครับ”

แทมินมั่นใจ และขณะเดียวกันไฟในการต่อสู้ก็กำลังลุกโชน

เมื่อเห็นพวกนั้นกล้าวิ่งเข้ามาแย่งของของตนอย่างเปิดเผย ในหัวก็เต็มไปด้วยความคิดว่าจะตลบหลังอย่างไรดี

ในเวลานั้นโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

แทมินหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วสวมเสื้อนอกพลางพูด

“จูยอนคงจะมาแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ทำตัวดี ๆ ล่ะ”

“เฮ้อ ไม่ต้องห่วง...”

พอลงมาก็เห็นสาวสวยผอมเพรียวนั่งไขว่ห้างอยู่ด้านหนึ่งของล็อบบี้พลางมองออกไปด้านนอก

“มาแล้วเหรอ คุณแม่ล่ะ”

หญิงสาวหันหน้ามาก่อนจะหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมใบเล็กเท่าฝ่ามือแล้วลุกขึ้น

“แม่ไม่ได้มาที่นี่ค่ะ อยู่ที่โรงแรม คุณตาเป็นยังไงบ้างคะ”

“ยังไม่ฟื้นเลย”

“อืม...ออกไปข้างนอกกันก่อนดีไหมคะ”

เธอเป็นผู้หญิงมีเสน่ห์ที่สูงถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร และสวยมากถึงขั้นถ้าบอกว่าเป็นนางแบบก็เชื่อ

ตอนแรกแทมินต้องการเธอก็เพราะครอบครัวของหญิงสาว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารูปลักษณ์เธอตรงกับสเป็กเขาจริง ๆ

ถึงแม้ว่าการที่ลูกชายปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่คาดคิดจะทำให้เรื่องวุ่นวายขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ว่าอย่างไรฮันจูยอนก็เป็นผู้หญิงที่เขาต้องคว้าไว้ให้ได้

ฮันจูยอนเดินออกจากล็อบบี้ของโรงแรมพร้อมเอ่ยถาม

“ตอนนี้จะทำยังไงต่อคะ”

“เราอาจต้องแต่งตั้งรองประธานใหญ่ในการประชุมสามัญผู้ถือหุ้นครั้งต่อไปฉันจะนั่งตำแหน่งนั้น”

“พ่อฉันกังวลมากค่ะ”

“เพราะกองทุนเมดิสันเหรอ”

“เพราะเกิดความผิดพลาดค่ะ”

ความผิดพลาดที่หญิงสาวพูดถึงคือการสูญเสียฮยอนจินการท่องเที่ยว

นั่นเป็นแส้ลงทัณฑ์ที่สาหัสสากรรจ์จากการตัดสินใจผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น

“เป็นความผิดพลาดจริง ๆ นั่นแหละ แต่แค่ครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว”

“ถูกต้องค่ะ คุณไม่ใช่คนทำพลาดซํ้าสองใช่ไหมคะ”

“ใช่”

ไม่รู้เป็นเพราะโดนลมหนาวหรือเปล่า แก้มขาว ๆ ของฮันจูยอนถึงเปลี่ยนเป็นสีแดง

ภาพที่เห็นดูงดงามมากจนแทมินมองค้างราวกับตกอยู่ในภวังค์ หญิงสาวมองออกไปไกล ๆ แล้วพูดขึ้น

“ฉันขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้ แต่พ่อบอกว่าฉันควรจะหาคู่แต่งงานใหม่ค่ะ”

“ฉันเข้าใจ แบบนั้นก็สมควรแล้ว”

“ขอบคุณที่ยอมเข้าใจนะคะ แต่ฉันบอกว่าฉันเชื่อคุณ พ่อก็เลยเคารพความคิดของฉันค่ะ”

แทมินคิดว่าต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว

เพราะถ้าไม่ใช่อย่างนั้น วันนี้คงต้องเป็นการอำลาแน่นอน

การที่เขายังไม่คิดจะยอมแพ้เรื่องผู้หญิงคนนี้เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องและเป็นโชคดีสำหรับแทมิน

“ฉันต้องขอบคุณหรือเปล่า”

“อย่าพูดว่าขอบคุณหรือขอโทษเลยค่ะ เพราะฉันหวังว่าผู้ชายของฉันจะไม่ใช่คนที่ก้มหัวให้ใครง่าย ๆ ขนาดนั้น”

“นั่นสินะ”

“การประชุมผู้ถือหุ้นคราวนี้พวกเราให้ความช่วยเหลือไม่ได้นะคะ ดูเหมือนพ่อคิดจะใช้วิกฤตครั้งนี้เป็นโอกาสในการประเมินคุณ”

“เยี่ยมเลย ปกติเวลามีผู้ชมเยอะ ๆ ก็ยิ่งต้องแสดงความสามารถของตัวเองออกมา เพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าเรามีความสามารถจริง ๆ บอกให้เขาดูให้ดีล่ะว่าฉันจะผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้ยังไง”

ใบหน้าฮันจูยอนปรากฏรอยยิ้มเป็นครั้งแรก เดิมทีเธอเป็นผู้หญิงที่สวยอยู่แล้ว พอยิ้มก็ไม่ด้อยไปกว่าพวกดาราแม้แต่น้อย เธอสวยพอ ๆ กับยอนฮีที่ผู้คนประเมินกันว่าภาพลักษณ์ดูดีกว่าดารา

“ฉันจะตั้งตารอค่ะ”

“ฉันจะใช้โอกาสนี้ทำให้ทุกคนได้รู้ ว่าฉันเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในเกาหลี”

แทมินยิ้มอย่างมั่นใจเต็มที่ ฮันจูยอนเองก็รู้สึกโล่งอกเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น

เพราะคิดว่าอย่างน้อยผู้ชายที่ตัวเองเลือกก็ควรมีความกล้าหาญประมาณนี้

 

บทที่ 100 การต่อสู้ของกรรมการผู้จัดการอีฮยองจุน (5)

 

น่าประหลาดใจ ที่อีฮยองจุนขับรถจากกุนซานกลับโซลโดยมียองฮุนนั่งอยู่ข้าง ๆ

เดิมทียองฮุนต้องการแยกกันเดินทาง แต่ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้คนในบริษัทรู้ความเคลื่อนไหวของตัวเอง เลยปฏิเสธข้อเสนอของฝ่ายเลขานุการที่บอกว่าจะส่งคนขับรถมาให้

อย่างไรก็ตาม การออกไปไหนมาไหนกับยอนฮีทุกวันก็ดูไม่ค่อยเหมาะเท่าไร ดังนั้นเขาจึงตั้งใจว่าจะลงไปกุนซานคนเดียว แต่ฮยองจุนก็ติดต่อมาว่าให้ไปด้วยกัน

ฮยองจุนก็ขับรถไปเองเพราะไม่ไว้ใจคนขับรถ

ฮยองจุนกับ สส.โจแจมินพบกันที่กุนซานและพูดคุยกันเป็นอย่างดี

เป็นเรื่องธรรมดาที่ สส.โจแจมินจะชอบใจ เมื่อได้ยินผู้จัดการฝ่ายวางแผนกลยุทธ์ของธนาคารยักษ์ใหญ่ระดับหนึ่งในสามอันดับแรกของเกาหลีบอกว่าจะเป็นคนรับผิดชอบโปรเจกต์นี้เอง

ในขณะเดียวกัน แม้ฮยองจุนจะเคยคิดว่าอีกฝ่ายเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรท้องถิ่นที่ไม่ค่อยมีอะไรพิเศษ แต่พอเห็นสง่าราศีที่เหนือความคาดหมายของ สส.โจแจมินแล้ว เขาเองก็มั่นใจกับโปรเจกต์นี้มากขึ้น

“จะทำได้ใช่ไหมครับ”

“แน่นอน ฉันจะเจรจากับปู่ตอนพ่อไม่อยู่”

“แต่...”

“อะไร”

ยองฮุนมองหน้าฮยองจุนที่กำลังจดจ่อกับการขับรถสักพักก่อนพูดต่อ

“ไม่ทราบว่ามีความคิดเรื่องอื่นอีกหรือเปล่าครับ”

“หือ? หมายถึงอะไร”

รู้สึกได้ว่าโหงวเฮ้งเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ชนิดที่ว่าถ้าไม่ได้มองอย่างละเอียดก็คงไม่สังเกตเห็น และเขาก็เกือบจะมองไม่ออก

แต่จะอธิบายเรื่องนี้อย่างไรดี

“ต้องวางตัวให้ดีนะครับ”

สุดท้ายก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดแบบนี้

“อยู่ดี ๆ ก็พูดเพ้อเจ้ออะไรเนี่ย”

“นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญครับ ระวังผู้หญิง ระวังคำพูด ห้ามลืมเด็ดขาดนะครับ”

ฮยองจุนรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจขึ้นมาชั่วขณะ

เพราะสงสัยว่ายองฮุนรู้เรื่องที่ตัวเองคุยกับกรรมการผู้จัดการใหญ่คังเมื่อวานหรือเปล่าถึงได้พูดอย่างนั้น

“แน่น้อน แหงอยู่แล้ว”

“ผมคิดว่ากรรมการผู้จัดการคงจะทำได้ดีครับ แต่บางทีอาจจะเจอความยุ่งยากในภายหลัง เพราะความผิดพลาดบางอย่างที่ตัวเองนึกไม่ถึง”

“รู้แล้วน่า ฉันจะระวังตัว”

ฮยองจุนถูกจี้เรื่องเดิม ๆ จนไม่อาจโต้แย้งอะไรได้

พอขับรถจากกุนซานมาถึงสะพานฮันนัมซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นและสิ้นสุดของทางด่วนกยองบูก็เป็นเวลาหกโมงสี่สิบนาทีแล้ว

ฮยองจุนส่งยองฮุนแล้วก็ตรงกลับบ้านทันที

ตอนแรกกะว่าจะไปส่งถึงยออึยโด แต่ยองฮุนปฏิเสธแล้วบอกว่านัดเดตกับยอนฮีที่ย่านอีแทวอน เขาก็เลยไม่เซ้าซี้ต่อ

“กลับมาแล้วครับ”

คฤหาสน์ของประธานใหญ่อีคยองโฮตั้งอยู่ในโครงการบ้านเดี่ยวสุดหรูย่านฮันนัม รักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนาด้วยการสร้างกำแพงสูงและติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้จำนวนมาก

เนื่องจากครอบครัวใหญ่อาศัยอยู่ด้วยกันที่นี่ทั้งหมด ฮยองจุนจึงอึดอัดทุกครั้งที่อยู่บ้าน

เมื่อก่อนเขาแค่หงุดหงิดเพราะคิดอย่างไร้เดียงสาว่าไม่อาจเล่นสนุกในบ้านได้ แต่ตอนนี้เขาไม่อยากเห็นหน้าพ่อ เพราะอย่างนั้นถ้าไม่มีเหตุจำเป็นก็จะไม่รีบกลับ

อย่างไรก็ตาม วันนี้มีเรื่องสำคัญต้องพูด เขาจึงกลับมาบ้านตั้งแต่ช่วงคํ่า

“อุ๊ยตาย ทำไมแกกลับมาเวลานี้ได้ล่ะเนี่ย”

แม่ที่กำลังนั่งคุยกับพวกน้อง ๆ อยู่ในห้องนั่งเล่นเบิกตากว้าง

เมื่อเห็นถุงแบรนด์เนมกองพะเนินอยู่บนโต๊ะ ฮยองจุนก็รู้ชัดเจนว่าอีกฝ่ายคงไปเหมาซื้อในห้างสรรพสินค้าที่ไหนสักแห่งมาอีกตามเคย

“แค่กลับเร็วน่ะครับ”

“หิวแล้วใช่ไหม ป้า! ฮยองจุนกลับมาแล้ว ทำซี่โครงตุ๋นที่ฮยองจุนชอบให้หน่อยนะคะ”

แม่ตะโกนเรียกป้าแม่บ้าน

แน่นอนว่าผู้หญิงในบ้านหลังนี้มือไม่เคยโดนนํ้าสักหยด[1] ดังนั้นตั้งแต่ตอนเขายังเด็ก ทุกครั้งที่เปลี่ยนป้าแม่บ้าน รสชาติของอาหารที่ฮยองจุนชอบก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป

โชคดีมากที่ป้าแม่บ้านคนนี้รสมือดี อย่างน้อยก็ทำให้ฮยองจุนพอใจกับรสชาติของข้าวที่บ้านมากทีเดียว

“คุณปู่ยังไม่กลับใช่ไหมครับ”

“เพิ่งกลับมาเมื่อกี้ น่าจะอยู่ในห้องหนังสือนะ เข้าไปทักทายสิ”

“โอเคครับ”

ฮยองจุนเข้าไปในห้องหนังสือทันที

“คุณปู่ ผมกลับมาแล้วครับ”

“อ้าว? กลับมาเร็วเชียว”

“ครับ วันนี้ตั้งใจจะมากินข้าวเย็นกับคุณปู่ก็เลยกลับมาเร็วครับ”

“โอ้ งั้นเหรอ ดีเลย ช่วงนี้งานบริษัทเป็นยังไงบ้าง”

“กำลังตั้งใจทำงานอยู่ครับ อาจเป็นเพราะผมเพิ่งย้ายจากชินยองหลักทรัพย์ฯมาธนาคาร ก็เลยต้องใช้เวลาทำความคุ้นเคยกับผู้บริหารและพวกพนักงาน แต่ผมก็พยายามพูดคุยกับพวกเขาบ่อย ๆ อยู่ครับ”

“ต้องอย่างนี้สิถึงจะเป็นหลานชายฉัน ถ้าเอาแต่ถือตัวอวดเก่งก็ต้องโดนพวกพนักงานติฉินนินทาเป็นธรรมดา แต่ถ้าค่อย ๆ ทำความรู้จักคุ้นเคยกันไปเรื่อย ๆ คนเหล่านั้นก็จะกลายเป็นสมบัติของแกเอง”

“ผมจะจำใส่ใจไว้ครับ”

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาสิ”

“ครับ”

ฮยองจุนเปิดประตูออกไปอย่างระมัดระวังแล้วเดินขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ไม่รู้เพราะตื่นเต้นเกินไปหรือเปล่า เขาถึงรู้สึกว่ามือสั่นเล็กน้อยขณะถอดเสื้อ

เมื่อเปลี่ยนเป็นชุดสบาย ๆ แล้วลงมา ก็สบตากับรองประธานใหญ่อีเซจุนที่เดินเข้าประตูมาพอดี

เวรเอ๊ย...

เป็นสถานการณ์ที่อดสบถไม่ได้จริง ๆ

เขาอุตส่าห์พยายามตัดหน้าด้วยการกลับบ้านเร็วกว่าปกติเพื่อพูดกับปู่แต่ไม่คิดว่าวันนี้พ่อจะกลับบ้านเร็วเหมือนกัน

ฮยองจุนปั้นหน้ายิ้มให้

“กลับมาแล้วเหรอครับ”

“แกกลับเร็วนี่”

“ครับ ตั้งใจจะกลับบ้านเร็วมากินข้าวกับครอบครัวสักครั้งน่ะครับ”

“ดีมาก”

รองประธานใหญ่อีเซจุนพยักหน้าแล้วเข้าไปในห้องนั่งเล่นหลังทักทายภรรยาเหมือนปกติ แต่ฮยองจุนรู้สึกได้ถึงบางอย่างในสายตาของเขาขณะเดินผ่าน

หลังจากยืนคิดอยู่สักพักก็ตระหนักได้ว่าคืออะไร

นั่นคือความระแวง

ระแวดระวังอย่างชัดเจน

เขาขนลุกและแข้งขาอ่อนแรง รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นสัตว์กินพืชที่ถูกสัตว์ร้ายไล่ล่า

ถึงจะรู้แน่ชัดอยู่แล้ว แต่พอสัมผัสได้ด้วยตัวเองอีกครั้งว่าอีกฝ่ายจับตามองกันอยู่จริง ๆ ก็อดหวาดวิตกไม่ได้

ฮยองจุนทำสีหน้าหนักใจแล้วฝังตัวอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

ระหว่างดูข่าวโดยที่ไม่มีอะไรผ่านเข้าสู่สมองด้วยซํ้า ป้าแม่บ้านก็เดินเข้ามาบอกว่าถึงเวลากินข้าวแล้ว

คิดว่าปล่อยไว้อย่างนี้คงไม่ได้การ ฮยองจุนจึงเข้าไปล้างหน้าตั้งสติในห้องนํ้า ก่อนจะปั้นสีหน้าให้ดูเป็นปกติแล้วเดินออกมา

เมื่อไปที่โต๊ะกินข้าวก็เห็นอาหารมากมายที่ปกติแค่เห็นก็ทำเอานํ้าลายไหลจัดเตรียมไว้ แต่วันนี้เขาไม่อยากอาหารเลยสักนิด

“นั่งสิ สงสัยแม่ฮยองจุนคงจะสั่งเป็นพิเศษ ซี่โครงตุ๋นของโปรดแกนี่นา”

ประธานใหญ่อีคยองโฮดูอารมณ์ดีที่ได้กินข้าวกับหลานชายหลังจากไม่ได้กินด้วยกันมานาน

“ทานแล้วนะครับ”

เมื่อฮยองจุนนั่งลงแล้วจับตะเกียบตั้งท่าจะคีบอาหาร รองประธานใหญ่อีเซจุนก็พูดขึ้นทันที

“อ้อ ผมยังไม่ได้แจ้งพ่อเลย ผมคิดว่าเราควรส่งฮยองจุนไปเวียดนามครับ”

ใจฮยองจุนตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ประธานใหญ่อีคยองโฮย้อนถามสีหน้างุนงง

“เวียดนาม? เพิ่งย้ายมาธนาคารได้ไม่เท่าไหร่เอง จำเป็นต้องส่งฮยองจุนไปด้วยเหรอ”

“กลุ่มผู้บริหารเดิมมีแนวทางที่แน่วแน่ครับ พวกเขาพยายามยึดถือวิธีการเดิมของตัวเอง แทนที่จะปรับวิธีคิดให้เข้ากับสภาพแวดล้อมทางการเงินที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว เวียดนามเป็นที่สำคัญที่ทำให้ธนาคารชินยองของเราก้าวกระโดดได้ สังคมเวียดนามก็กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกันถือเป็นประเทศกำลังพัฒนาของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่มองข้ามไม่ได้ครับ”

ฟังผ่าน ๆ ก็มีความเป็นไปได้ แต่กลุ่มผู้บริหารเดิมจะหัวแข็งกันทุกคนเลยงั้นเหรอ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อมีเพียงไม่กี่ประเทศที่ระบบการเงินบนโซเชียลมีเดียพัฒนาเหมือนเกาหลี

แต่ในมุมของครอบครัว ถ้ามองในแง่ว่าฮยองจุนจะเป็นผู้บริหารชินยองไฟแนนเชียลกรุ๊ปในอนาคต ก็ไม่ใช่เรื่องไม่สมเหตุสมผล ประธานใหญ่อีคยองโฮจึงพยักหน้า

“ก็จริง ต้องให้คนไฟแรงอย่างฮยองจุนของพวกเราพาบริษัทไปสู่การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ถึงจะครองความเป็นผู้นำตลาดได้”

“ใช่ครับ ดังนั้น...”

ถ้าขืนเป็นแบบนี้ เขาคงต้องไปเวียดนามอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

ฮยองจุนบีบต้นขาตัวเองแล้วพูดแทรกขึ้น

“คือ...เลื่อนการเดินทางไปเวียดนามออกไปสักพักดีไหมครับ”

“ทำไม แกกลัวว่าไปที่นั่นแล้วจะไม่ได้เที่ยวเล่นหรือไง หยุดคิดอะไรไร้สาระแล้วเตรียมตัวซะ”

ขณะเขาชะงักไปเพราะนํ้าเสียงบีบบังคับของรองประธานใหญ่อีเซจุนประธานใหญ่อีคยองโฮก็ถาม

“ทำไมล่ะ แกคงไม่ได้คิดจะเที่ยวเล่นเลยไม่อยากไปเหมือนที่พ่อแกพูดใช่ไหม”

“ครับ”

“ถ้างั้นก็มีเหตุผลสินะ อะไรล่ะ”

ฮยองจุนปรับลมหายใจครู่หนึ่งแล้วตอบ

“ผมคิดว่าจะขายอู่ต่อเรือกุนซานที่ตอนนี้ปิดกิจการอยู่ครับ”

“ขายอะไรนะ”

“อู่ต่อเรือกุนซานที่มูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ก่อตั้งขึ้น ก่อนจะไล่พนักงานออกจนตอนนี้...”

ขณะฮยองจุนกำลังพูด รองประธานใหญ่อีเซจุนก็ตะโกนออกมา

“แกกำลังทำเรื่องไร้ประโยชน์! นั่นมันของในตลาดมือสองหรือไง คิดจะซื้อจะขายตามใจชอบได้เหรอ”

“ใช่ นั่นไม่ใช่ของที่แกทำอะไรตามอำเภอใจได้นะ”

ประธานใหญ่อีคยองโฮเองก็ส่ายหน้าและกล่าวด้วยสีหน้าทำนองว่าไม่มีทางทำได้

ฮยองจุนคาดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

นํ้าเสียงโต้แย้งของเขาจึงเต็มไปด้วยพลัง

“สภาเทศบาลเมืองกุนซานกำหนดแนวทางแล้วว่าขยายระยะเวลาสัญญาเข้าร่วมกลุ่มอุตสาหกรรมไม่ได้ครับ ถ้าขยายระยะเวลาไม่ได้ มูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์จะต้องเสียเครื่องมืออำนวยความสะดวกขนาดใหญ่ทั้งหมดที่ติดตั้งอยู่ในอู่ต่อเรือครับ”

“ไม่ยอมให้ต่ออายุสัญญางั้นเหรอ”

ทันทีที่สายตาประธานใหญ่อีคยองโฮเปลี่ยนไป รองประธานใหญ่อีเซจุนก็รีบพูดขึ้น

“ไม่มีทางครับ มูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์คือบริษัทระดับไหนกัน มูจินยึดอำนาจทางการเมืองรวมถึงสื่อไว้แน่นเลยนะครับ แค่ค่าโฆษณาที่มูจินมอเตอร์จ่ายให้หนังสือพิมพ์โครยออิลโบก็มหาศาลแล้ว พวกเขาจะปล่อยไปเฉย ๆ เหรอครับ”

สายตาประธานใหญ่อีไม่ผละจากใบหน้าฮยองจุน

“แกมีเหตุผลที่มั่นใจหรือไง”

“ผมมีเหตุผลที่มั่นใจ แต่บอกคุณปู่ตอนนี้ไม่ได้ครับ เพราะยังจัดการไม่เรียบร้อย ผมไม่ได้แค่พูดตามความคิดเท่านั้น ตอนนี้งานคืบหน้าพอสมควรแล้ว มีความเป็นไปได้แน่นอนครับ”

รองประธานใหญ่อีเซจุนแค่นหัวเราะ

“สมมติว่าต่ออายุสัญญาไม่ได้ แล้วเราจะแตะต้องมันได้ยังไง”

“หลังจากสภาเทศบาลประกาศอย่างเป็นทางการว่าไม่อนุญาตให้ต่อสัญญาเช่า ธนาคารชินยองจะได้รับเลือกให้เป็นผู้ดูแลการซื้อขายครับ”

พอมาถึงตรงนี้ ประธานใหญ่อีคยองโฮก็ถามขึ้น

“แกคุยกับใครมา”

“ผมเจรจากับคนที่จะเป็นนายกเทศมนตรีเมืองกุนซานคนต่อไปเรียบร้อยแล้วครับ”

“เรียบร้อยแล้ว?”

“ครับ”

“งั้นแกก็ไม่ได้แกล้งอิดออดเพราะไม่อยากไปเวียดนามสินะ”

“คุณปู่ ไม่มีเหตุผลที่ผมจะไม่อยากไปเวียดนามเลยครับ แต่นี่เป็นโปรเจกต์ที่ผมอยากดำเนินการเพื่อบริษัทของเรา โปรเจกต์นี้จะทำให้บริษัทได้รับผลตอบแทนมหาศาลแน่นอนครับ”

รองประธานใหญ่อีเซจุนแทรกขึ้น

“ไร้สาระสิ้นดีครับ นั่นไม่ใช่ของที่น่าดึงดูดใจเลย มีแต่จะทวนกระแสลมจนทำให้เกิดความวุ่นวายโดยใช่เหตุครับ”

ประธานใหญ่อีคิดว่าคำพูดนั้นมีเหตุผลจึงถามต่อ

“คิดราคาไว้ประมาณเท่าไหร่”

“ประมาณเจ็ดถึงแปดแสนล้านครับ”

“เจ็ดแสนล้านงั้นเหรอ...อุตสาหกรรมต่อเรือเพิ่งฟื้นตัวได้ไม่นาน มีแค่ไม่กี่บริษัทที่มีเงินสดจำนวนเท่านั้น แล้วถ้าคิดไปถึงเรื่องต้องจ้างพนักงานอีกเป็นพัน เงินที่ต้องใช้ลงทุนก็มากเกินกว่าจะประมาณ ใครจะทำแบบนั้นได้ไม่แปลกที่พ่อแกกังวล”

“ผมทราบครับ”

“แต่แกก็ยังคิดว่าจะเป็นไปได้งั้นเหรอ”

“ถึงผมจะยืนยันไม่ได้ แต่ตั้งแต่แรกนี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ตัดสินใจลงมือจากความเป็นไปได้นี่ครับ”

“ถ้างั้น?”

“กำหนดผู้ซื้อไว้แล้วครับ”

ประธานใหญ่อีคยองโฮวางช้อนในมือลง

“กำหนดผู้ซื้อไว้แล้ว?”

“ครับ”

“บริษัทไหนจะซื้อมัน”

“ขอโทษครับ ตอนนี้ผมยังบอกไม่ได้”

เขาไม่ได้กังวลว่าความลับจะรั่วไหลแล้วเกิดปัญหา

ไม่ว่าพ่อจะพุ่งเป้ามาที่ตัวเขาอย่างไร หรือต่อให้เรื่องราวของฮยอนจินการผลิตปูดออกมาขณะที่ปู่กำลังมองอยู่นี้ ก็จะไม่มีปัญหาใหญ่เกิดขึ้น

ปัญหาคือหากพูดถึงฮยอนจินการผลิตตั้งแต่ตอนนี้ เป็นไปได้ว่าโปรเจกต์นี้จะเปลี่ยนเป็นของชินยองไฟแนนเชียลกรุ๊ป ไม่ใช่ของฝ่ายวางแผนกลยุทธ์ธนาคารชินยอง

แน่นอนว่าถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็ต้องไปเวียดนามด้วย

อาจจะปลอบด้วยคำว่า ‘ตั้งแต่นี้ไปเราจะดูแลโปรเจกต์นี้เอง แกจดจ่อกับงานที่เวียดนามแล้วกัน’

สำหรับฮยองจุน ฮยอนจินการผลิตคือเชือกที่ปล่อยไม่ได้เด็ดขาด

“แม้แต่กับฉัน?”

“ขอโทษครับ นี่เป็นงานที่ผมกำลังจัดการอยู่ ถ้าดำเนินการเรียบร้อยแล้วผมจะบอกนะครับ และถ้าออกข่าวในภายหลังก็จะทราบเองครับ”

มุมหนึ่งดูเป็นการอวดดี แต่ประธานใหญ่อีกลับยิ้มอย่างชอบใจความกล้าหาญของหลานชาย

“คงไม่ใช่คำพูดเหลวไหลใช่ไหม”

“คุณปู่ ผมไม่ใช่เด็กนะครับ ผมกำลังพูดในฐานะหัวหน้าฝ่ายวางแผนกลยุทธ์ของธนาคารชินยองครับ แผนการถูกวางไว้แล้ว นายกเทศมนตรีคนต่อไปของกุนซานจะใช้อู่ต่อเรือกุนซานหาเสียงเลือกตั้ง พวกเราก็แค่เดินตามให้ทันเท่านั้นครับ”

“แค่นั้นเหรอ”

“ครับ ตอนนี้ก็แค่รอเสนอข่าว”

“ข่าวอะไร”

“ขั้นแรกคือข่าวว่าธนาคารเพื่อการพัฒนาจะระงับการขายแฮจูชิปบิลดิ้งแอนด์มารีนให้มูจินเฮฟวี่อินดัสทรีส์ครับ”

ประธานใหญ่อีคยองโฮแปลกใจจริง ๆ จนมองหน้าฮยองจุนอยู่สักพักก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาอีกครั้ง

แต่อยู่ ๆ ก็ถามเหมือนเพิ่งคิดออก

“ให้ฉันช่วยอะไรไหม”

“ผมจะขอบคุณมากครับ ถ้าหลังจากนี้คุณปู่ยอมช่วยเหลือประธานธนาคารเพื่อการพัฒนาสักครั้งเมื่อถึงเวลา”

“ช่วงนี้ฉันกำลังเบื่อพอดีเพราะไม่มีอะไรทำ กินข้าวเถอะ ซุปถั่วงอกนี่ชุ่มคอดี”

“โอเคครับ”

ด้วยเหตุนี้เรื่องเดินทางไปเวียดนามจึงถูกเลื่อนออกไป

ฮยองจุนกำหมัดอยู่ใต้โต๊ะซ่อนอาการยินดีไว้ ส่วนรองประธานใหญ่อีเซจุนตักข้าวกินสีหน้านิ่งสงบ

อย่างไรก็ตาม ฮยองจุนไม่ได้โง่จนไม่สังเกตเห็นความโกรธเคืองที่ซ่อนอยู่ในแววตาอีกฝ่าย

 

---

[1]  หมายถึง ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายโดยไม่ต้องทำสิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวเอง